เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 102

บทที่101 กอดฉันหน่อยได้มั้ย

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ไอร้อนค่อยๆมีอุณหภูมิสูงขึ้นแล้วปกคลุมอยู่ทั่วร่างกาย เสิ่นเฉียวรู้สึกร้อนที่ศีรษะของเธอ ราวกับว่าเลือดในร่างกายกำลังไหลขึ้นไปเลี้ยงอยู่ที่ตรงนั้น เธอรู้สึกร้อนที่หูและใบหน้าของเธอ

เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ เธอต้อง....ออกไปจากที่นี่

แต่สติของเธอค่อนข้างเลือนราง เสิ่นเฉียวทำได้เพียงกัดริมฝีปากของตัวเอง ความเจ็บปวดทำให้สติของเธอค่อยๆกลับมา เธอพยายามพยุงร่างกายขึ้นมาเพื่อคลานออกไปข้างนอก

แต่ฤทธิ์ของยาแรงมาก เธอโดนกรอกยาเข้าไปครึ่งถ้วย ในถ้วยนั้นไม่รู้ผสมอะไรลงไปเท่าไหร่

หรือว่า....วันนี้เธอจะต้องตายอยู่ที่นี่งั้นหรอ?

ริมฝีปากล่างของเธอไม่รู้ว่าโดนเธอกัดจนมีสภาพเป็นเช่นไร เสิ่นเฉียวรู้แค่ว่าในปากของเธอเต็มไปด้วยคาวเลือด จากนั้นความเจ็บปวดเหล่านั้นก็เปรียบเหมือนมดน้อยคิดเขย่าช้าง ไม่ว่าคุณจะออกแรงมากเท่าไหร่ก็ไม่สามารถขยับตัวช้างเลยแม้แต่น้อย

ในจังหวะที่เสิ่นเฉียวกำลังจะคลานไปห้องน้ำนั้นก็มีมือใหญ่ๆคู่หนึ่งดึงตัวเธอเอาไว้

ใครกัน?

เสิ่นเฉียวสะบัดมือของอีกฝ่ายออก เธอพูด “ออกไปไกลๆ!!”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่น เขาจ้องมองเสิ่นเฉียวที่อยู่ตรงหน้า

อุณหภูมิที่ได้สัมผัสเมื่อสักครู่ช่างร้อนราวกับไฟ เขาสามารถรับรู้ถึงความรุนแรงของฤทธิ์ยา เธอยังสามารถควบคุมสติในเวลานี้แล้วสะบัดมือของเขาออก ความมุ่งมั่นที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ทำให้เย่โม่เซินรู้สึกประหลาดใจ ในจังหวะที่เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมา แม้เย่โม่เซินจะเป็นคนใจเย็นก็ยังอดที่จะถลึงตาใส่เธอไม่ได้

มุมปากของเธอมีเลือดไหลออกมา เธอกัดริมฝีปากล่างจนมีเลือดเลอะอยู่จางๆ

ภาพของเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากมุมปากของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาของเย่โม่เซิน

“คุณ…..” เขามองดูเธอที่กำลังจะกัดตัวเองอีกรอบ แววตาของเย่โม่เซินเปลี่ยนไป เขาเข้าไปดึงเธอเอาไว้ จากนั้นยื่นมือเข้าไปที่ปากของเธอ

เธอออกแรงกัด เย่โม่เซินส่งเสียงร้องอยู่ในลำคอ

“ไป….ตายซะ!” หน้าผากของเย่โม่เซินมีเหงื่อออกมา เขาพูดตะกุกตะกัก “ผู้หญิงแต่งงานครั้งที่สอง ถ้าคุณ...กล้ากัดนิ้วมือ.....ของฉันขาด ฉันไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่”

เสิ่นเฉียวที่กำลังมึนงงเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของเย่โม่เซิน ตอนแรกเธอคิดว่าเธอหูแว่วไป แต่หลังจากเธอรู้ตัวว่าเธอกัดนิ้วมือของคนอื่นแล้ว เสิ่นเฉียวจึงเงยหน้าขึ้น

ภาพซ้อนที่เธอมองเห็นอยู่ตรงหน้าค่อยๆชัดเจนมากยิ่งขึ้น

คือเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็น เขาจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด นิ้วมือของเขาโดนเธอกัดจนมีเลือดออก

“คือคุณ…..” สติของเสิ่นเฉียวกลับมาบางส่วน เธอยื่นแขนแล้วผลักเขาทันที “คุณออกไป รีบออกไป!”

“ทำอะไรน่ะ?” นิ้วมือของเย่โม่เซินโดนเธอกัดจนมีเลือดแดงสดไหลออกมา เขากำลังรู้สึกเจ็บ เย่โม่เซินรู้สึกเจ็บจนสีหน้าเปลี่ยนไป เขาถามเสิ่นเฉียวอย่างไม่สบอารมณ์

ผู้หญิงคนนี้อยากตายรึไง เขาอุตส่าห์มาช่วยเธอ แต่เธอกลับผลักเขาออกไป! แล้วยังกัดเขาจนมีสภาพเป็นเช่นนี้อีก!

เสิ่นเฉียวพยายามพูดอธิบาย “เขาจุดยาสลบ!”

“ยาสลบ？” เย่โม่เซินพูดคำพูดของเธออีกรอบ สีหน้าของเขานั้นนิ่ง ราวกับว่าเป็นเรื่องที่เขาได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว

เสิ่นเฉียว: “คุณออกไปสิ ถ้าคุณยังอยู่ต่อ คุณจะโดนฤทธิ์ยาไปด้วย”

คนพิการอย่างเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นเป็นเวลานาน ถ้าเกิดโดนวางยาไปด้วยอีกคน ถึงตอนนั้นจะต้องทำยังไง?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่โม่เซินหรี่ตามองเสิ่นเฉียวในสภาพเกือบเปลือยที่อยู่ในอ้อมอกของเขา

สภาพของผู้หญิงคนนี้เป็นเช่นนี้แล้ว แต่เธอยังมีใจเป็นห่วงคนอื่นอีกว่าจะโดนฤทธิ์ยาไปด้วยรึเปล่า?

“เทียบกับการที่คุณจะมาเป็นห่วงว่าฉันจะโดนวางยาไปด้วยรึเปล่า คุณเป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย!” เย่โม่เซินเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เสิ่นเฉียวส่ายหัว “ไม่ ไม่รู้......”