ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 206

ตอนที่ 206 ฉันทนมามากพอแล้ว

เมื่อมู่น่อนน่อนออกมาจากห้องของมู่หวั่นขี เดินลงมาจากบันไดและต่อสายโทรศัพท์หาเฉินถิงเซียว

แต่แค่....เธอยังไม่ได้กดโทรออก ที่ตรงมุมบันไดเธอก็มองเห็นซือเฉิงหยู้จากทางด้านนอกประตูเพื่อเดินไปที่ห้องโถง

จิตใต้สำนึกทำให้เธอนั้นวางสายโทรศัพท์ทิ้ง และจ้องมองไปที่ซือเฉิงหยู้

ซือเฉิงหยู้สวมใส่ชุดสูทสีเทา เมื่อมองแล้วก็ดูเรียวบาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ยิ้มออกมาจากมุมปาก ราวกับว่าคนๆนี้กำลังออกมาจากโปสเตอร์ของภาพยนต์

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น มู่น่อนน่อนเองก็คงจะเป็นแฟนคลับของเขา

คงจะเป็นเพราะว่ามู่น่อนน่อนนั้นจ้องมองเขามากเกินไป ทำไมซือเฉิงหยู้นั้นเงยหน้าขึ้นมามองเขา

ช่วงเวลาที่สบตากัน สีหน้าอันอ่อนโยนของเขานั้นก็ได้เปลี่ยนไป

รอยยิ้มที่มุมปาก ก็กลายเป็นรอยแสยะยิ้ม แต่เพียงแค่ไม่กี่วินามี เขาก็ทำตัวเหมือนเป็นปกติ

มู่เจิ้งซิวยังคงอยู่ที่ห้องโถง ซือเฉิงหยู้รีบเก็บสายตาและเดินตรงไปที่มู่เจิ้งซิว ปรับท่าทีให้เป็นคนอ่อนน้อม “สวัสดีครับคุณปู่มู่”

มู่เจิ้งซิวยิ้มออกมา “นั่งลงก่อนสิ ซือเฉิงหยู้”

ตอนที่มู่น่อนน่อนเดินลงไป มู่เจิ้งซิวและซือเฉิงหยู้กำลังนั่งคุยกันอยู่บนโซฟา

มู่น่อนน่อนกลั้วไว้แล้ว กลั้วไว้อีก ต้องใช้แรงอย่างมากในการที่จะต้านทานฝีเท้าตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปหา

ไม่รู้ว่าเซียวชู่เหอนั้นโผล่มาจากไหน ก็ดึงมู่น่อนน่อนกลับเข้าไปในห้อง

เธอเห็นห้องที่ประตูเปิดก็ดึงมู่น่อนน่อนเข้าไปในนั้น และปิดประตู “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมที่ทะเบียนสมรสถึงเป็นชื่อของพี่สาวเธอ?”

มู่น่อนน่อนมองไปที่เซียวชู่เหอด้วยความประหลาดใจ

แม่ของเธอ ในที่สุดก็เป็นห่วงเธอแล้วเหรอ?

แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเซียวชู่เหอก็ทำลายความฝันของเธอ

“ถ้าเธอยอมเอาตำแหน่งนั้นให้มู่หวั่นขีตั้งแต่แรก เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ใครใช้ให้เธอมีความโลภในใจขนาดนี้ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมู่หวั่นขีก็ต้องมารับผลกระทบ และถูกขังไว้ในห้อง น่าสงสัยจริงเลย……”

เซียวชู่เหอพูดออกมามากมาย สุดท้ายก็พูดเรื่องที่ตัวเองกังวลออกมา “ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะส่งผลกระทบถึงบริษัทหรือเปล่า……”

“เหอะ!” มู่น่อนน่อนไม่สามารถที่อดกลั้นได้อีกต่อไป จึงแสยะยิ้มออกมา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามากกว่าปกติ “คุณเซียวชู่เหอ นี่สมองคุณมีปัญหาหรือเปล่า?ถ้าไม่สบายก็ไปหาหมอโรคประสาทนะ ฉันเองก็มีขีดจำกัดในการอดทนนะ และฉันก็ทนรับมามากพอแล้วด้วย”

บ้านหลังนี้ของตระกูลมู่ถูกออกแบบมาอย่างดี ทุกๆห้องนั้นถูกออกมาแสงทะลุโปรงจากเหนือไปใต้ เป็นแสงที่ยอดเยี่ยมมาก

เพราะแสงที่ว่านั้นมันทำให้เห็นใบหน้าของมู่น่อนน่อนชัดเจนมากๆ

เซียวชู่เหอเห็นความหงุดหงิดและความรังเกียจได้อย่างชัดเจนบนใบหน้าของมู่น่อนน่อน รวมถึงใบหน้าที่ผิดหวัง และใบหน้าที่นิ่งสงบ

เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามู่น่อนน่อนจะพูดแบบนั้นออกมา “มู่น่อนน่อน? นี่เธอเป็นอะไร?”

มู่น่อนน่อนในความทรงจำของเธอนั้น คือเด็กที่แสนดี และเชื่อฟังมาโดยตลอด ไม่ว่าจะพูดอะไรมู่น่อนน่อนก็จะเชื่อฟังทั้งหมด

แต่ในตอนนี้...สิ่งที่มู่น่อนน่อนพูดออกมา มันทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

“ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้กับแม่ของเธอ?” เซียวชู่เหอขมวดคิ้ว คิดว่าตัวเองนั้นได้ยินผิดไป

เธอยื่นมือเข้าไปจับมือของมู่น่อนน่อน “ฉันรู้ว่าช่วงนี้เธอคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะเธอเองที่……”

“ทำไมฉันถึงพูดแบบนี้กับคุณนะเหรอ?” มู่น่อนน่อนไม่ขึ้นเสียงแต่ถอยฝีก้าวออกไปสองก้าว และดึงมือออกจากเซียวชู่เหอ “มู่หวั่นขีเคยด่าคุณว่าเป็นหมาตัวหนึ่งของตระกูลมู่ แต่คุณก็ยังไม่เกลียดและไม่อะไรเลย แต่พอฉันพูดความจริงเข้าหน่อย คุณก็รับฟังแทบจะไม่ได้?”

สีหน้าของเซียวชู่เหอเริ่มเปลี่ยนไป “มู่หวั่นขีเธอยังเด็ก ยังไร้เดียงสา พูดอะไรออกมาเพราะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันก็เป็นเรื่องปกตินะ”

มู่น่อนน่อนพูดออกมาอย่างเย็นชา “ฉันอายุน้อยกว่าหล่อนอีกนะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม