แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 472

ผู้อาวุโสคนนี้แข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้แล้ว แทบจะสามารถเทียบได้กับพ่อบ้านของตระกูลมู่หรง อย่างนั้นแล้วเจ้านายเบื้องหลังของเขาก็ต้องแข็งแกร่งกว่าเขามากสิ!

สีหน้าของมู่หรงเค่อที่ผ่อนคลายลงแล้ว ก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นกังวลใจทันที สายตาจับจ้องประตู ภายในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์

ลุงสุ่ยและคุณชิวเองก็มองหน้าประตูอย่างระมัดระวังตัว ในสายตามีความตกตะลึง

อานเข่อเยว่ และพวกเจิ้งหยวนฮ่าวเองต่างก็มองไปที่ประตู มองประตูเงียบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ทั่วทั้งห้องโถง มีเฉินโม่เพียงคนเดียวที่ยังนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ และหลับตาบำรุงจิตอยู่เหมือนเดิม เหมือนดั่งว่าทุกอย่างในโลกมนุษย์แห่งนี้ ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเขา

ชายอายุประมาณสามสิบปีคนหนึ่ง เดินเข้ามาช้าๆ เขาสวมใส่เสื้อสู้สีขาว ร่างกายสูงตรงสมบูรณ์ หน้าตาหล่อเหลาไม่ธรรมดา

เขาเดินเข้ามาทีละก้าว ช้ามาก แต่ก็นิ่งมากเช่นกัน ทุกก้าวเหมือนเหยียบลงบนหัวใจของทุกคนจนสั่นสะเทือน

ไอพลังความเย็น แผ่เข้ามาพร้อมกับชายคนนั้น ทั่วทั้งห้องโถงเหมือนมีกลิ่นคาวเลือดเต็มห้องทันที

เมื่อเขาเดินไปถึงตรงหน้าของผู้อาวุโสคนนั้น ทุกคนถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่าบนใบหน้าของเขามีรอยแผล ยาวตั้งแต่ตาซ้ายจนถึงคาง ถึงแม้ว่าจะเป็นรอยแผลเป็นไปนานแล้ว แต่ก็ยังสามารถดูออกได้ว่ารอยฟันในครั้งนั้นสาหัสมากเพียงใด

ผู้อาวุโสคนนั้นโค้งตัวทำความเคารพอย่างนอบน้อม "คุณท่านครับ ข้าน้อยอ่อนหัด ทำให้ท่านต้องขายหน้า ขอคุณท่านลงโทษด้วยครับ!"

ชายคนนั้นยื่นมือพยุงผู้อาวุโสไว้ สีหน้านิ่งเฉย "ลำบากคุณแล้ว!"

จากนั้น สายตาของเขา มองข้ามลุงสุ่ยและคุณชิว จับจ้องหยุดที่ตัวมู่หรงเค่อ

ในอากาศเหมือนมีกระแสไฟฟ้าผ่าน มู่หรงเค่อผู้ทรงอิทธิพลในเขตเจียงหนานมีความรู้สึกตกใจกลัว แล้วรีบหลบสายตา เหมือนว่าไม่กล้าสบตากับเขา