สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 68

บทที่ 68 การฟื้นขึ้นมา

ผู้หญิงคนนั้นควรมีความฉลาดและแพรวพราวเหมือนเซี่ยซีหวั่น และมีความภาคภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดื้อรั้นที่น่ารักของเธอ

ก่อนมีเซี่ยซีหวั่น ลู่หานถิงไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นควรจะเป็นอย่างไร

หลังจากวันที่เซี่ยซีหวั่นมา ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอทำให้เขาพอใจกับการจินตนาการทั้งหมดของเขา

ผู้หญิงคนนั้นควรจะเป็นเธอ

ตอนนี้ลู่หานถิงนอนอยู่บนหมอนของเซี่ยซีหวั่น ที่ยังคงมีกลิ่นกายของเธอติดอยู่ ครั้งแรกที่เขาได้กลิ่นกายของเธอ เขารู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเขามองหามันมานาน เขาก็อดใจไม่ไหวและหลงใหล

ลู่หานถิงยกมือขึ้นปิดดวงตาสีแดง ลำคอของเขาเหมือนถ่านร้อนกลิ้งไปมา ในสมองของเขามีแต่ภาพเธอสวมชุดนอนผ้าไหมในตอนนั้น

เขายังคงสวมเข็มขัดที่เธอมอบให้ หากเขาสามารถให้มือเล็ก ๆ ของเธอที่เพิ่งทำเล็บสีชมพูมาจับไว้...

ลู่หานถิงรีบลุกไปอาบน้ำเย็นในห้องอาบน้ำ

.........

เซี่ยซีหวั่นได้รับข้อความของลู่หานถิง : เพิ่งไปอาบน้ำเย็นเสร็จ ก็คิดถึงเธอแล้ว คิดถึงเธอจนรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

เขาส่งอะไรมา

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าทึ่งของเซี่ยซีหวั่นแดงระเรื่อ

ในเวลานี้ข้อความของลู่หานถิงก็ส่งมาอีก : ที่แท้ผู้หญิงก็สามารถทรมานคนได้แบบนี้ ฉันเกือบจะถูกเธอทรมานเธออย่างบ้าคลั่งแล้ว

เซี่ยซีหวั่นรู้สึกใจยวบ

ลู่หานถิงส่งมาอีก : หวั่นหวั่น ฉันผิดไปแล้ว ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ฉันไปรับเธอกลับบ้านได้ไหม?”

เซี่ยซีหวั่นลังเลว่าจะตอบกลับข้อความเขาหรือไม่ ในตอนนี้เองเย่หลิงที่สวมหน้ากากเดินผ่านมา “หวั่นหวั่น ปิดเสียง ไม่ว่าเขาจะส่งอะไรมาก็ไม่ต้องตอบเขา ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว”

“อืม” เซี่ยซีหวั่นทิ้งโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว

“หวั่นหวั่น เรื่องมือที่สามนี้เธอห้ามยอมอ่อนข้อให้ เซี่ยเหยียนเหยียนมีพระคุณต่อเขา ไม่ได้มาเป็นมือที่สาม เซี่ยเหยียนเหยียนจะต้องมากวนเธอเป็นแน่ เรื่องแรกที่เธอต้องทำคือจับคุณลู่ให้อยู่มัด ให้เขาไปจัดการพวกที่เลอะเทอะสายตาเธอด้วยตัวเอง เข้าใจไหม”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเห็นด้วยอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ว่า “ฉันคิดถึงย่า ถึงแม้ว่าย่าจะไม่ได้เร่งให้ฉันกลับไปก็ตาม"

เย่หลิงนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “คุณนายหญิงเป็นคนฉลาด แต่ว่าคุณนายหญิงก็ชอบเธอจริง ๆ คุณนายหญิงคนนี้เพิ่มคะแนนคุณลู่อย่างมาก”

................

ลู่หานถิงไม่รอคำตอบจากเซี่ยซีหวั่น คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่นอนไม่หลับอีกครั้ง

คราวนี้คุณนายหญิงเปิดประตูและนำแก้วน้ำมา “หานถิงมาดื่มน้ำหน่อย”

ลู่หานถิงมองไปที่ย่าของเขาอย่างขมขื่น “คุณย่า พวกเราไปรับหวั่นหวั่นกันเถอะ ถ้าผมไปรับเธอ เธอไม่มีทางกลับมาอีกแน่นอน ย่าไปหวั่นหวั่นจะต้องกลับมาแน่นอน”

คุณนายหญิงวางแก้วน้ำ พูดเสียงกร้าว “ถ้าหลานจะไปก็ไปเอง ย่าจะไม่ไป”

“คุณย่า ย่าเปลี่ยนไปแล้ว!”

คุณนายหญิงถอนหายใจ “หวั่นหวั่นไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา เธอมีความคิดของตัวเอง ถ้าเธอไม่ได้กลับมาด้วยความเต็มใจ ไม่ช้าก็เร็วเธอคงจะจากไป”

คุณนายหญิงกล่าวเสริมว่าบุคลิกของหวั่นหวั่นเหมือนกับหม่ามี้เลยทีเดียว...........

“หานถิง หลานก็พยายามเข้าหน่อย รีบ ๆ คว้าหัวใจของหวั่นหวั่นไว้ให้ได้ก่อน ไม่งั้นใครบางคนจะคว้าหวั่นหวั่น ไปเร็ว ๆ นี้”

ลู่หานถิงสอดแขนแกร่งไว้ใต้ศีรษะและหรี่ตาลงอย่างไม่แยแส “หวั่นหวั่นคือคุณนายลู่ของผม ใครจะกล้าแย่ง?”

คุณนายหญิงหัวเราะหันตัวกลับเดินออกไป เธอตะโกนกับตัวเองว่าเดิมทีหวั่นหวั่นไม่ใช่นายหญิงลู่ของนาย............

.................