จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 222

พอโจวชิงเหอเดินเข้ามา ก็มีคนจำเขาได้ทันที

ในฐานะของผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชน โจวชิงเหอถือว่ามีตำแหน่งสำคัญสำหรับวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจว ถือเป็นบุคคลสำคัญชั้นยอดคนหนึ่ง

เซี่ยเจี้ยนโก๋รีบลุกขึ้นมาต้อนรับทันที “ผู้อำนวยการโจว คุณมาได้ยังไงครับเนี่ย ! เชิญนั่งก่อนเลยครับ !”

โจวชิงเหอยิ้มแล้วพูดว่า “วันเกิดครบรอบห้าสิบปีของน้องเซี่ย ฉันจะกล้าไม่มาได้ยังไง ! ขอแค่นายอย่าหาว่าฉันมารบกวนก็พอ”

“ผู้อำนวยการโจวพูดอะไรอย่างนั้นครับ คุณมาได้ ถือว่าเป็นเกียรติของผมแล้วครับ !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋นั้นดีใจมากจริงๆ ถึงแม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาในวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวจะถือว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างโจวชิงเหอแล้ว ก็ยังห่างกันหลายชั้นมาก

“ใช่แล้ว ผู้อำนวยการโจว คุณคงไม่ได้มาเพื่อแสดงความยินดีกับวันเกิดของผมโดยเฉพาะหรอกใช่ไหมครับ ?” เซี่ยเจี้ยนโก๋นั้นมีความตระหนักในตัวเองอยู่มาก งานวันเกิดเขาเชิญคนอย่างโจวชิงเหอมาไม่ไหวหรอก

โจวชิงเหอกวาดสายตาผ่านเว่ยเทียนหมิงกับหลินหยุนและคนอื่นๆ แล้วก็ยิ้มอย่างลึกลับว่า “นั่นก็เพราะน้องเซี่ยหาลูกเขยชั้นเลิศมาได้คนหนึ่งไม่ใช่หรือไง !”

“ไม่ใช่แค่ฉัน อีกเดี๋ยวยังจะมีคนมาอีกนะ ฉันก็แค่ลูกกะจ๊อก มาเพื่อดูทางให้บุคคลสำคัญเหล่านั้นต่างหาก”

โจวชิงเหอพูดพร้อมรอยยิ้ม

“อะไรนะครับ !” เซี่ยเจี้ยนโก๋ถึงกับมึนงงไปเลย

คนอื่นๆที่อยู่ในห้องโถงเองต่างก็นิ่งอึ้งไป !

ตำแหน่งของโจวชิงเหอสำหรับวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจว เพียงพอที่จะอยู่ในห้าระดับแนวหน้า แต่เขากลับบอกว่าตัวเองเป็นลูกกะจ๊อก แล้วจะยังมีใครที่กล้าเรียกตัวเองว่าบุคคลสำคัญต่อหน้าโจวชิงเหออีก ?

แต่ว่า ทุกคนก็คิดไปอีกแง่ว่า รู้สึกเหมือนจะเป็นวิธีถ่อมตัวของโจวชิงเหอเสียมากกว่า พวกที่เรียกว่าบุคคลสำคัญเหล่านั้น อย่างมากก็แค่ระดับเดียวกันกับโจวชิงเหอ

แต่ว่า มีประโยคหนึ่งของโจวชิงเหอที่ทุกคนต่างก็ได้ยินกันอย่างชัดเจน

เขาบอกว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋หาลูกเขยชั้นเลิศมาได้คนหนึ่ง

ฝูงชนเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเสียงเบา

“ฉันก็ว่า งานวันเกิดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ จะเชิญผู้อำนวยการโจวมาไหวได้ยังไง ! รู้สึกว่าผู้อำนวยการโจวคนนี้ก็จะมาร่วมงานเพราะเห็นแก่หน้าคุณชายเว่ยด้วยเหมือนกัน เกรงว่าผู้อำนวยการโจวเองก็คงได้ยินข่าวที่รองนายกเว่ยจะได้รับตำแหน่งเร็วๆนี้แน่ๆเลยสินะ !”

“มันต้องแน่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นแค่พ่อตาของคุณชายรองนายก คงไม่มีค่าพอที่ผู้อำนวยการใหญ่โจวจะมาร่วมงานได้หรอก !”

