ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 155

บทที่ 155 ไม่ใช่แฟน เป็นภรรยา

ตอนนี้ใครยังจะชอบบอสประเภทที่เจ้ากี้เจ้าการและไร้เหตุผลอีก ชอบแบบที่สงบเยือกเย็นและควบคุมอารมณ์ได้ดีต่างหาก!

เสิ่นเหลียงเดินเป็นแมวไปยังมุมห้องมองเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อน

ผ่านไปไม่กี่วินาที เธอถึงเพิ่งได้สติกลับมาว่านี่คือบ้านของเธอ!

นี่คือบ้านของเธอ ทำไมเธอต้องมาทำตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนโจร!

คิดแบบนี้แล้วเธอจึงกระแอมไอแล้วเดินเข้าไป

เฉินถิงเซียวยืนตรงหน้ามู่น่อนน่อนแล้วเรียกชื่อเธอ

“มู่น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนเมาแค่เล็กน้อยเท่านั้น เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงตื่นตัวฉับพลัน สมองตื่นมากกว่าครึ่ง

เฉินถิงเซียวยืนสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ ยามต้องแสงไฟ ใบหน้าหล่อดูค่อนข้างอึมครึม

มู่น่อนน่อนคว้าหมอนมากอดไว้ในอ้อมแขน จึงได้เพิ่งรู้สึกว่าปลอดภัยขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณมาทำไม” มู่น่อนน่อนเอียงศีรษะ ถามเขาด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“พาคุณไปหาหมอ”

เฉินถิงเซียวพูดอย่างนั้นแล้วสายตาก็ลดต่ำตกลงไปยังข้อเท้าที่บวมเหมือนหมั่นโถวก้อนใหญ่ไปแล้ว

มู่น่อนน่อนมองตามสายตาของเขา เมื่อครู่ที่คุยดื่มกับเสิ่นเหลียงยังไม่ได้สังเกต เมื่อมาดูตอนนี้แล้วมันบวมจนน่ากลัวนิดหน่อยจริงๆ

“ฉันมีมือมีเท้าของตัวเอง ฉันจะไปเอง” มู่น่อนน่อนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณเป็นผู้ชายตัวใหญ่ การวิ่งมาบ้านของผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานกลางดึกคืออะไร นอกจากนี้เสี่ยวเหลียงก็ยังเป็นดาราด้วย!”

เฉินถิงเซียวตอบด้วยเสียงบางเบา “อืม”

ปฏิกิริยาที่อ่อนโยนมากของเขา ทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกแปลกๆ

นาทีต่อมา ทันใดนั้นเฉินถิงเซียวก็โน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้น

“คุณพูดถูก พวกเราควรไปเดี๋ยวนี้” เฉินถิงเซียวพูดไปพลางอุ้มเธอเดินไปที่ประตู

ตอนที่ผ่านเสิ่นเหลียง เฉินถิงเซียวพูดประโยคหนึ่งด้วยความสุภาพ “รบกวนแล้ว”

เสิ่นเหลียงพยักหน้าอย่างตะลึงงัน “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ...”

“ฉันไม่กลับ! ฉันจะไปหาหมอเอง คุณวางฉันลงนะ!”

มู่น่อนน่อนไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วตามเฉินถิงเซียวกลับไปแบบนี้ได้

เฉินถิงเซียวไม่สนใจคำพูดของเธอ ไม่มีแผนจะวางเธอลงแต่แรก

เสิ่นเหลียงเดินไปที่กรอบประตู มองดูมู่น่อนน่อนทั้งดิ้นทั้งด่าเฉินถิงเซียว ส่วนเฉินถิงเซียวกลับอุ้มเธอเข้าลิฟต์ไปนิ่งๆ มั่นคงดั่งหินผา

เสิ่นเหลียงจับกรอบประตูพลางพึมพำ “บอสจอมเผด็จการทรงพลังแข็งแกร่งมากๆ!”

……

ในรถ

เฉินถิงเซียวางมู่น่อนน่อนลงตรงที่นั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัยให้ ก่อนจะวนไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง

มู่น่อนน่อนได้ยินเสียง “คลิก” ล็อกความปลอดภัย

เธอเหลือบมองเฉินถิงเซียว “ล็อกประตูทำไม คุณคิดว่าฉันจะกระโดดลงจากรถเพื่อทะเลาะกับคุณหรือไง”

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น” เฉินถิงเซียวมองไปข้างนอกอย่างไร้อารมณ์

มู่น่อนน่อนส่งเสียงเยาะเบาๆ จากนั้นก็ได้ยินเฉินถิงเซียวพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาบางเบา “แต่ถ้าในกรณีที่สมองคุณบวมน้ำแล้วคิดอยากกระโดดลงไปก็อีกเรื่อง”

มู่น่อนน่อน “.........”

เธอรู้สึกว่าคนอย่างเฉินถิงเซียว ยังสามารถมีเพื่อนได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว

……

ถึงโรงพยาบาล เฉินถิงเซียวหยิบเสื้อคลุมด้านหลังมาห่อตัวให้มู่น่อนน่อน แล้วอุ้มเธอเข้าไปหาหมอ

มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นเสื้อที่เฉินถิงเซียวห่อบนตัวเธอ มันเป็นเสื้อคลุมของเธอเอง

ตอนที่เธอไปงานเลี้ยง แค่เอาผ้าคลุมไหล่ไปผืนเดียว

ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าก่อนหน้านี้ที่เฉินถิงเซียวไปเข้าร่วมงานเลี้ยง เป็นการเอาเสื้อมาให้เธองั้นเหรอ

เวลานี้ดึกแล้ว คนในโรงพยาบาลจึงมีไม่เยอะ