ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 337

ลู่ม่านงัดไม้เด็ดออกมา เป็นดังคาดเสียงของเฉินหลี่ซื่อหายไปทันที

เฉินจื่อคังเป็นแก้วตาดวงใจของนาง จุดนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ โดยเฉพาะสถานะตอนนี้ของเฉินจื่อคัง ไม่สามารถพูดออกมาได้ตามใจ

“ช่างเถอะ ไม่ให้ก็แล้วไป ”เฉินหลี่ซื่อยอมอ่อนข้อทันที

เฉินจื่ออานก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เมื่อครู่ยังบีบเขาแทบตาย เมื่อเอ่ยถึงเฉินจื่อคังทุกอย่างก็สิ้นสุดลง……

ตาแก่เฉินเห็นดังนั้น ก็เข้าไปด่าเฉินหลี่ซื่อ “ทางที่ดีเจ้าไม่ควรกลับมา พอกลับมาก็สร้างเรื่องวุ่นวายเช่นนี้”หันกลับไปพูดว่า

“จื่ออาน แม่เจ้านางเลอะเลือนไปแล้ว……”

“อืม ไม่เป็นไร ”เฉินจื่ออานไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก เรื่องเช่นนี้ เขาควรจะเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ

เดิมทีคิดว่า เรื่องมาถึงจุดนี้จะจบลงแล้ว ปรากฏว่าเฉินหลี่ซื่อยังพูดขึ้นอีกว่า “เงินเล่า ให้ข้า ข้าจะไปทันที”

ลู่ม่าน“……”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย ก็จะเอาสินสอดติดตัวตอนนี้เลยหรือ”

“จื่อคังคุยให้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาแน่นอน”เฉินหลี่ซื่อพูด

“จื่อคังคุยเรียบร้อยแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้เจอเลย ”ตาแก่เฉินเอ่ยอย่างแน่วแน่ “เป็นคนอย่างไรกันแน่ ข้าเจอแล้วค่อยว่ากัน”

ครั้งนี้ตาแก่เฉินนับว่าฉลาดแล้ว รู้ว่าตนเองต้องดูด้วยตาเท่านั้น ที่จริงลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไม่เชื่อเฉินจื่อคังนัก เขาจะมีจิตใจดีขนาดนั้นได้อย่างไร เพียงแต่ ตาแก่เฉินคงไม่ได้เชื่อเฉินจื่อคังกระมัง

อาจเป็นเพราะว่าเรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อนั้นมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ในใจเขาจึงไม่มีความมั่นใจอยู่เลย

ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็นับว่ายืนอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเฉินจื่ออานแล้ว เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องดี

เฉินหลี่ซื่อไม่ยอม พูดขึ้นราวกับจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเอง “ข้าเป็นแม่ของหลิ่วเอ๋อ ข้าจะทำร้ายนางได้อย่างไร”

ตาแก่เฉินยังคงยืนหยัด “หรือว่า แทบจะดองเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว แม้แต่หน้าตาก็ไม่สามารถเปิดเผยได้เลยหรือ แล้วจื่อคังจัดการเรื่องนี้อย่างไรกันแน่”

เมื่อพูดถึงเฉินจื่อคัง ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็ยอมอ่อนข้ออีกครั้ง “ไม่ใช่ปัญหาของจื่อคัง จื่อคังจัดการเรียบร้อยแล้ว เดิมทีได้นัดไปดูตัวกันที่ภัตตาคารเฟิ่งหลายในอำเภอพรุ่งนี้แล้ว”

“ในเมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเรื่องดีมิใช่หรือ แล้วทำไมเจ้าไม่บอก ”ตาแก่เฉินถลึงตาให้กับเฉินหลี่ซื่ออย่างไม่พอใจ “เช่นนั้นวันนี้เจ้าก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”

“ไม่ทันแล้ว ……”เฉินหลี่ซื่อพูด “ข้าเสียเงินจ้างรถม้ามาส่งนะ”

“ให้เขากลับไป พรุ่งนี้ข้ากับเสี่ยวม่านจะไปส่งพวกท่านเอง”ในที่สุดเฉินจื่ออานก็เปิดปากพูดขึ้น ลู่ม่านแสดงท่าทีเห็นด้วย นางไม่ได้เป็นห่วงว่าเฉินหลิ่วเอ๋อจะแต่งงานกับคนอะไร แต่เพราะว่านางต้องเสียเงินทองไป อย่างน้อยก็ต้องดูว่าเสียไปกับอะไร

ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็อับจนคำพูด เพราะยังไม่ได้เงิน พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์

ตาแก่เฉินเห็นว่าตกลงกันได้แล้ว เรื่องที่เฉินจื่ออานบอกว่าจะไปดูท่าทีของอีกฝ่ายด้วยกัน เขาก็ดีใจมาก “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ พวกเรากลับไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมากันแต่เช้า”

“ไม่ต้องมาแล้ว พวกข้าไปรับเอง“เฉินจื่ออานพูดขึ้น

แต่เฉินหลี่ซื่อไม่ยอมไป บอกว่า “จะกลับไปอีกทำไม บ้านของจื่ออานยังมีห้องหับอยู่มิใช่หรือ ข้าดูแล้วห้องรับแขกด้านหน้านี้ไม่เลวเลย ยังมีคนเฝ้าประตูด้วย พวกเรานอนที่นี่ดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยไปพร้อมกัน”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ชินกับการอยู่บ้านของเฉินจื่ออาน โดยเฉพาะ เฉินหลี่ซื่อนั้นเจ้าแผนการมาก เห็นลูกมีฐานะขึ้นมาหน่อยก็อยากจะใกล้ชิดพวกเขา ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ลูกชายก็ห่างเหินไปอีก เช่นนั้นคงไม่ดีแน่

“อยู่อะไรกัน ทำไม บ้านแคบๆหลังนั้นจะไม่มีที่ให้เจ้าอยู่เลยหรือไง”ตาแก่เฉินตะคอก

เฉินหลี่ซื่อทำอะไรไม่ได้ได้แต่ตามกลับไป

หลังจากเฉินหลี่ซื่อไปแล้ว เฉินจื่ออานก็มองไปทางลู่ม่าน “วันนี้ขาใจอ่อนอีกแล้วใช่หรือไม่”