สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 61

ฉันพยายามไม่สนใจที่เห็นเลือดไหลออกจากมือเขาแบบนั้น ทั้งที่จริงมันเป็นห่วงอยากจะเดินไปจับมือเขามาดู แต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ ณ จุดๆ นี้ ฉันไม่สามารถเป็นห่วงเขาได้อีกแล้ว

“ให้ฉันเอาลินมาคุยตรงนี้เลยมั้ย เธอถึงจะมั่นใจ” กำปั้นหันมาถามฉัน

มันควรจะชัดเจนตั้งแต่คำตอบของเขาแล้วหนิ ไม่ใช่พอทุกอย่างเป็นแบบนี้แล้วถึงคิดได้

“ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว” พูดจบฉันก็ลากกระเป๋าไปที่หน้าประตู

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”

“ไม่ต้อง !!”

คิดว่าเขาฟังงั้นหรอ กำปั้นดึงกระเป๋าไปจากมือฉันแล้วเปิดประตูห้องออกไปข้างนอก เขาเดินดิ่งไปที่รถทันที ตอนนี้ไม่รู้ว่ากลุ่มเพื่อนเขาที่นั่งดื่มกันอยู่หายไปไหนแล้ว ไม่เจอใครเลยรวมถึงลิน แต่ไม่เจอเธอก็ดีแล้วแหละ บอกตามตรงว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีกเลย

ฉันขึ้นรถกลับกรุงเทพโดยมีกำปั้นเป็นคนไปส่ง ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย และถ้าฉันไม่ได้คิดไปเองรู้สึกว่าเขาจะขับรถช้าเอามากๆ แต่ก็ไม่อยากจะท้วง

ในตอนมาฉันอยู่ในฐานะคนรักของเขา แต่ในตอนนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว

“แวะปั้มก่อนนะ” เขาหันมาพูดกับฉัน ส่วนฉันพยักหน้าให้แทนคำตอบไปก็เท่านั้น

รถหรูตีไฟเลี้ยวเข้าไปในปั้มน้ำมัน ไปจอดตรงห้องน้ำ เมื่อดับเครื่องยนต์สนิทแล้วกำปั้นก็ถามฉันอีกครั้ง

“เธอจะกินอะไรมั้ย ฉันจะซื้อมาให้”

ฉันส่ายหน้าไปมาแบะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาเลย เลือกที่จะมองออกไปนอกกระจกแทน ได้ยินเสียงคนข้างๆ พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก็เปิดประตูลงไปจากรถ เขาเดินหายเข้าไปในเซเว่น

ฉันรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มในทันที เพราะกลั้นมันเอาไว้ตั้งนานแล้ว ฉันไม่โอเคหรอกในตอนนี้ และฉันก็ไม่สามารถเข้มแข็งได้จริงๆ ความรู้จุกมันยังจุกไปทั่วทั้งอกข้างซ้าย

กำปั้นเดินออกมาจากเซเว่น เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพรางนั่งมองมาที่รถ เหมือนว่าเขากำลังมองฉันอยู่ แต่กระจกรถของกำปั้นเป็นกระจกทึบเขามองไม่เห็นฉันหรอก มีแค่ฉันที่เห็นเขา และการได้เห็นใบหน้าของเขามันก็ทำให้น้ำตามันล่วงหล่นลงมาอีกครั้ง แต่ฉันก็ต้องรีบเช็ดมันออกพยายามทำตัวปกติเมื่อกำปั้นทิ้งมวลบุหรี่แล้วเดินมารถขึ้น

“อ่ะ เผื่อหิวอีกไกลว่าจะถึงกรุงเทพ” กำปั้นยื่นถุงขนมมาให้ฉัน พอเห็นว่าฉันไม่รับขนมจากเขา เขาก็เปลี่ยนเป็นเอาวางไว้ข้างๆ แทน

รถหรูแล่นออกไปจากปั้นน้ำมันช้าๆ มุ่งหน้าสู่กรุงเทพ

“สายธาร...” เสียงของกำปั้นเรียกชื่อฉัน แน่นอนว่าฉันเลือกที่จะไม่สนใจ

“เธอคงไม่อยากคุยกับคนอย่างฉัน” เสียงของกำปั้นพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ “ฉันก็ตอบไม่ได้ว่าตอนนั้นทำไมฉันไม่ปฏิเสธลิน หึ!! มันดูเห็นแก่ตัวมากเลยใช่มั้ย”

“.....” บ้าจริง!! คำพูดของเขามันทำให้น้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง

ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ปฏิเสธ คำตอบนี้มันก็บอกชัดเจนแล้วว่าเขายังมีความรู้สึกกับลินอยู่

ระหว่างฉันกับเขามันไม่ควรมารักกันได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธความรู้สึกว่าเอง แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ถ้าเป็นไปได้ฉันจะไม่รักเขามากกว่ารักตัวเองเลย

“ไม่อยากเลิกเลยว่ะ !!” น้ำเสียงของเขามันดูแปลกไป มันสั่นเครือมันเขาข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

“พูดอะไรบ้างได้มั้ย ทำไมต้องเงียบขนาดนี้ด้วยวะ” กำปั้นขึ้นเสียงใส่ฉัน ฉันพยายามไม่ตอบโต้อะไรอีกแล้ว