สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 52

( นายจีบผู้หญิงแบบนี้งั้นหรอ ) ฉันถามเขา

( เปล่า แค่เธอ ) เขาตอบเพียงแค่สั้น ๆ แต่คำตอบนั้นมันทำให้ฉันใจเต้นรัว

( เงินซื้อฉันไม่ได้หรอกนะ )

( แล้วที่ฉันส่งไปเธอเอาตาไหนดูว่ามันเป็นเงิน ) คำพูดของเขา ตั้งใจจะกวนประสาทกันชัด ๆ

( ก็นั่นแหละ นายใช้เงินซื้อมามั้ยล่ะ แล้วก็ห้ามส่งอะไรมาอีก ฉันไม่รับ )

พูดจบฉันก็กดตัดสายทิ้งทันที แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง

“สายธาร เขาคงชอบแกจริง ๆ แล้วแหละ”

“แกกำลังจะเข้าข้างเขาถูกมั้ยยัยพริ้ง หยุดเลยนะ !!”

“แต่แกก็ชอบเขาเหมือนกัน ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ”

พอพริ้งพูกออกมาแบบนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะเถียงไปยังไงต่อเหมือนกัน อาการฉันมันดูออกขนาดนั้นเลยหรอว่าคิดยังไง

“ฉะ ฉันแสดงอาการออกมาให้เห็นขนาดนั้นเลยหรอ ว่าชอบเขา...” ฉันเม้มปากแน่น

“เพราะฉันเป็นเพื่อนกับแกมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไง ทำไมฉันจะไม่รู้ ถ้าแกไม่คิดอะไร แกคงไม่ยอมให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตแกขนาดนี้หรอก”

เฮ้อ....มันก็จริงอย่างพริ้งพูด

ผู้ชายที่ผ่านเข้ามา ฉันมักจะตัดทิ้งง่าย ๆ อย่างไม่มีเยื่อใย แต่กับเขาฉันกลับทำไม่ได้

วันจันทร์...ฉันหอบของพะรุงพะรังลงมาไว้ในรถ ของที่กำปั้นให้นั่นแหละ ฉันจะเอาไปคืนเขา ฉันบอกกับกำปั้นไปแล้วว่าจะเอาทุกอย่างที่เขาให้ไปคืน รู้มั้ยเขาบอกว่าอะไร บอกว่าถ้าฉันไม่เอาก็เอาทิ้งได้เลย แถมเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ก็โทรจี้หาฉันแทบจะทุก ๆ ห้านาทีเลยก็ว่าได้

ส่วนรถสปอร์ตฉันให้เลย์มาขับไปให้ เพราะฉันไม่อยากจะขับ แต่พอมาถึงคนที่มากลับเป็นลีโอซะงั้น

“อ้าว เลย์ไม่มาหรอ ?” ฉันถามลีโอ

“มันมาส่ง แล้วก็รีบบึ่งรถไปรับเด็กแล้ว”

“เห็นแก่ผู้หญิงจริง ๆ” ฉันส่ายหน้าไปมาให้กับความกะล่อนของเลย์

“อื้อ นี่กุญแจรถ” ลีโอรับกุญแจรถไปจากมือฉัน แล้วเดินไปที่รถของฉัน เขาก้มหน้าดูอะไรอยู่สักอย่างทางอีกฝั่งของรถ

“แล้วจะไปยังไง” ลีโอถามฉันคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม

“ฉันก็ขับรถฉันไปไง ส่วนนายก็เอาคันนั้นไป” ฉันชี้ไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ข้าง ๆ

“รถเธอยางรั่วนะ”

“ยะ ยางรั่ว มันจะเป็นไปได้ยังไงเมื่อวานไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ไม่เชื่อมาดูสิ”

ฉันรีบเดินไปดูตรงที่ลีโอบออก รถฉันยางรั่วจริง ๆ ด้วย มันจะเป็นไปได้ยังไง

กริ่ง ~ โทรศัพท์ของฉันเข้า คนที่โทรมาคือกำปั้น พอฉันกดรับสายเขาก็ทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี

( วันนี้เธอรับสายเร็วกว่าที่คิดนะ คิดถึงฉันใช่มั้ย )

( เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รถฉันยางรั่ว ฝีมือนายใช่มั้ยกำปั้น ) ฉันถามออกไปเสียงแข็ง มันต้องเป็นเขาแน่ ๆ ที่ทำเรื่องแบบนี้ได้

( เจอจับได้ซะงั้น เฮ้อ )

เขาไม่ปฏิเสธแต่กลับยอมรับแบบแมน ๆ แต่น้ำเสียงเหมือนไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

( นายทำแบบนี้เพื่ออะไร ) มันเกินไปจริง ๆ นะ มาปล่อยยางรถแบบนี้

( รถซื้อให้แล้ว ก็ขับดิ )

( ได้ !! ลีโอนายขับทีนะ...) ฉันพูดชื่อลีโอทั้งที่กำปั้นยังอยู่ในสาย แน่นอนว่าฉันตั้งใจพูดให้เขาได้ยิน

( ว่าไงนะ เธออยู่กับมันหรอวะ แล้วมันไปที่นั่นได้ไง ฉันไม่อนุญาตให้มัน...)

เป็นฉันที่ชิงตัดสายเขาทิ้งซะก่อน ปล่อยให้เขาเป็นบ้าไปเถอะ อยากมายั่วโมโหฉันดีนัก เป็นอย่างที่คิด พอฉันตัดสายไปกำปั้นก็โทรมาหาฉันอีก แต่ฉันไม่รับปล่อยให้โทรแบบนั้นแหละ