สยบรัก นิยาย บท 40

"หยุดนะ!!" ในขณะที่เหนือตะวันกำลังประคองแม่จะกลับเข้าบ้านอยู่นั้น ชายหนุ่มหันกลับมาก็เห็นภาพที่ผู้หญิงอีกคนกำลังจะตบหน้าเธอ แต่มือของแม่เหนี่ยวรั้งลูกชายไว้ไม่ยอมปล่อย ..จะให้สะบัดแม่แล้ววิ่งไปช่วยเธอเขาก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าแม่จะล้ม

เพี๊ยะ!! ใบหน้างามไม่ยอมหันไปตามแรงกระแทก สายตาเธอยังจ้องมองมาที่เขา เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าเขาคงจะเลือกแม่ โดยทิ้งครอบครัวของเธอไป แต่เธอขอใช้ความน่าสงสารนี้ขอร้องให้เขากลับมาช่วยใหม่อีกครั้ง

"เธอมีสิทธิ์อะไรไปตบหน้าคนอื่น" ชายหนุ่มพยายามแกะมือของแม่ออก ถึงแม้ว่าท่านจะเกาะแน่นมาก พอเป็นอิสระเขาก็รีบตรงเข้าไปกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเธออีก

ส่วนประไพก็ไม่ยอมแพ้รีบเดินตามหลังลูกชายเข้ามา "สิทธิ์ที่เป็นคู่หมั้นของลูกไง" นางเป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมาเอง เพราะตอนนี้จะทำยังไงก็ได้ให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปจากชีวิตของครอบครัวนางก่อน

"แม่พูดอะไร" ในขณะที่เขาหันกลับไปหาผู้เป็นแม่ มือของวุ้นเส้นรีบคว้าต้นแขนเขาเข้ามาแนบไว้กับลำตัว เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

"..ฉันขอโทษค่ะที่มารบกวน" ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้เธอลืมแม้ทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ จะให้หน้าด้านขอร้องเขาต่อก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ต่อไปนี้แล้วแต่เวรกรรมเป็นตัวกำหนดแล้วกันว่าจะทำยังไงกับชีวิตของเธอ

"มิลาน"

"โอ๊ยฉันอยากจะเป็นบ้าตาย!!" แม่เลือกที่จะไม่คว้าแขนลูกชายในขณะที่กำลังจะตามผู้หญิงคนนั้นไป แต่นางยกมือขึ้นมาทุบตีศีรษะของตัวเองหลายที เหมือนกับคนกำลังคลั่ง

"คุณแม่อย่าทำแบบนั้นนะครับ" และมันก็ได้ผล เขาเลือกที่จะกลับมาหยุดแม่ไว้ก่อน พอหยุดแม่ได้แล้วเขาก็รีบหันกลับไปมองแต่ก็ไม่เจอเธออีกแล้ว

"ลูกอย่าทำแบบนี้อีกนะ นั่นเมียน้อยของพ่อลูกนะ ผู้หญิงคนนี้ทำให้ครอบครัวของเราแตกแยกกัน..มันกำลังจะทำให้ครอบครัวของเราฉิบหาย"

"แม่เข้าใจผิดแล้วครับ" ความบริสุทธิ์ของเธอ มันคือคำอธิบายทั้งหมดโดยที่เธอไม่ต้องพูดออกมาสักคำ

"จะเข้าใจผิดได้ยังไง แม่มีหลักฐานทุกอย่าง ลูกโดนเสน่ห์ของมันเข้าไปแล้วใช่ไหม ลูกจะทิ้งแม่เหมือนที่พ่อทิ้งใช่ไหม"

"ผมไม่ทิ้งแม่หรอกครับ"

"ถ้างั้นลูกแต่งงานกับ หนูวุ้นเส้นนะ"

"อะไรนะครับ?"

...คนตัวเล็กที่ร่างกายเปียกปอน เดินออกมาจนถึงหน้าปากซอย แต่เธอก็ยังไม่กล้าเรียกรถ เพราะเนื้อตัวของเธอยังเปียกอยู่ กลัวว่าจะไปทำเลอะเบาะรถของแท็กซี่เข้า หญิงสาวก็เลยใช้วิธีการเดิน ..เดินตากแดดแบบนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันคงจะแห้งเอง รวมทั้งน้ำตาที่ไหลไม่หยุด มันทำให้คนที่ใช้รถใช้ถนนแถวนั้นต่างก็มอง

ทำไมในเวลาแบบนี้เธอยังคิดว่าเขาจะตามมา หญิงสาวแอบมองข้างหลังเป็นระยะ จะเดินเร็วก็ไม่กล้ากลัวว่าเขาตามไม่ทัน..แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะตามมาเลย

"น้องสาวให้พวกพี่ไปส่งไหม" เดินมาไกลเท่าไรแล้วไม่รู้ และไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนด้วย..แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงคนเรียก

"ไม่ค่ะ"

"พี่เห็นน้องเดินมาตั้งไกลแล้วนะ ขึ้นรถพี่ดีกว่าเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ผู้ชายหลายคนที่นั่งอยู่มอเตอร์ไซค์ ต่างก็มองเธอแบบเหยื่ออันโอชะ

"บอกว่าไม่ไงคะ" หญิงสาวรีบเดินหนีจากตรงนั้น เพราะหน้าตาแต่ละคนไม่น่าไว้ใจเลย แต่พวกมันยังคงตามมา

"จอดด้วยค่ะ" เห็นแท็กซี่คันหนึ่งเลี้ยวเข้ามา มิลานรีบกวักมือเรียกไว้ แต่ในรถยังมีผู้โดยสาร