สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1026

"คุณหนู คุณมาทําอะไรที่นี่ คุณท่านตามหาคุณหนูแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"

ในเวลานี้เอง หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งโผล่เข้ามากะทันหัน จับมือของกู้จื่อเฟยเอาไว้แล้วดึงกลับหลังไปสองสามกล้าว

มือของกู้จื่อเฟยและเย้นโม่หลินที่จับกันอยู่หลุดออกไปอย่างกะทันหัน

ให้ความรู้สึกเหมือนหัวใจถูกคนฉีกขาด

กู้จื่อเฟยหันกลับไปมองหน้าหญิงคนนั้นอย่างเต็มตา พบว่าเป็นหนึ่งในคนที่กักขังเธอไว้ในเวลาที่ผ่านมา

เจียงเป้ยนีปล่อยให้เธอมาที่นี่ หลังก็ไม่ได้มีความมั่นใจ 100%

เกรงว่าเย้นโม่หลินจะจำเธอได้ก็เลยให้หญิงคนนี้ตามมาเฝ้าดู

คาดเดาว่าการกระทำที่ไม่ปกติของเย้นโม่หลินของแท้ต้องถึงประสาทของเจียงเป้ยนีแล้วสิ

กู้จื่อเฟยใจเต้นด้วยความระส่ำ ตามนิสัยของเย้นโม่หลินแล้ว เขาไม่เอาใครอยู่ในสายตาทั้งนั้น

แต่ทำไมเขาไม่สบัดเธอออก แล้วทำไมมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น แล้วทำไมยื่นมือมาจะสัมผัสใบหน้าที่น่ารังเกียจของเธอ

เธออยากจะรู้ แต่ก็ไม่มีเวลาให้รู้แล้ว

สาวใช้ใช้แรงมหาศาลดึงข้อแขนของเธอ ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธดึงเธอจากไป

กู้จื่อเฟยก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ

เธอตอนนี้เป็นเหมือนลูกไก่ในกำมือ เธอจะทำอะไรได้เล่า

กู้จื่อเฟยสาวสวยอยู่ในใจ เคยจำต้องได้จากไปพร้อมกับสาวใช้คนนั้น

ทันใดนั้นเธอเพิ่งจะออกหามาได้เพียงสองก้าว เย้นโม่หลินกลับตามมาอย่างไม่คาดคิด เขาดึงเธอไว้อีกครั้ง

"รอเดี๋ยว"

เย้นโม่หลินใช้สายตาอันสับสนมองเธอ เมื่อออกแรง ครั้งนี้เขาดึงไว้ด้วยความตื่นเต้น

หัวใจของกู้จื่อเฟยที่ตกไปในก้นบึ้งอันมืดมิดถูกดึงกลับมาในทันใด

แววตาของเธอเป็นประกายระยับ อยากกลับมีดวงดาวมากมายประดับอยู่

สาวใช้ขมวดคิ้วด้วยความกระวนกระวาย เธอพูดด้วยสีหน้าไม่รับแขกว่า

"คุณผู้ชาย คุณจะทำอะไร? คุณท่านกำลังรอคุณหนูอยู่ คุณก็เห็นแล้วสักภาพของเธอเป็นแบบนี้ การออกมาจากบ้านก็คือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองจนสิ้น คุณรีบปล่อยมือเธอ ให้ฉันพาคุณหนูออกไปจากที่ที่ไม่ควรอยู่นี้"

เย้นโม่หลินมองไปรอบด้าน กลับเห็นผู้คนมากมายกำลังล้อมรอบมองมาด้วยความประหลาดใจ

สายตาที่พ่อเขามองกู้จื่อเฟยต่างก็เป็นทำนองรังเกียจ

สายตาที่วิจารณ์หัวเราะเยาะเย้ยหยัน ทำให้เย้นโม่หลินโมโหขึ้นมา เขารู้สึกไม่อยากจะเสียความรู้สึกกับคนพวกนั้นออกมาและฉีกปากของพวกเขาทิ้งเสีย

ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เรื่องนี้

สายตาของเขาเป็นประกายมองไปที่หญิงสาวที่หน้าตาเต็มไปด้วยรอยแผล

ในใจมีความรู้สึกยังไงก็พูดออกมาไม่ถูกเหมือนกัน รู้เพียงแค่ว่าไม่ยอมปล่อยมือ

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มว่า "เราสามารถคุยกันได้ไหม"

กู้จื่อเฟยรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต โดนช็อตที่ตรงหัวใจ แสบปลายจมูกอยากร้องไห้

ไม่ว่าเธอจะเสียโฉมหรือไม่ น่าเกลียดน่ากลัวขนาดไหน แต่ไม่อยู่ต่อหน้าเขาแล้ว เธอจะสามารถเข้าไปในโลกของเขาได้ เข้าไปในสายตาของเขา

ที่จริงแล้ว ไม่ว่าจะยังไง จะจำเธอได้ไหม สำหรับเธอแล้ว เธอจะเป็นคนที่พิเศษคนนั้น

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

"กู้จื่อเฟย สะบัดเขาออก ไม่งั้นเขาตาย" เสียงข่มขู่ของเจียงเป้ยนีดังขึ้นในสายฟังหู

กู้จื่อเฟยกัดปากตัวเองแน่น ในใจรู้สึกขมขื่นเปี่ยมล้น

ก้มหน้ามองดูข้อมือตัวเองที่เขาจับไว้แน่น ถ้าหากยินยอมนี่จะกลายเป็นชั่วฟ้าดินสลาย

แต่ว่าเธอจะกล้าพูดได้อย่างไร

เธอแกล้งเจ็บปวดแล้วพูดว่า "คุณผู้ชาย คุณทำฉันเจ็บแล้ว"

เย้นโม่หลินสะดุดไปชั่วครู่ ตอนนี้เขาถึงได้สังเกตว่าตัวเองจับข้อมือหญิงสาวอยู่ ในเวลาที่เขารีบปล่อยมือนั้น เขาบังเอิญพบว่าข้อมือของเธอนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล

มีรอยมีด รอยขีดข่วน และยังมีรอยแผลที่เขาไม่รู้จัก

เขาหายใจเอาอากาศเย็นเข้าไป ผู้หญิงคนหนึ่ง เต็มไปด้วยรอยแผลจากมีดทั้งตัว ที่จริงแล้ว เธอผ่านอะไรมาบ้าง?

แต่ระหว่างที่ตกใจอยู่นั้น ในใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย

กู้จื่อเฟยดึงมือกลับไป เก็บกดความอาลัยอาวรณ์ในใจเอาไว้