“หึหึ ครั้งนี้ถือว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋ได้เกาะต้นไม้ใหญ่เข้าแล้ว ต่อไปจะต้องได้เลื่อนขั้นอย่างรวดเร็วแน่นอน !”

“อิจฉาเหรอ ? ใครใช้ให้นายไม่มีลูกสาวดีๆสักคนล่ะ !”

แน่นอนว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋เองก็ได้ยินคำพูดนั้นของโจวชิงเหออย่างชัดเจนเหมือนกัน เลยอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเว่ยเทียนหมิงที่ยืนอยู่ข้างลูกสาว

ยิ่งมอง เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยิ่งรู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองตาถึงมาก เมื่อก่อนบุคคลระดับโจวชิงเหอแบบนี้ เขาไม่มีทางกล้าอาจเอื้อมแน่

ตอนนี้ แค่ได้ยินข่าวว่าท่านนั้นของตระกูลเว่ยกำลังจะได้รับตำแหน่งเท่านั้น ขนาดบุคคลทรงพลังอย่างโจวชิงเหอ ที่ทั้งเป็นที่เคารพและนับถือ ก็ยังเป็นฝ่ายมาอวยพรวันเกิดให้เขาถึงที่

ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงได้หน้ามืดตามัว ให้ลูกสาวตัวเองไปแต่งงานกับหลินหยุนไอ้ตัวไร้น้ำยาคนนั้นได้นะ ? เกือบจะพลาดของดีไปแล้วไง !

ยังดีที่ลูกสาวมีความสามารถ รักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองเอาไว้ได้

เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว !

“ของขวัญเล็กๆน้อยๆ น้องเซี่ยอย่าได้รังเกียจเลยนะ !” โจวชิงเหอกล่าว

“ผู้อำนวยการโจว คุณจะเกรงใจเกินไปแล้ว !” เซี่ยเจี้ยนโก๋ดีใจจนตัวแทบลอย

“เชิญนั่งก่อนเลยครับ !”

“ไม่ต้องรีบหรอก !” โจวชิงเหอพูดพร้อมรอยยิ้ม แล้วหันหน้าเดินไปทางเว่ยเทียนหมิง

สายตาของเซี่ยเจี้ยนโก๋รวมถึงทุกคน ต่างก็ไปรวมอยู่ที่ตัวของโจวชิงเหอ

“ดูสิ มาเพราะคุณชายเว่ยจริงๆด้วย !”

บนใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ฉายแววภาคภูมิใจขึ้นมาทันที ดูท่าว่าตัวเองจะเดาถูกแล้ว

เซี่ยหยู่เวยเองก็คิดแบบเดียวกับทุกคน เธอเองก็รู้สึกว่าโจวชิงเหอพุ่งเป้ามาที่ตัวเว่ยเทียนหมิง

ขนาดตัวของเว่ยเทียนหมิงเอง ก็ยังรู้สึกอย่างนั้น

เซี่ยหยู่เวยเชิดหน้าชูคอสูงกว่าเดิม มองดูหลินหยุน แอบแฝงด้วยความยั่วยุ

มองดูโจวชิงเหอที่เดินเข้ามา เว่ยเทียนหมิงเองก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว เพราะยังไงก็เป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาล เว่ยเทียนหมิงไม่กล้าละเลย

“เทียนหมิงก็อยู่ด้วยเหรอ ” โจวชิงเหอเดินเข้ามา ยิ้มแล้วกล่าวทักทายเว่ยเทียนหมิง

โจวชิงเหอเคยเจอกับรองนายกเว่ยบ่อยๆ ระหว่างทั้งสองถือว่าสนิทกันอยู่บ้าง การทักทายลูกชายของคนสนิท ก็เลยค่อนข้างเป็นกันเอง

“หลานขอกราบสวัสดีผู้อำนวยการโจวครับ !” เว่ยเทียนหมิงทักทายอย่างมีมารยาท ยังไงนี่ก็เป็นพื้นที่สาธารณะ เว่ยเทียนหมิงวางตัวได้อย่างไร้ที่ติ ไม่ปล่อยให้คนอื่นได้ฉวยโอกาสได้

“อย่างเกรงใจไปเลย ฮ่าๆ !” โจวชิงเหอตอบกลับไปอย่างสบายๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