ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 64

โรสทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เธอลากร่างที่อ่อนล้าของเธอด้วยหัวใจที่เจ็บปวดกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัส

เด็กทั้งสองนั้นนอนหลับ และโรสก็นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา เธอก้มหน้ากับเข่าแล้วร้องไห้อย่างเศร้าโศก

เธอกังวลเกี่ยวกับเจนสัน!

และเธอก็เห็นใจเจย์ด้วย

เธอรู้สึกเหมือนเธอทำอะไรให้พวกเขาไม่ได้เลย และนั่นยิ่งทำให้เธอเศร้าและหมดหวังยิ่งกว่าเดิม

ร็อบบี้น้อยตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงสะอื้นเป็นระยะที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น เขาสวมรองเท้าแตะแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น มือเล็กจิ๋วของเขากอดแม่ไว้อย่างอ่อนโยน "คุณแม่ เป็นอะไรไปครับ?"

โรสมองขึ้นมา และร็อบบี้น้อยก็เห็นดวงตาของคุณแม่เขาที่แดง น้ำตานอง และบวม ทันทีที่เห็น หัวใจของเขาก็แหลกสลาย "คุณแม่ เจ้านายคุณแม่รังแกเหรอ?"

ความโกรธผุดในดวงตาของร็อบบี้น้อย เขารู้ว่าการทำให้คุณแม่ไปทำงานบริษัทคุณพ่อ จะจบลงที่คุณพ่อรังแกคุณแม่ เขาเริ่มคิดแล้วว่าเขากับเจนสันไม่ควรทำให้คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกัน

โรสกอดร็อบบี้น้อย เธอกล่าวด้วยความเศร้าอย่างสุดแสน "ร็อบบี้น้อย คุณแม่เพิ่งเสียงานไป เจ้านายไล่แม่ออก"

ร็อบบี้น้อยกล่าวด้วยความโกรธ "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ถ้าคุณแม่ไม่ถูกต้อนรับที่นั่น แม่จะได้รับการต้อนรับที่อื่น! ที่ที่แม่จะไม่ต้องรับใช้เจ้านาย เราจะหางานอื่นกัน"

โรสมองร็อบบี้น้อยด้วยความรู้สึกขอโทษ "ร็อบบี้น้อย แม่ตัดสินใจจะย้ายพวกเรากลับยุโรป"

ร็อบบี้น้อยตอบสนองอย่างเฉียบคม "หืม? เราจะจากที่นี่ไป?"