อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 248
เช้าตรู่ หรูเยียนรีบเข้ามาในห้องนอนและบอกว่า “พระชายา มีเรื่องให้แปลกใจเพคะ!"
“มีอะไรให้แปลกใจงั้นหรือ”
หยุนหว่านหนิงหาว “ข้าอยู่ในวังนอกเมือง ใครจะมาทำให้ข้าแปลกใจ จะมีอะไรน่าแปลกใจ?”
“ถ้าไม่แปลกใจหรือตกใจ ข้าจะทุบเจ้าให้ดู”
หรูเยียน “...พระชายาอย่าใช้ความรุนแรงได้ไหมเพคะ”
“ข้าเป็นคนอ่อนโยนจะตายไป”
หยุนหว่านหนิงขยี้ตาอย่างง่วงเหงาหาวนอนและลงไปแต่งตัวและสวมรองเท้า จากนั้นเสียงอันตื่นเต้นของหรูเยียนจึงดังขึ้นที่ข้างหู “พระองค์ไปที่ตำหนักหลักหลักก็จะรู้เองเพคะว่ามีเรื่องอะไรน่าประหลาดใจ!"
แม้ว่าในตำหนักสิงกง(*พระราชวังที่อยู่นอกเมืองหลวง) จะมีตำหนักอยู่หลายตำหนัก แต่หยุนหว่านหนิงก็ยืนยันว่าจะอยู่กับไทเฮากู้ที่ตำหนักเจาฮุยถัง
ดังนั้นไทเฮากู้จึงอยู่ที่ตำหนักหลัก นางอยู่ที่ตำหนักด้านข้าง
“งั้นหรือ”
หลังจากล้างหน้าหวีผมอย่างง่ายๆ หยุนหว่านหนิงก็ไปที่ตำหนักหลัง
ยังไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงคิกคักดังมาจากด้านใน
เป็นเสียงของไทเฮากู้!
แม้ว่าจะอยู่ที่วังแห่งนี้มาสองวัน แต่หยุนหว่านหนิงก็ยังไม่เคยได้ยินไทเฮากู้หัวเราะอย่างสบายใจเช่นนี้... ตอนนี้เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ หยุนหว่านหนิงจึงชะงักไปนิดหนึ่ง
“ไทเฮาเป็นอะไรน่ะ”
หรูเยียนสบตากับสายตาที่งุนงงของนาง แต่นางก็ไม่ยอมตอบตรงๆ
นางยังคง ‘ยุ’ หยุนหว่านหนิงไม่หยุดว่า “พระชายาเข้าไปก็จะรู้เองเพคะ!"
“อะไรกันน่ะ ทำเป็นมีลับลมคมใน”
หยุนหว่านหนิงส่ายหัวอย่างจนปัญหา ใครจะรู้ว่าทันทีที่ก้าวไป นางจะได้ยินเสียงใสที่คุ้นเคยดังขึ้นมา “ทอดเนตรสิพ่ะย่ะค่ะเสด็จย่า...”
เสด็จย่า?!
เสียงที่คุ้นเคยนั่นคือ...
หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันตอบสนอง ร่างเล็กๆ ของใครคนหนึ่งก็โผเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว
“ท่านแม่!"
หยวนเป่าพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของนางราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ลูกเล็กๆ!
หยุนหว่านหนิงทิ้งตัวลงนั่งยองๆ และจับเขาไว้
ทันใดนั้นหยวนเป่าจึงใช้สองแขนโอบรอบคอและใช้สองขาโอบรอบเอวของนางไว้แน่น ดูเหมือนสลอธตัวน้อยที่ห้อยอยู่บนตัวของนาง!
“ท่านแม่! ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!”
หยวนเป่าจุ๊บบนใบหน้าของนางไม่หยุด
เวลานี้หยุนหว่านหนิงค่อนข้างสับสนเล็กน้อย
ภายในหัวมีเครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นมานับไม่ถ้วน... ข้าเป็นใคร? ข้าอยู่ที่ไหน?
ไม่สิ!
หยวนเป่ามาที่นี่ได้อย่างไร!
หยุนหว่านหนิงมองหยวนเป่าที่กำลังมีความสุขอย่างประหลาดใจ นางใช้สองมือกอดเขาแน่นและจ้องมองพลางถามว่า “หยวนเป่า เจ้ามาได้อย่างไร”
มิน่าเล่า เมื่อครู่นี้หรูเยียนจึงบอกว่าจะทำให้นางประหลาดใจ!
ที่แท้สิ่งที่จะทำให้ประหลาดใจก็คือลูกชายนี่เอง!
เมื่อความประหลาดใจปรากฏแล้ว...
ความตกใจย่อมตามมาโดยธรรมชาติ
โม่เยว่กำลังนั่งดื่มชาอยู่ข้างๆ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ส่วนไทเฮากู้กำลังมองนางกับหยวนเป่าด้วยรอยยิ้มที่รื่นรมย์
มองไปมองมาน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม “วันนี้ข้ามีความสุขยิ่งนัก! นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้เสียแล้ว ใครจะไปรู้...”
“ซูยิง รีบไปเอานารีแดงที่ดีที่สุดออกมา”
ไทเฮากู้เช็ดน้ำตา รับสั่งทั้งสะอื้นว่า “วันนี้ข้าจะฉลองสักหน่อย!"
“แต่ไทเฮา พระองค์ดื่มสุราไม่ได้นะเพคะ”
หวางหมัวมัวยิ้มอย่างมีความสุขและหัวเราะทั้งน้ำตา
“วันนี้เป็นวันที่น่ายินดีเช่นนี้ จะไปกลัวอะไร! ไปเอามาได้แล้ว!”
ไทเฮากู้โบกพระหัตถ์และรับสั่งอย่างเอาแต่พระทัย
หวางหมัวมัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปอย่างช่วยไม่ได้
โม่เยว่เพิ่งจะวางถ้วยชาลง เมื่อสายตาจับจ้องไปทางหยุนหว่านหนิงและหยวนเป่า... ท่าทีที่แข็งทื่อเฉยเมยเมื่อครู่ก็มลายไป
และความอ่อนโยนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตา
ไทเฮากู้ที่ประทับอยู่ข้างๆ และแอบเฝ้ามองทั้งสองคนอย่างเงียบๆ รู้สึกปลื้มใจมากเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโม่เยว่!
เจ้าเด็กร้ายกาจ!
ชอบทำเป็นสุขุมเย็นชา ช่างเสแสร้งเสียจริง!
ตอนแรกนางคิดว่าหนิงเอ๋อร์แค่พูดไปอย่างนั้นเอง คิดว่านางโกหกคนแก่ เรื่องที่บอกว่านางกับโม่เยว่ดีกันแล้ว
แต่ดูสิ่งที่เห็นตอนนี้สิ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ!
ถึงตอนนี้นางก็วางใจได้แล้ว!
ไทเฮากู้ถอนหายใจอย่างโล่งอก นางมองหยุนหว่านหนิงที่อุ้มหยวนเป่ามานั่งทั้งน้ำตาไหลริน “แม่หนูน้อยหนิงเอ๋อร์! เมื่อวานนี้ข้ายังพูดเรื่องพระนัดดาองค์ โตกับเจ้าอยู่เลย”
“เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกความจริงกับข้า แม้แต่กับข้าก็ต้องปิดบังด้วยหรือ!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์