สลัดรักท่านประธานเพลย์บอย นิยาย บท 37

ณ คฤหาสน์บ้านของมิเชลล์

"สวัสดีค่ะคุณพ่อสวัสดีค่ะคุณแม่"มิเชลล์เอ่ยกล่าวทักทายพ่อกับแม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

พ่อกับแม่ของมิเชลล์ดีใจมากที่เห็นลูกกลับบ้านแต่ท่านก็อดแปลกใจไม่ได้ที่หญิงสาวมาเซอร์ไพรซ์แบบนี้

" อ้าว... หนูจะกลับบ้านทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ลูกพ่อกับแม่จะได้ไปรับที่สนามบิน " คุณหญิงแขไขเดินมาสวมกอดลูกสาวด้วยความรัก แล้วเช็ดน้ำตาให้กับลูกสาวที่มิเชลล์กำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้

" ร้องไห้ทำไมกันล่ะลูก กลับบ้านมาก็ดีแล้วแม่ดีใจและคิดถึงมากไม่ต้องร้องนะคะ " ผู้เป็นแม่เช็ดน้ำตาให้กับลูกสาว

" คุณแม่คะ " มิเชลล์ชี้ไปที่เด็กน้อย ผู้เป็นยายมองหลานตัวเองพร้อมกับสงสัยว่าเด็กคนนี้คือใครกันนะ

" เอ๊ะ!!! แล้วนี่เด็กสาวคนนี้ลูกใครจ๊ะทำไมหน้าตาน่าเอ็นดูจังเลย " หญิงสูงวัยกล่าว เมื่อตอนนี้แม่ของหญิงสาวได้เห็นเด็กน้อยตาแป๋วที่ชื่อว่าดาหลา

เมื่อผู้เป็นแม่ถามมิเชลล์ก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีก่อนจะเอ่ยปากบอกผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างสำนึกในความผิดที่ผู้เป็นลูกปิดบังมาได้ตั้งเกือบ 10 ปี

"คุณแม่คะ นี่ดาหลาค่ะลูกของหนูเอง" เมื่อลูกสาวบอกแม่แบบนี้คุณหญิงแขไขถึงกับอุทานออกมาเบาเบาด้วยความตกใจไม่คิดว่าลูกสาวหายไปนานหลายปีจะพาหลานมาเซอร์ไพรซ์แบบนี้

" ห๊า "

" เรื่องมันยาวค่ะคุณแม่เดี๋ยวหนูเล่าให้ฟังนะคะหนูไม่อยากให้เด็กได้ยิน "

แม่ของมิเชลล์สวมกอดลูกสาวทันทีด้วยความสงสาร เมื่อหญิงสูงวัยเพ่งมองไปที่หลานตัวเองท่านรับรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นลูกของโอมานอย่างแน่นอนใบหน้าของเด็กน้อยดารานั้นมีส่วนคล้ายกับผู้เป็นพ่อมาก

" โถ่ ลูกของแม่ต้องเหนื่อยมากแน่เลย " คราวนี้กลับกลายเป็นว่าผู้เป็นแม่เสียเองที่น้ำตาคลอเบ้า

" ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณแม่มันคือความสุข " มิเชลล์สายหัวพร้อมกับใช้นิ้วโป้งของตัวเองเช็ดน้ำตาให้กับผู้เป็นแม่

"จ๊ะลูก... แม่เข้าใจทุกอย่างนะจ๊ะ "

"ขอบคุณคุณแม่ที่ไม่เคยดุด่าว่าหนูเลยนะคะ "

" พร้อมเมื่อไหร่ที่ลูกพร้อมแล้วลูกค่อยเล่าให้แม่ฟังก็แล้วกันแม่จะไม่บังคับลูกเลยนะ".....แม่ได้บอกกับลูกสาวพร้อมกับคลายอ้อมกอด

" คุณยาย อย่าร้องไห้นะคะ " เด็กน้อยบอกกับผู้เป็นยายด้วยรอยยิ้ม ผู้เป็นยายก้มต่ำลงมาก่อนหลานสาวตัวน้อยไว้แนบอกด้วยความรักไคร่

" หนูรักคุณยายค่ะ " เด็กน้อยบอกกับผู้เป็นยายด้วยรอยยิ้ม