สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1025

เมื่อสายตาของเขาไม่มีเธออยู่แล้ว กู้จื่อเฟยรู้สึกว่าดวงใจของเธอเหมือนกับตกลงมาจากก้อนเมฆสูงชัน เขียนผิดตาเดียวมันตกลงไปถึงก้นบึ้งที่ลึกที่สุด

ทั้งเจ็บปวดและแตกสลาย

เธอเหมือนกับโดนฟ้าผ่ายืนแข็งทื่อตรงหน้าของเขา เขาจำเธอไม่ได้ แล้วเธอยังจะโอบกอดความโชคดีแบบไหนอยู่ล่ะ

เธอมีสภาพเป็นผีแบบนี้ เปลี่ยนเป็นใครจะจำได้?

ความรู้สึกเศร้าสร้อยถาโถมเต็มไปหมด กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินตาเป็นระยิบ

เธอกำดอกไม้ในมือแน่นอย่างกับจะทำให้ก้านดอกไม้ขาด ในที่สุดกู้จื่อเฟยก็บังคับตัวเองให้ยื่นดอกไม้ส่งไปให้เขา

"คุณคะ ฉันชอบคุณตั้งแต่แรกพบ ฉันอยากคบกับคุณจริงๆนะ คุณตอบรับการสารภาพรักของฉันได้ไหม เป็นแฟนฉันนะ?"

เย้นโม่หลินมีแต่มองก็ไม่มองเธอ

กู้จื่อเฟยคิดว่าเขาเห็นชาและเงียบไม่สนใจ

คิดไม่ถึงว่าเย้นโม่หลินที่มองไปที่ทะเลสีครามจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

"ผมมีแฟนแล้ว เธอดีมาก น่ารักมาก ในอนาคตจะเป็นภรรยาของผม"

กู้จื่อเฟยยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ดวงใจของเธอเหมือนกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นจนบิดเบี้ยว มันทั้งรู้สึกหอมหวานและข่มขืนเจ็บปวดพร้อมกัน

เขาจะรู้ไหม ว่าแฟนสาวที่ทั้งดีทั้งน่ารักของเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อกี้โดนเขาปฏิเสธมาแล้วล่ะ

เธอซื้อน้ำมูกในจมูก ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

แต่รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันใด

นี่แหละคือเย้นโม่หลินของเธอ เขามีแววตาที่สูงกว่าใคร อะไรมาคนทั่วไปไม่อยู่ในสายตาของเขา ถึงจะเป็นคนที่ไปอยู่บ้านเขาอยู่หลายเดือน เอาหน้ามาให้เห็นไม่มีขีดจำกัดอย่างเจียงเป้ยนีก็เถอะ เขาก็ยังไม่รู้ว่าหล่อนเป็นใคร

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันครั้งแรก

สันนิษฐานว่า เย้นโม่หลินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแต่งตัวยังไง ใส่อะไรอยู่

ที่ตอบกับการสารภาพรักของเธอ ก็คงเป็นเพราะ อยากจะอวดที่เขามีแฟนสาวที่ทั้งดีและน่ารัก

ในหูฟังของเธอมีเสียงของเจียงเป้ยนีดังขึ้นอีกครั้ง

เธอกัดฟันพูดด้วยความรังเกียจและบ้าคลั่งว่า "เอาผ้าปิดปากออกสิ ถามเขาว่าเพราะว่าเธอน่ารังเกียจใช่ไหม ถึงไม่รับรักเธอ"

เมื่อได้ยินแบบนั้นกู้จื่อเฟย ถึ่งตากลม มองไปในทิศที่จอดรถอย่างปวดหัว

เจียงเป้ยนีจงใช้เหยียบย่ำเกียรติศักดิ์ศรีของเธอ!

เย้นโม่หลินไม่ได้เป็นเพราะหน้าตาของเธอจึงปฏิเสธเธอ ในสายตาของเขาแล้วไม่มีคนแปลกหน้าอยู่ต่างหาก แต่เจียงเป้ยนีอยากจะให้เธอเอาผ้าปิดหน้าออก เพื่อให้ปรากฏความน่ารังเกียจแก่ผู้คนที่อยู่ตรงนี้

ให้เย้นโม่หลินเห็นเธอ สภาพที่น่ารังเกียจที่สุดของเธอ

กู้จื่อเฟยกำมือแน่น เธอทั้งโกรธทั้งปวดสมองทั้งโมโห แล้วก็ยังมีความรู้สึกถูกเหยียดหยามนั้นอยู่ท่วมท้น

เจียงเป้ยนีก็ยังเร่งมาด้วยความเกลียดชัง

"เธอยังมีเวลา 3 นาที มือปืนจะลงมือเมื่อถึงเวลา"

กู้จื่อเฟยหน้าถอดสีไปทันที เธอไม่มีแรงจะดิ้นรนขัดขืนอีกแม้แต่นิด

จุดอ่อนของเธอ เจียงเป้ยนีรู้ดีว่าคืออะไร

ถึงแม้ว่าเธอจะยืนอยู่ตรงหน้าเย้นโม่หลิน แต่เธอไม่สามารถโอบกอดเขาได้ บอกกับเขา ขอร้องให้เขาช่วย

เธอทำได้เพียงเป็นหุ่นกระบอกเชิด ให้ทำเรื่องที่ทำให้เขาจำเธอไม่ได้

เหนื่อยใจขื่นขมระทมเป็นทะเลกว้าง กู้จื่อเฟยก็ยังบังคับตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอพูดอย่างเธอว่า "คุณปฏิเสธฉัน เพราะว่าฉันน่าเกลียดใช่ไหม?"

เย้นโม่หลินไม่สะทกสะท้าน

เขามองข้ามคนด้านหน้าไปอย่างไม่เหลือแม้เงา อย่างกับเขาไม่ได้ยินอะไรที่เธอพูดสักอย่าง

กู้จื่อเฟยมองท่าทีของเขาแล้ว ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี

เขาปฏิบัติกับคนรอบข้างแบบนี้เสมอ ฉะนั้น เจียงเป้ยนีที่พยายามทำลายกำแพงเข้ามาอยู่หลายปี แต่เธอกลับได้รับความเอาใจใส่จากพี่เย้นเป็นพิเศษมาตลอด

แต่ว่า ต่อไปนี้คงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

เสียงกัดฟันพูดของเจียงเป้ยนีดังขึ้น "เธอยังมีเวลา 2 นาทีครึ่ง รีบให้เขาดูหน้าของเธอ มิเช่นนั้นฉันจะให้เขาตาย"

กู้จื่อเฟยกัดฟัน

สภาพแบบนี้ ถึงแม้นว่าเธอจะเอาผ้าปิดปากออกอยู่ต่อหน้าเย้นโม่หลิน เย้นโม่หลินก็ไม่แม้แต่ชายตามอง