ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 หากเธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายเส้นผม

เมื่อเสิ่นเหลียงได้ยินเช่นนั้นก็พูดออกมาว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไปพักเถอะนะ”

“อืม” มู่น่อนน่อนลุกขึ้นและเดินเข้าห้องไป

ในตอนที่เปิดประตูห้อง เธอเห็นเสิ่นเหลียงก้มลงมองโทรศัพท์ด้วยท่าทางขมวดคิ้ว

เดาว่าเธอกำลังอ่านบทวิพากษ์วิจารณ์ในโลกอินเตอร์เน็ตอยู่แน่นอน

หลังจากที่ปิดประตู เธอก็เข้ามาอยู่ในห้องเพียงคนเดียว

มู่น่อนน่อนเอาหลังพิงกับประตูและฟุบลงไปกับพื้น น้ำตาของเธอค่อยๆไหลมาโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่ได้ทุกข์ใจอะไรขนาดนั้น แต่แค่รู้สึกเหนื่อยเฉยๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เธอก็รู้สึกอิจฉาคนอื่นที่มีพ่อแม่ หลังจากที่สอบเข้าคณะภาพยนตร์ได้ เธอก็เริ่มรับเขียนบทละคร เริ่มที่จะหาเงินเลี้ยงชีพตัวเองได้ ก็พบว่าตัวเองนั้นไม่ค่อยอิจฉาคนอื่นเท่าไหร่แล้ว

ใช้ชีวิตคนเดียวมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

หลังจากที่แต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเฉิน โดนเฉินถิงเซียวล้อเลียนว่าเป็น “เฉินเจียฉิน” มาเป็นเวลานาน ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธ แต่มันก็เทียบไม่ได้กับการที่เฉินถิงเซียวนั้นดีกับเธอ

เธอต้องการความรักและความอบอุ่นเหลือเกิน

เพราะเธอไม่เคยได้รับมันมาก่อน ดังนั้นเมื่อมีใครที่พยายามเป็นฝ่ายเข้ามาหาเธอก่อน เธอก็อดไม่ได้ที่จะดึงให้คนๆนั้นเข้ามาอยู่ในหัวใจ

เธอเริ่มรู้สึกต้องการมันมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ในใจของเฉินถิงเซียวนั้น เธอไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด

ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดจริงๆ

เขาเอาเธอมาทดสอบซือเฉิงหยู้

ที่แท้ในใจของเขานั้นก็กล้าที่จะเอาเธอเข้ามาเสี่ยงด้วย

……

ตลอดทั้งคืนมู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปได้อย่างไร และไม่รู้ว่าตื่นมาได้อย่างไร

แต่หลังจากที่ผ่านค่ำคืนนั้นมา เธอก็รู้สึกใจเย็นขึ้นเยอะมาก

เรื่องราวในตอนนี้มีผลกระทบต่อเธอมากจริงๆ

ในอนาคตเธอกำลังจะเข้าสู่วงการในฐานะนักเขียนบท

แต่ตอนนี้เธอกำลังถูกตราหน้าว่าเป็น “เมียน้อย” และหลังจากนี้มันก็คงจะกลายเป็นนามสกุลของเธอ เมื่อคนพวกนั้นพูดถึงเธอ สิ่งแรกที่นึกถึงก็คือสถานะ “เมียน้อย”

แต่เธอก็ไม่สามารถละทิ้งการเขียนบทละครได้ และเธอก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองนั้นคือ “เมียน้อย”

และยิ่งคนที่แต่งเข้าไปในตระกูลเฉินนั้นก็คือเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าไปเสิร์ชดูWeibo

ทั้งหมดในเว็บก็มีเรื่องการด่าทอเธอต่างๆนาๆ

ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจมาเยอะแล้ว แต่เมื่อได้มาเห็นข้อความมากมายที่กำลังรุมด่าเธอ มันก็ทำให้เธออดรู้สึกจมดิ่งไม่ได้

“น่อนน่อน ตื่นเถอะนะ มาทานข้าวเช้าได้แล้ว”

เสียงของเสิ่นเหลียงดังขึ้นจากข้างนอก เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง

มู่น่อนน่อนปิดโทรศัพท์ ใส่รองเท้าและเดินออกไป “ฉันมาแล้ว”

เธอเปิดประตู ก็พบว่าเสิ่นเหลียงนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตู

มู่น่อนน่อนยิ้มออกมา “ไปกันเถอะ เราไปทานข้าวเช้ากัน”

“อ้อ” เสิ่นเหลียงเดินตามไปด้วยอาการตกใจเล็กน้อย

เมื่อวานมู่น่อนน่อนเต็มไปด้วยอาการสิ้นหวัง จนทำให้เธอนั้นเป็นห่วงแทบแย่ และเธอก็เอาแต่คิดว่าจะปลอบโยนมู่น่อนน่อนอย่างไรดี

ผลปรากฏว่ามู่น่อนน่อนราวกับคนละคนกับเมื่อวาน เดินออกมาด้วยท่าทางที่……

นั่งที่โต๊ะอาหาร “มู่น่อนน่อน……”

มู่น่อนน่อนพูดแทรกขึ้นมา “อีกแปบหนึ่งฉันจะกลับไปที่บ้านตระกูลมู่นะ”

“เธอจะกลับไปที่บ้านตระกูลมู่ทำไมล่ะ？” เสิ่นเหลียงตกใจมาก วางตะเกียบลงและมองไปหาเธอ

“เรื่องของทะเบียนสมรสนั้น จะต้องเกี่ยวข้องกับมู่หวั่นขีอย่างแน่นอน เรื่องๆนี้ฉันกับเฉินถิงเซียวไม่รู้อะไรเลย อย่างนั้นคนในตระกูลมู่ต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน”

หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดจบ ดื่มนมจนหมดแล้ว ก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ถ้าเธอมีเรื่องอะไรต้องทำก็ไปทำเถอะนะ ฉันกลับไปเองได้”

“แต่ว่า……” เสิ่นเหลียงยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจสักเท่าไหร่

“เรื่องทั้งหมดมันคลุมเครือ เรื่องสีดำจะมาทำให้เป็นสีขาวได้อย่างไร” มู่น่อนน่อนยิ้มออกมา “มันจะผ่านไปได้แน่นอน”

ทุกอย่างจะต้องผ่านไปอย่างแน่นอน สำหรับเฉินถิงเซียวนั้นเธอก็ไม่ได้เข้าใจทั้งหมด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ต้องแก้ไขปัญหาที่อยู่ตรงหน้าก่อน