ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 339

เฉินหลี่ซื่อมองตาแก่เฉินอย่างไม่พอใจ ปากก็พึมพำว่า “ตาแก่หนังเหนียว ท่านมาหักหน้ากันหรือมาดูตัวกันแน่”

ตาแก่เฉินสีหน้าเคร่งขรึม เฉินหลิ่วเอ๋อก็มองตาแก่เฉินอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ไม่ง่ายเลยกว่านางจะชอบใครสักคน ทำไมตาแก่เฉินจึงไม่พอใจอีก

แต่คุณชายฉินนับว่ามีไหวพริบที่ดีมาก เห็นเช่นนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านพูดถูก ล้วนเป็นความผิดของครอบครัวข้า เช้านี้เกิดปัญหาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ตอนที่พ่อข้าออกจากบ้าน ก็ได้ฝากให้ข้ามาขอโทษพวกท่านด้วย”

ท่าทีของเขาจริงใจมาก สีหน้าของตาแก่เฉินดูดีขึ้นมาเล็กน้อย

สำคัญที่สุดคือลูกสาวชื่นชอบ ขอเพียงไม่ทำเกินไปนัก เขาก็สามารถรับได้

ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่ บ่าวรับใช้ที่อยู่หน้าประตูได้นำทางชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งเดินเข้ามา ทั้งสองเป็นพ่อแม่ของคุณชายฉินนั่นเอง พอมาถึงก็ขอโทษครอบครัวตระกูลเฉินเป็นการใหญ่ แล้วก็หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาเปิด

“วันนี้พวกเรามาสาย ทำให้คุณหนูหลิ่วเอ๋อต้องลำบากใจ นี่เป็นสินค้าใหม่ในร้านของเรา หลายวันก่อนลูกชายก็บอกไว้แล้ว ว่าของสิ่งนี้เหมาะสมกับคุณหนูหลิ่วเอ๋อ”

สิ่งนั้นคือหยกที่มีสีสวยมาก เมื่อเผยโฉมออกมา หยวนซื่อนิ่งตะลึงไปทันที เฉินหลี่ซื่อยิ้มกว้างจบหุบไม่ลง นี่เป็นสิ่งที่มอบให้กับลูกสาว แสดงว่าครอบครัวนี้ให้ความสำคัญกับลูกสาวของตนเอง

อารมณ์ของตาแก่เฉินก็นับว่าดีขึ้นบ้างแล้ว ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ท่านทั้งสองมาแล้ว มาคุยเรื่องการแต่งงานของหลิ่วเอ๋อกันเถอะ”

คนของตระกูลฉินพยักหน้าติดๆกัน “ตามหลักแล้ว พวกท่านพูดถึงเรื่องแต่งงานพวกข้าก็ควรจะไปจัดการทันที แต่ว่าช่วงนี้ที่บ้านมีเรื่องงานยุ่งจริงๆ เมื่อวานได้เชิญนักพรตมาดู บอกว่าช่วงนี้ไม่เหมาะกับการจัดงานแต่งงาน เกรงว่าต้องรอให้ผ่านไปอีกสองเดือนจึงจะทำได้”

“นานขนาดนั้นเชียว”หยวนซื่อหลุดปากพูดออกไป

เฉินหลี่ซื่อรีบถลึงสายตาจ้องมองหยวนซื่ออย่างดุดัน “พูดจาเหลวไหลอะไรกัน หลิ่วเอ๋อของข้าอายุยังน้อย แค่สองเดือนจะนานแค่ไหนเชียว”

น้ำเสียงของหยวนซื่อเหมือนราวกับว่าตระกูลเฉินต้องการจะให้ลูกสาวแต่งงานออกเรือนโดยเร็ว

ตาแก่เฉินไม่พอใจ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นพ่อสามี ไม่มีทางพูดออกไปตรงๆได้ ได้แต่หันไปดูเฉินจื่อฟู่ “คุมสะใภ้เจ้าให้ดี”

เฉินจื่อฟู่รีบกระชากตัวหยวนซื่อไปทันที “อย่าพูดจาเหลวไหล”

หยวนซื่อกุมท้องของตนเองอย่างน้อยใจ แล้วเริ่มใช้ไม้ตายอีกครั้ง สุดท้าย เฉินจื่อฟู่เห็นแต่ลูกฝาแฝดในท้อง ก็ไม่ได้ต่อว่าหยวนซื่ออีก ได้แต่พูดเสียงเบาๆว่า “กินให้มากน้อย”

“สองเดือนก็สองเดือน ให้แม่สื่อนำใบบันทึกวันเดือนปีเกิดมาแลกเปลี่ยนเพื่อหมั้นหมายกันก่อน”ตาแก่เฉินพูด

“ได้ ” ตระกูลฉินตอบอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด หลังจากนั้น ฮูหยินฉินก็มองไปทางลู่ม่าน “ร้านม่านเซิงที่ลู่อันเหรินเพิ่งจะมาเปิดที่นี่ มีหลายสิ่งที่ค่อนข้างดีมาก ข้าไปตั้งหลายครั้งก็หาซื้อไม่ได้”

ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูด คงไม่ได้อยากจะให้ลู่ม่านมอบสิ่งของให้หรอกนะ ลู่ม่านแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “เช่นนั้นครั้งหน้าข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้มากหน่อย ”

ฮูหยินฉินยิ้มอย่างกระดากอาย กลับเป็นเฉินหลี่ซื่อที่เกิดไหวพริบพูดราวกับรู้ใจขึ้นมาว่า “เสี่ยวม่าน สินค้าของเจ้าดี หลิ่วเอ๋อก็จะแต่งงานออกเรือนแล้ว ถึงตอนนั้นไปเอามาให้หลิ่วเอ๋อใช้บ้าง ต้องบำรุงกันดีๆ ”

ต่อหน้าผู้คนมากมาย คาดว่าเฉินหลี่ซื่อนั้นจงใจ รู้ว่าลู่ม่านคงไม่มีทางปฏิเสธนางในตอนนี้แน่

เหอเยว่กำลังจะเปิดปากพูด ลู่ม่านชิงพูดยิ้มๆก่อนว่า “ได้อยู่แล้ว ท่านแม่อยากจะไปเอาเมื่อไหร่ ก็ย่อมได้ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้”

เฉินหลี่ซื่อยิ้มจนตาหยีขึ้นมาทันที “ข้าว่าแล้ว เสี่ยวม่านน่ะเอ็นดูหลิ่วเอ๋อที่สุด”

หลังจากการพบปะกับตระกูลฉินเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป ลู่ม่านไม่ได้รีบร้อนกลับบ้าน แต่ตรงไปที่ร้านของตนเอง ตอนนี้เฉินจูชิงมาอยู่ที่ร้านแล้ว ลู่ม่านเล่าเรื่องของเฉินหลี่ซื่อให้เฉินจูชิงฟัง