ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 387

เส้นหมี่：“........”

คำพูดนี้ฟังดูแล้วมันจะแปลกไปสักหน่อย รู้สึกเหมือนเป็นคำสั่งที่ต้องพรากจากกันยังไงยังงั้น ไม่ว่าจะฟังยังไงก็มีอารมณ์ที่ถูกกดทับอยู่ภายใน ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

นี่เขากังวลว่าเธออยู่บนเครื่องบินแล้วจะถูกคนลักพาตัวเหรอ ?

ทำซะเศร้าเลย

เส้นหมี่ไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้เลย เธอจึงตบมือไปที่เขาสองครั้ง：“นายดื่มมากไปแล้วใช่ไหม อะไรคือนายไม่อยู่ข้างกายฉัน เอาล่ะ เมื่อลงจากเครื่องบิน อย่าลืมมาแบกฉันลงไปด้วยนะ”

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับเข้าไป

ปอร์เช่ก็ยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้ขยับ หรือมองไปทางอื่นเลย ราวกับว่าเขาหยั่งรากไว้ จนกระทั่งประตูชั้นเฟิรส์คลาสได้ปิดลง และมีคนเดินมาข้างกายเขา

“ท่านประธานครับ เช่นนั้นพวกเราลงไปกันเถอะครับ หยานเหอ ขึ้นมาแล้วครับ”

“……”

ในที่สุดเขาก็ดึงสายตากลับ และก้าวถอยไปทีละก้าว โดยที่ครั้งนี้ เขาไม่ได้หันกลับมาอีก.......

——

พลบค่ำ เมือง M

ในที่สุดเส้นหมี่ก็รอจนเครื่องบินลงจอด

หลังจากนั้น เธอก็รีบออกจากชั้นเฟิรส์คลาส แล้วไปที่ชั้นธุรกิจ

ก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไป ตลอดทางที่บินนี้ เธอมักจะจิตใจว้าวุ่นอยู่ตรงนั้นเสมอ ให้ความรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไป ทำให้เธออยากจะมาอยู่ทุกวินาที

แต่น่าเสียดาย ในขณะที่เครื่องบินกำลังบินอยู่ ผู้โดยสารทั้งสองชั้นไม่สามารถเดินไปมาตามใจชอบได้

เส้นหมี่แทบรอไม่ไหวที่จะมาชั้นธุรกิจ

โชคดี ทันทีที่เธอเข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มเสื้อสีฟ้านั่งอยู่ข้างใน ในขณะเดียวกัน เขาก็กำลังเตรียมที่จะลุกขึ้น

“เช่ นายเป็นยังไงบ้าง ? นั่งสบายใช่ไหม ? ”เมื่อเธอเห็นแล้ว ในขณะนี้หัวใจของเธอก็สงบ และมั่นคงแล้ว เธอยืนอยู่ข้างกายน้องชายอย่างมีความสุข

ปอร์เช่ก็ประหลาดใจเช่นกันที่เห็นเธอมา

ในตอนนี้ เขาลุกขึ้นยืนอย่างเขินอายในทันที “โอเคเลย เธอล่ะ ? เท้าเป็นยังไงบ้าง ? ไม่เป็นไรใช่ไหม ?”

เขาเหลือบมองเท้าของเส้นหมี่ด้วยความกังวล

เส้นหมี่โบกมือ：“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ เรารีบลงไปกันเถอะ รินจังไม่ได้เจอเรามาหลายวันแล้ว เกรงว่าคงร้อนรนแล้ว”

“อืม”

ปอร์เช่ตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เชื่อฟังมาก

หลังจากนั้น สองพี่น้องก็ลงจากเครื่องบิน

ถึงเมืองMแล้ว กฎหมายและระเบียบย่อมดีกว่ามาก ตั้งแต่ออกมาจากสนามบิน ก็จะเห็นผู้คนที่มีท่าทีผ่อนคลายอยู่ทุกที่ และเส้นหมี่ ก็ส่งกระเป๋าเดินทางให้น้องชายที่อยู่ข้าง ๆ

นายถือให้พี่หน่อยนะ แค่ครู่เดียว ฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย เดี๋ยวจะรีบกลับมา”

น้ำเสียงของเธอมีความออดอ้อน ราวกับว่า เธอไม่ต้องใช้น้ำเสียงแบบนี้ น้องชายคนนี้ก็จะโยนของเธอทิ้งไปยังไงยังงั้น

เส้นหมี่ตกตะลึง โดยแทบไม่พูดอะไร จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเดินทางของเธอไป