สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1030

"นอนไม่หลับ"

เย้นโม่หลินดูดบุหรี่เข้าไปเต็มปอด

ควันขาวลอยคลุ้งไปทั่ว ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซ่อนอยู่ในนั้น รู้สึกว่ายิ่งดูดียิ่งกว่าเดิม แต่ก็มีความลึกลับในความมืดมัว

หน้าของเขาแสดงอารมณ์เหมือนกับมีเรื่องหนักใจ ป่ายฉีก็ยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นยิ่งกว่าเดิม

"เป็นอะไรไป? กู้จื่อเฟยกลับมานายควรดีใจไม่ใช่หรือ หรือว่านายกำลังกังวลบาดแผลบนหน้าของเธออยู่"

เย้นโม่หลินส่ายหน้า "แผลบนหน้าของเธอนายจะรักษาหายได้"

เขาพูดอย่างหนักแน่นไม่มีความกังวลอยู่แม้แต่นิดเดียว

ป่ายฉียิ่งไม่เข้าใจใหญ่ "แล้วนายกำลังวุ่นวายใจอะไรอยู่?"

ทำให้เย้นโม่หลินลุกขึ้นมาดูดบุหรี่กลางดึกแบบนี้ มีอารมณ์เฉยเมย ก็คงมีแต่เรื่องที่เกี่ยวกับกู้จื่อเฟยเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นเรื่องฟ้าถล่มลงมา หรือว่าตระกูลเย้นล้มละลาย เขาก็สามารถรับมือได้อย่างหน้าตาเฉย

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วมุ่น สูตรยาสูบเข้าไปลึกเต็มปอดอีก 2 ครั้ง

เสียงของเขาทุนต่ำเต็มไปด้วยความสับสน

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง แต่ก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน"

"อะไรไม่ถูกต้อง?"

"ก็คือ..."

เย้นโม่หลินพูดแค่นั้นแล้วก็ไม่พูดต่อ "ช่างเถอะ อาจเป็นเพราะฉันคิดมากไป"

คงยังไม่คุ้นเคย

ป่ายฉีมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยความสงสัย แต่เขาไม่อยากพูดออกมา ถึงเขาจะถามต่อไปอีกก็คงไม่ได้อะไรออกมา

เพราะ เย้นโม่หลินไม่พูดเขาก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่

จะต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับกู้จื่อเฟยแน่นอน

เพิ่งจะกลับมาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง มันเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะ จึงทำให้เย้นโม่หลินเป็นเช่นนี้

เขามองไปที่ประตูห้องปิดมิดชิดที่อยู่ไม่ไกล รู้สึกอยากจะค้นหาความจริงขึ้นมา

ในห้องที่มืดมัวนั้น

คนที่หลับไปแล้วบนเตียง ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เธอมองไปทิศทางด้านประตู สายตาเย็นครึ้ม กัดฟันแน่น อย่างกับกำลังอดกลั้นอะไรเต็มกำลัง

วันต่อมา

เย้นโม่หลินรอคอยกู้จื่อเฟยนอนหลับเต็มอิ่มด้วยความอดทน เมื่อเธอนอนตื่นแล้ว ก็เอาชุดที่เธอจะใส่หลังอาบน้ำเสร็จมาให้ด้วยมือตนเอง รอเธอจนจะจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว จึงพาเธอไปที่ห้องอาหาร

เพื่อที่จะไม่ให้เธอไม่สบายใจรู้สึกตัวเองด้วยเพราะแผลบนใบหน้า ก่อนที่จะมา เย้นโม่หลินได้ให้คนที่อยู่ในห้องอาหารออกไปให้หมด เหลือไว้เพียงแต่คนของตัวเอง

การลำเลียงอาหารขึ้นโต๊ะก็เป็นคนของเขาเอง

กู้จื่อเฟยใส่ผ้าปิดปาก เมื่อถึงห้องอาหารแล้ว เห็นว่าไม่มีคน ก็เหมือนว่ามีสิผ่อนคลายขึ้น

เย้นโม่หลินอาหารเช้าที่เธอชอบกิน

กู้จื่อเฟยจับช้อนขึ้น แต่กลับปล่อยลงอย่างรวดเร็ว

เย้นโม่หลินมองเธอด้วยความกังวล "เป็นอะไรหรือ?"

"มือไม่มีแรงเลย พี่ป้อนฉันได้ไหม"

มีเหตุผลอีกแล้ว

เย้นโม่หลินมองทะลุปรุโปร่งแผนเล็กๆของกู้จื่อเฟย แต่ก็จับช้อนขึ้นด้วยความเอาใจ เขาตักเอาโจ๊กขึ้นมาเป่าจนเย็น แล้วค่อยๆป้อนถึงปากของเธออย่างระมัดระวัง

กู้จื่อเฟยมองการกระทำของเขาตาเป็นมัน แววตาเป็นประกาย คล้ายกับมีน้ำตาซึมอยู่ในนั้น

เธอกินโจ๊กเข้าไป ค่อยลิ้มรสในปาก

"นี่คืออาหารที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกิน"

เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนป้อน

"อร่อยก็กินเยอะๆ อะนี่"

เย้นโม่หลินเห็นเธอชอบกิน เขายิ่งดีใจใหญ่ โจ๊กเพิ่มให้อีกป้อนเธอต่อ

ตอนเช้าแสงแดดอบอุ่น อากาศสดชื่น รูปภาพนี้ช่างงดงามและอบอุ่น