ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 389

เส้นหมี่ตกตะลึง：：“เปล่าหรอกลูก หม่ามี๊ไม่ได้ไม่มีความสุขค่ะ”

หนูรินจัง：“ไม่ หม่ามี๊มีค่ะ คืนนี้หม่ามี๊ไม่พูดอะไรเท่าไรเลย หม่ามี๊ มีใครรังแกหม่ามี๊หรือเปล่าคะ ? หม่ามี๊บอกรินจัง รินจังจะไปแก้แค้นให้ค่ะ”

เด็กหญิงตัวเล็กขนาดเท่าเม็ดถั่วกำลังโบกมือให้หมัดอ้วนๆ ของเธอ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มออกมาแล้ว

เป็นเด็กเสียจริง และถึงแม้ว่าเธอจะถูกคนรังแก จะสามารถบอกเธอได้เหรอ ?

ท้ายที่สุดเส้นหมี่ก็กล่อมลูกจนนอนหลับแล้ว ถึงกลับห้องของตัวเอง

แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่กลับมาที่ห้องแล้ว เมื่อสภาพแวดล้อมรอบๆ เงียบลง เธอซ่อนความกังวลทั้งหมดไว้ และรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจริงๆ

เธอต้องการใครสักคนที่จะพูดคุยกับเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา และเริ่มค้นหาในสมุดรายชื่อ

ผลลัพธ์ หาแบบนี้ เธอก็เห็นชื่อหนึ่ง......

“พิมแสง ?”

“หืม ? ประธานแสน ลูกค้าคนพิเศษ กลับคิดที่จะโทรศัพท์หาฉันเหรอ”

ทันทีที่โทรศัพท์ถูกกด เสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยก็หัวเราะและเยาะเย้ยทันทีที่นั่น

เส้นหมี่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พูดอะไรน่ะ ? ใช่แล้ว ช่วงนี้เธอยุ่งอะไรอยู่เหรอ ? อยู่ที่ไหนกัน ?”

ไม่พูดจะยังดีซะกว่า เมื่อพูด พิมแสงที่อยู่ทางนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“ฉันจะยุ่งอะไรได้อีก ไม่ใช่แค่ทำงานเดิมๆ วิ่งรอบบริษัทและกลับบ้านทุกวัน น่าเบื่อเหมือนนาฬิกาปลุกที่ทำงานอยู่ เธอว่าน่ารำคาญไหม? "

“……”

เส้นหมี่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

เพราะว่า ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคืนนั้นที่โรงแรมในเมือง C มีคนหนึ่งบอกว่าเป็นพิมแสนมาหาเธอ และวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะปอร์เช่หยุดไว้ได้ทันเวลา ไม่แน่อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

นิ้วของเส้นหมี่ที่ถือโทรศัพท์ ก็ขาวซีดอีกครั้งหนึ่ง

“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ ? เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ ?”

“ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พิมแสน ฉันขอถามอะไรเธออย่างหนึ่งได้ไหม ? เส้นหมี่ลังเลสักพัก ในที่สุด เธอก็เปิดห้วข้อนี้”

พิมแสนที่อยู่ในโทรศัพท์ตกตะลึง

ทางการขนาดนี้เชียว ?

เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะจริงจังไปหน่อย เธอจึงรีบปรับท่าทางให้ตรง: "เอาล่ะ คุณถามอะไรไหม"

เส้นหมี่อสู้ดิ้นรนเป็นเวลานาน จากนั้นฉันก็ได้ยินตัวเองพูดว่า: "ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากอยู่กับพ่อของลูกอีกครั้ง คุณจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ ?”

“ฟู่ ！！”

พิมแสนพ่นน้ำในปากของตัวเองออกมาหมดเลย

บ้าไปแล้วเหรอ ผู้หญิงคนนี้ ยังอยากไปอยู่กับชายสารเลวนั้นอีกครั้งเหรอ ?