ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 423

ไม่มีเสียง ในห้องยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

หนูรินจังได้ยิน ก็น้อยใจมากจริงๆ น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาโตๆ ใสๆ ของเธอ

“ฮือ～～～แด๊ดดี้ไม่ต้องการหนู หม่ามี๊ไม่อยู่แล้ว แด๊ดดี้ก็ไม่เอาพวกเราแล้ว พี่คะ พวกเราเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการแล้ว พวกเราต้องไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ฮือ～～～”

คุณชายคิว：“……”

ชินจัง：“……”

เสียงร้องไห้ที่ดังสนั่น ทำให้พี่ชายสองคนต่างพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว

แต่ที่ทำให้คนประหลาดใจก็คือ เสียงร้องไห้แบบนี้ สุดท้าย ประตูบ้านนี้ก็เปิดออก

“แด๊ดดี้——”

สุดท้ายเห็นแด๊ดดี้ เด็กทั้งสามคนก็เงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมากัน

จากนั้น พวกเขาก็มองเห็นด้วยความรู้สึกเศร้า แด๊ดดี้ที่เมื่อก่อนตัวสูงใหญ่หล่อเหลา ตอนนี้หนวดเครากลับยาว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง โทรมจนพวกเขาแทบจะไม่รู้จัก

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้อย่าทำแบบนี้ พวกเรายังต้องไปหาหม่ามี๊นะ แด๊ดดี้ฮึกเหิมหน่อยได้ไหม？”

รินจังเสียใจที่สุด พอเธอเห็นสภาพแด๊ดดี้แบบนี้ ก็ยื่นแขนเล็กๆ เข้ามากอดขาของเขาไว้อย่างสงสาร มองเขาด้วยน้ำตาเต็มหน้า

แสนรักหลับตาลง สุดท้าย เขาก็ค่อยๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กคนนี้

“มา แด๊ดดี้กอดหน่อย”

“อือ ค่ะ”

เด็กสาวยิ้มอย่างมีความสุขทันที เธออ้าแขนเล็กๆ ที่มีเนื้อของเธอ หลังจากโผลเข้าสู่อ้อมแขนของแด๊ดดี้แล้ว หัวเล็กๆ ก็ซุกไว้ที่อกของเขาทันที เชื่อฟังอย่างมาก

ชินจังกับคุณชายคิวเห็น ก็เข้ามาด้วย

แสนรักพาลูกทั้งสามคนเข้าไปในห้อง คุณท่านและคนอื่นๆ ที่รออยู่ข้างนอกเห็น จึงถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอก

“แด๊ดดี้ หม่ามี๊จะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ พวกเราจะต้องหาเธอเจอ พาเธอกลับมา”

“งั้นหรือ？ทำไม……ลูกมั่นใจขนาดนี้？”แสนรักที่ในดวงตายังแดงก่ำ ก้มหน้าลงมองลูกชายคนเล็กที่อยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกในหลายวันนี้ ที่เขาได้ยินคนพูดว่า ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่

“ใช่ ผมมั่นใจ เพราะว่าหม่ามี๊เคยบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เธอจะไม่ทิ้งพวกเรา แด๊ดดี้ พวกเราสามคนไม่มีใครรู้สึกว่าหม่ามี๊จากไป ดังนั้น เธอจะต้องยังไม่ตายแน่！”

คุณชายคิวเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น มองแด๊ดดี้อย่างเด็ดเดี่ยว

ความคิดของเด็กนั้น ไร้เดียงสามาก

แต่ว่า พอแสนรักฟังแล้ว จู่ๆ กลับรู้สึกว่า ความเชื่อของเขา สู้เด็กคนหนึ่งยังไม่ได้

ใช่ ทำไมเขาเชื่อว่าเธอตายไปแล้วง่ายๆ แบบนี้？

ศพที่หน้าเปลี่ยนไปไม่เหลือเคล้าเดิม กับกล่องขี้เถ้าเย็นๆ แต่เขายังไม่เห็นหลักฐานที่เธอตายกับตาเลย แล้วทำไมเขาต้องเชื่อว่านั่นเป็นเธอล่ะ？

ผู้ชายคนนี้ซึมมาเกือบสัปดาห์แล้ว ในที่สุด ในแววตาเขา ก็ปรากฏความส่องประกาย

เขายืนขึ้นมาช้าๆ จากนั้น จึงเดินไปยังหน้าต่างบานนั้นทีละก้าวบานที่ไม่ได้เห็นแสงเลยตลอดทั้งสัปดาห์