บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1360

ประกายแน่วแน่ปรากฏขึ้นในดวงตาที่ลึกล้ำของเจเรมี่ เขาจับไหล่บางแล้วพากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องทันที

ทว่าเมเดลีนไม่ได้เชื่อฟังอย่างนั้น เธอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมอย่างแรงแล้วมองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว “ฉันบอกให้คุณปล่อยฉันไว้คนเดียว ไม่เข้าใจหรือไง?”

“ผมสามารถเพิกเฉยต่อใครก็ได้ในชีวิต แต่ผมเพิกเฉยต่อคุณไม่ได้” ออร่าของเจเรมี่ในตอนนี้แสดงออกมาแข็งกร้าวกว่าเมเดลีนอย่างชัดเจน

เขาปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทว่าในขณะที่คว้าแขนเรียวและก้าวไปข้างหน้า เขาก็ถูกตบหน้า

เมเดลีนตัดสินใจตบใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มแรง

เจเรมี่อึ้งไปชั่วขณะเมื่อความแรงจากฝ่ามือเล็ก ๆ นั้นทำให้หน้าเขาหันไปด้านข้าง เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดที่แก้ม แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันกลับถาโถมไปที่หัวใจ

เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับเมเดลีน แต่อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่เขาทำได้คือทำให้เธอสงบลง และไม่ฉุนเฉียวเหมือนในตอนนี้

ในตอนที่เขากำลังจะสงบสติอารมณ์และปลอบใจเธอต่อ จู่ ๆ เธอก็ยกมือขึ้นจับใบหน้าของเขา

เจเรมี่มองดูผู้หญิงตัวเล็กที่อารมณ์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันด้วยแววตาที่อ่อนโยน ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยคำขอโทษและความกังวลอย่างหนัก

“เจเรมี่ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบคุณ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ!” เมเดลีนขอโทษอย่างกระวนกระวายและโศกเศร้า

เจเรมี่จับมือเธอไปประทับที่ริมฝีปากเขาเบา ๆ “ลินนี่ ไม่มีใครตำหนิคุณ ผมเองก็จะไม่โทษคุณเหมือนกัน ดังนั้นอย่าโทษตัวเอง”

หลังจากฟังคำพูดของเขาแล้ว เมเดลีนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความรู้สึกที่เป็นทุกข์ “ฉันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? ฉันทำร้ายคุณได้ยังไง?”

“ลินนี่ มองมาที่ผมสิ” เจเรมี่ยื่นมือออกไปจับแก้มของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

ตอนนี้พวกเขากำลังมองตากันนิ่ง ในแววตาของเขามีประกายอ่อนโยน

“ลินนี่ เดี๋ยวคุณก็จะหายดี ไม่ต้องกดดันตัวเองหรือแม้แต่ทำร้ายตัวเอง ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจและต้องการระบาย ก็ให้มาหาผม”

ขณะที่พูดแบบนั้น แววตาของเขาก็ดูผ่อนคลายเอาอกเอาใจเธอมากขึ้น