จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 314

พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วสบาย เป็นธรรมชาติ ปล่อยไปตามใจเช่นนี้ ประหนึ่งสามีภรรยาทั่วไป ถึงโม่ฉือหานจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาอิจฉาจริงๆ

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วมิรู้ว่าเมื่อใด เขาก็อยากมีสตรีผู้หนึ่งที่รักกันและกันอย่างจริงใจ ไม่สนใจฐานะตำแหน่ง สนใจเพียงตนเองสักคน เขากับนางรักใคร่ปรองดอง อยู่กันอย่างผาสุก จับมือแก่เฒ่าไปด้วยกัน----

แต่โม่ฉือหานรู้ดีว่า นั่นคือฝันกลางวัน เขาคือหลีอ๋องแห่งแคว้นต้าเยียน ยังเป็นน้องชายแท้ๆของฝ่าบาทด้วย ฐานะเช่นนี้ย่อมกำหนดไว้แล้วว่า เขาไม่เชื่อผู้ใด และยิ่งไม่เชื่อความรักอันจริงใจ

ต่อให้เมื่อก่อนหยุนถิงตามขอความรักเขาจนกลายเป็นเรื่องตลกนานาชนิด เพราะทำให้เขากลายเป็นเรื่องขบขันและหัวข้อสนทนาของแคว้นต้าเยียน โม่ฉือหานเลยไม่เคยเชื่อความรักอันจริงใจที่หยุนถิงมีต่อเขา

ตอนนี้เห็นบรรยากาศระหว่างนางกับจวินหย่วนโยวดูกลมกลืนเช่นนี้ โม่ฉือหานเสียใจยิ่งนัก

หากตอนนั้นตนยอมเชื่อนาง หากตนมิได้ทำกับนางเช่นนั้น หากตนให้เวลานางเพิ่มอีกหน่อย---

บางทีระหว่างพวกเขาคงมิได้เป็นจุดจบเช่นนี้กระมัง

น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก

สายตาโม่ฉือหานมีแววเจ็บปวด วินาทีนี้เขาเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหยุนถิงเลือกจวินหย่วนโยว มิใช่ตน

เพลงหนึ่งเล่นจบ หยุนถิงลืมตาขึ้น ยื่นมือไปเด็ดใบไม้มาใบหนึ่ง เป่ามันออกมา

สายตาจวินหย่วนโยวมีแววยิ้มละไม ดีดพิณต่อไป เพียงแต่เสียงพิณของเขาสอดประสานกับเสียงเป่าใบไม้ของหยุนถิง

หลงเอ้อร์และหลิงเฟิงที่อยู่ข้างๆฟังอย่างประหลาดใจ ฝีมือการดีดพิณของซื่อจื่อพวกเขารู้ดี ไม่คิดว่าฮูหยินแค่เป่าใบไม้ก็สอดประสานกับเสียงพิณของซื่อจื่อแล้ว ฟังแล้วไม่รู้สึกเสียดแก้วหู กลับรู้สึกพิเศษนัก

หยุนถิงแกล้งเป่าให้เร่งร้อนขึ้นมา เสียงพิณของจวินหย่วนโยวกลับดีดเร็วขึ้นอีกหลายเสียง ส่วนหยุนถิงกลับแสร้งเป่าช้าเบาลง จวินหย่วนโยวรีบปรับเปลี่ยนตามนางผ่อนช้าลง---

ดังนั้นทั้งสองคนเลยสู้กันไปมา ไม่ว่าหยุนถิงจะเป่าอย่างไร จวินหย่วนโยวก็ประสานได้หมด เสียงเพลงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่หยุด

“ฮูหยินกับซื่อจื่อช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันจริงๆเลย!” หลงเอ้อร์ถอนหายใจยาว

“แน่นอนอยู่แล้ว ในโลกนี้มีเพียงฮูหยินเท่านั้นที่คู่ควรกับซื่อจื่อ และมีแต่ซื่อจื่อที่รักใคร่โปรดปรานฮูหยินคนเดียว!” หลิงเฟิงก็บอกเช่นกัน

ห่างไปไม่ไกล โม่ฉือหานฟังได้ยินชัดเจน ฟังพวกเขาเปลี่ยนทำนองไม่หยุด แต่ยังสอดประสานกันได้อย่างรู้ใจ ผสมผสานเข้าหากันและกัน ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดียิ่งนัก จึงหมุนตัวจากไป

จวินหย่วนโยวที่ดีดพิณอยู่ สายตาคมปลาบของเขาปรายไปทางที่โม่ฉือหานจากไป พลางยิ้มหยันมุมปากขึ้นมา

หลังจากประมือกันมาสักพัก ในที่สุดหยุนถิงก็ยอมแพ้ “ซื่อจื่อ ท่านรังแกข้า”

จวินหย่วนโยวหยุดดีดพิณ ลุกขึ้นเดินมาหา เขาที่ห่างเหินมาตลอดนั่งลงข้างหยุนถิงอย่างไม่แยแสเลยสักนิด

“ข้ารังแกเจ้าอย่างไรรึ?”

“ข้าใช้ใบไม้ ท่านใช้พิณโบราณ นี่ไม่เรียกว่ารังแกรึ?” หยุนถิงแสร้งถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธขึ้ง

พื้นหญ้าเขียวขจี แสงตะวันสาดส่อง จวินหย่วนโยวในตอนนี้นั่งย้อนแสง ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเขานั้นยิ่งหล่อเหลาคมคาย ราวกับเทพเซียน

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเจ้าก็รังแกกลับมาสิ!” จวินหย่วนโยวหัวเราะแผ่วเบา นอนลงทันที สองแขนกางออก ทำท่าทางยอมให้เจ้าทุกอย่าง

“ซื่อจื่อ ท่านลามกเกินไปแล้วนะ ใครเขาจะรังแกกลับแบบนี้กัน” หยุนถิงบ่น

“ข้าเข้าใจผิดแล้ว เจ้าว่ามาสิ ข้ายอมให้เจ้าลงโทษได้ตามใจเลย” จวินหย่วนโยวยอมร่วมมือโดยดี

“งั้นท่านช่วยข้าแคะขี้หูแล้วกัน ระยะนี้ค่อนข้างคันหู”

“ตกลง” จวินหย่วนลุกขึ้นนั่ง

หยุนถิงหยิบไม้แคะหูออกมาจากในกระเป๋าที่พกติดตัว “ใช้สิ่งนี้ นี่เปล่งแสงได้เองนะ แบบนี้ถึงใส่เข้าไปในหูก็สามารถมองเห็นได้ จะไม่ได้ทำให้หูเจ็บด้วย”