ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 406

หนานหว่านเยียนตรวจสอบลายมือของตนเอง ว่าไม่มีการเขียนผิด แล้วเงยหน้ามองซ้ายมองขวา กลับเห็นหมัวมัวที่ปรนนิบัติข้างกายฮูหยินกั๋วกง มือกุมหน้าอกซวนเซ เหมือนกำลังจะเป็นลม

สีหน้าหนานหว่านเยียนพลันเปลี่ยนไป ไม่ทันได้ตอบสนอง หมัวมัวนั้นก็ล้มลงไป ใบหน้าซีดเผือดผิวกายชุ่มเหงื่อ ดูท่า จะหมดสติไปในทันที

หนานหว่านเยียนลุกขึ้นไปข้างหน้าทันควัน “ทุกคนอย่ามุง!”

ทุกคนต่างไม่ทันได้ตอบสนอง ก็เห็นร่างสีแดงราวกับผีสาง วิ่งไปหาหมัวมัวอย่างรวดเร็ว

“หลินหมัวมัว! เจ้าเป็นอะไรไป” ฮูหยินกั๋วกงลุกขึ้นยืนฉับพลัน มองหมัวมัวล้มลงกับพื้น อึ้งไปทันที

หลินหมัวมัวคือแม่นมของนาง ซึ่งติดตามปรนนิบัติรับใช้นางมายี่สิบกว่าปี ความสัมพันธ์แน่นแฟ้น เมื่อเห็นเช่นนี้จึงอดลนลานไม่ได้

หนานหว่านเยียนเห็นหน้าผากหมัวมัวมีเหงื่อออก หน้าตาซีดเซียว ลมหายใจแผ่วลงตั้งนานแล้ว

นางพลันเอนตัวไปฟังการเต้นของหัวใจของหมัวมัว ดวงตาสุกใสเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ตะโกนบอกผู้คนรอบข้างว่า “อย่ามุงกันเป็นกลุ่ม”

หนานหว่านเยียนพลันม้วนแขนเสื้อ วางมือสองมือบนหน้าอกด้านซ้ายของหมัวมัวเตรียมทำการปั๊มหัวใจให้นาง

เมื่อเรื่องราวเกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้ ผู้คนต่างตกใจจนสีหน้าถอดสี คนที่ไม่ได้แข่งขันก็อยากจะเข้าไปมองใกล้ๆ สตรีชนชั้นสูงสวมชุดสีชมพูตกใจกลัว ชี้หมัวมัวแล้วเอ่ยว่า “หมะ หมัวมัวผู้นี้ท่าทางไม่หายใจแล้ว หระ หรือว่า...”

คำพูดท้ายประโยคยังไม่ได้พูดออกมา แต่ทุกคนต่างเข้าใจว่าหมัวมัวอาจตายไปแล้ว

สตรีชนชั้นสูงสวมชุดเขียวก็กลัวจนไม่กล้ามองมาก “ดูท่านี้แล้ว เกรงว่าจะไม่รอด พระชายาอี้จะช่วยได้จริงหรือ ไม่เช่นนั้นรีบเรียกหมอ...”

ทั้งสองคนคุยกันยังไม่ทันจบ ก็ถูกหยุนเหิงตะคอกใส่ “กล่าวเหลวไหลอะไรกัน! พระชายาก็บอก ว่าห้ามมุง! อย่ารบกวนการรักษาของนาง!”

เซียงอวี้พูดอย่างกังวล “ทุกท่านฟังพระชายาเถอะ รีบถอยออกไป พระชายากู้ชีพได้เก่งกาจมาก! หมัวมัวจะต้องไม่เป็นไรแน่!”

ทุกคนถอยห่างอย่างประหม่าและกังวล เว้นที่ว่างให้หนานหว่านเยียน

ฮูหยินกั๋วกงมองหนานหว่านเยียนอย่างเป็นกังวล แล้วมองหมัวมัวที่หมดสติอยู่บนพื้น กระวนกระวายใจ

ตอนอ๋องเจ็ดได้ยินการเคลื่อนไหว ก็โยนพู่กันทิ้งทันที ก้าวไปตรวจสอบแนวโน้มของหนานหว่านเยียน โดยพื้นฐานผู้คนที่ประพันธ์บทกวีจะไม่เคลื่อนไหว มีเพียงหนานชิงชิงราวกับว่าเรื่องนี้ไม่มีเกี่ยวข้องกับตน ทุ่มเทจิตใจลงไปในการประพันธ์บทกวี

นางอยากชนะ! และต้องชนะ นางต้องทำให้หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้อีก!

หนานหว่านเยียนสองมือทาบประสานทันที เริ่มกดหน้าอกให้หมัวมัว

ผู้คนมีสีหน้าตกตะลึง หลายคนไม่เคยเห็นความสามารถในการกู้ชีพของหนานหว่านเยียน เฝ้าดูการกระทำของหนานหว่านเยียนด้วยความฉงนสนเท่ห์

“พระชายาทำเช่นนี้ จะไม่กดหมัวมัวตายไปจริงๆ หรือ”

“คนที่กำลังจะหมดลมหายใจ ถูกกดเช่นนี้ จะไม่ยิ่งตายเร็วขึ้นหรอกหรือ”

หยุนเหิงพูดทันที “เงียบ! ข้าบอกพวกเจ้าเลยว่า ทักษะทางการแพทย์ของพระชายายอดเยี่ยมมาก อย่าได้สงสัยในความสามารถของพระชายา!”

เขารอดชีวิตมาด้วยเงื้อมมือพี่นางฟ้าเรื่องทักษะทางการแพทย์ของนาง เขาเชื่อถือสุดใจ

ฮูหยินกั๋วกงเห็นสถานการณ์นี้ ยิ่งร้อนรน กังวลมากขึ้น ซึ่งหนานหว่านเยียนกดแรงขนาดนั้น นางไม่กล้าขัดจังหวะมาก

นี่น่าจะ เป็นการช่วยชีวิตได้แน่ๆ ใช่ไหม

ตอนทำการกู้ชีพฉุกเฉิน หนานหว่านเยียนถามอย่างสุขุมว่า “ฮูหยิน หมัวมัวเจ็บหน้าอกบ่อยๆ ใช่หรือไม่ บางครั้งก็จะปวดไหล่ แขนซ้าย คอและฟันด้วยใช่ไหม”

เมื่อพิจารณาจากท่าทีของฮูหยินกั๋วกงที่มีต่อหมัวมัวแล้ว น่าจะมีความสัมพันธ์ไม่แย่ ต้องรู้กิจวัตรของหมัวมัวแน่นอน

ฮูหยินกั๋วกงรีบพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ๆๆๆ อาการที่พระชายาบอก หมัวมัวเป็นทั้งหมด แต่ทุกครั้งหมัวมัวล้วนอดทนไว้ ไม่ให้ข้ากังวลใจ พระชายา หมัวมัวนางเป็นอะไรหรือ”

หนานหว่านเยียนยังกำลังปั๊มหัวใจ จึงไม่ได้พูดอะไรมาก รักษาเรี่ยวแรง กระทั่งหมัวมัวกลับมาหายใจได้ นางถึงหายใจเฮือกใหญ่ หยิบน้ำมันไนโตรกลีเซอรีนออกมาจากแขนเสื้อ วางไว้ใต้ลิ้นหมัวมัว ให้นางอมใต้ลิ้นเช่นนี้