ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 342

เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้านและคนในหมู่บ้าน เฉินจูชิงก็เก่งด้านนี้เหมือนกัน เรียกคนให้ซื้อเหล้าและอาหารดีๆจากอำเภอมาจัดงานเลี้ยงที่นี่

ทุกคนก็ให้หน้าเขา คนในหมู่บ้านมากันหมดเลย

ตาแก่เฉินกับเฉินจูชิงเป็นมิตรแท้ข้ามรุ่น จะต้องไปอยู่แล้ว

หลังจากที่กินเสร็จแล้ว เฉินจูชิงก็พูดเรื่องงานแต่งของตัวเองกับเหอเย่วต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้าน เขาหาฤกษ์ได้แล้ว ก็คือเจ็ดวันหลังจากนี้

ทุกคนโห่ร้องกัน เหอเย่วเขินจนหน้าแดงก่ำ

ตาแก่เฉินก็แอบคิดในใจว่า เฉินจูชิงเป็นเขยที่เขาเลือกไว้แต่แรกแล้ว แต่หลิ่วเอ๋อกลับรังเกียจที่บ้านคนอื่นเขาจน แต่ตอนนี้คนอื่นเขาก็มีบ้านหลังใหญ่ มีเงิน มีหน้าที่การงานที่ดีแล้วนี่?

หลังจากที่ออกมาจากบ้านเฉินจูชิง ตาแก่เฉินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี

ถึงแม้ตระกูลฉินจะดี แต่แทบจะไม่รู้จักกันเลย……

ลู่ม่านพวกเขาก็อยู่ในงานเกือบทั้งวัน หลังจากกลับบ้านมา หน้าของเหอเย่วก็ยังแดงก่ำไม่หาย แต่ว่ายังไงก็จะแต่งกับคนที่ตัวเองชอบ ถึงแม้นางจะไม่พูดออกมา แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นกลับไม่เคยจางหายไปเลย

กำลังยิ้มอยู่นั้น ตาแก่เฉินก็เดินเข้ามา

เหอเย่วเห็นแล้วก็รีบไปเทน้ำชา เฉินจื่ออานก็ลุกขึ้นเชิญตาแก่เฉินเข้ามานั่ง “ท่านพ่อมาแล้วเหรอ?”

“อืม!” ตาแก่เฉินวางหม้อยาสูบลงบนโต๊ะ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ไหนว่าตระกูลฉินจะมาแลกใบวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นไง? ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?”

ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง! เฉินจื่ออานยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ยังไม่ถึงวันเลยนี่?”

“ยังเหรอ?” ตาแก่เฉินครุ่นคิดก็ถึงรู้ว่าตัวเองคงจะรีบร้อนเกินไป จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “อ้อ ยังไม่ถึงเหรอ!”

ลู่ม่านรู้ว่าตาแก่เฉินใจร้อนแล้ว โดยเฉพาะตอนที่ได้รู้ข่าวเรื่องการแต่งงานของเฉินจูชิงกับเหอเย่ว เขาก็ยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่

แต่ว่า ลูกสาวของเขาไม่ยอมเอง ตอนนี้ใจร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ

เฉินจื่ออานก็ดูออกเหมือนกัน จึงตั้งใจเปลี่ยนประเด็น “ท่านพ่อ ตอนนี้ก็ใกล้มืดแล้ว วันนี้อยู่กินข้าวที่บ้านก่อนค่อยกลับเถอะ!”

ตาแก่เฉินไม่ได้พูดอะไร สักพักใหญ่ก็ถึงพูดว่า “ไม่แล้วล่ะ ข้ากลับไปก่อนดีกว่า”

มาอย่างรีบร้อน กลับก็รีบร้อนเช่นกัน

เหลือแค่เฉินจื่ออานกับลู่ม่านสบตากัน เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ท่านพ่อเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ดี ทำไมหลิ่วเอ๋อพวกเขาถึงไม่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อบ้าง?”

“หากพวกนางมีใจจริง คงไม่ทำให้เป็นเหมือนอย่างตอนนี้หรอก?” ลู่ม่านก็พูดอย่างไม่เกรงใจ

เฉินจื่ออานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่พูดเรื่องพวกเขาละ คำนวณวันดูแล้ว พวกเขาน่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้นะ?”

ลู่ม่านพยักหน้า เวลาที่บอกวันนั้นเหมือนจะแน่ใจว่าเป็นวันนี้ แต่ว่า ลู่ม่านไม่ได้คิดว่าจะไป

ถ้าถึงตอนนั้นพวกเขามาเรียก ก็ค่อยว่ากันอีกที ยังไงเรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อ ลู่ม่านก็ไม่อยากไปสนใจอยู่แล้ว

ใครจะรู้ว่าบางเรื่อง อยากหลบแค่ไหนก็หลบไม่พ้นหรอก

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านเพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ ก็มีรถม้าหรูหรามาจอดหน้าบ้านลู่ม่าน ตาเกาเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ฮูหยิน คนตระกูลฉินมาแลกเปลี่ยนใบวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้นแล้วขอรับ”

ลู่ม่าน “……” คนตระกูลฉินตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่นะ?

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “พวกเขาอยู่บ้านเฉินหลังเก่า ทำไมพวกเขาถึงมาทางนี้กันล่ะ? เกรงว่าจะไม่ดีเท่าไหร่นัก?”

“ก็ต้องไม่ดีอยู่แล้ว!” ลู่ม่านพูดอย่างเย็นชา “เกรงว่าเจตนาของตระกูลฉินคงจะไม่ใช่แค่เรื่องการหมั้นหมายแล้วล่ะ”

วันนั้นตอนอยู่ในภัตตาคารเฟิ่งหลาย ตอนแรกคิดว่าพวกเขาเป็นคนจน คุณชายฉินนั่นก็หยิ่งยโสมาก ต่อมาเห็นว่าเฉินจื่ออานกับลู่ม่านแต่งตัวดูมีฐานะก็เลยมีมารยาทขึ้นมา