เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 127

บทที่ 126 ฉันต้องการให้เธอช่วย

ดังนั้น ภาพเหตุการณ์ข้างหน้าเป็นเหมือนพ่อครัวฝึกหัดที่เพิ่งจบการฝึกฝนมาใหม่ๆ ที่นำอาหารที่ตัวเองทำเสร็จแล้วมาเสิร์ฟต่อหน้าลูกค้า เห็นลูกค้ากินอย่างเอร็ดอร่อย ถึงได้ปรากฏรอยยิ้มกว้างขึ้นมา

ภาพเหตุการณ์ฉากนี้ ทำไม ซูจิ่ว ดูยังไงก็ยังรู้สึกว่าแปลกประหลาด

ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ ขอโทษที่ผมมาช้า ” เสียงเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมาขัดจังหวะ

ซูจิ่ว กับเสิ่นเฉียวชะงักไป และหันไปมองทางเสียงที่เพิ่งดังขึ้นมา

เย่โม่เซินที่มีบุคลิกองอาจ และสวมใส่ชุดสูทสีดำที่ถูกรีดตรง กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีเซียวซู่ที่เป็นคนเข็นออกมาตรงหน้าผู้คน

เห็นเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวก็เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ทำไมเขาถึงโผล่มาที่นี่ได้ละ?

เวลานี่ ไม่ใช่ว่าเขาควรจะอยู่ที่บริษัทหรอกหรอ? อีกอย่าง ภารกิจนี้เขาก็มอบหมายให้เรามาทำแล้วนี่นา

หรือเราทำผิดตรงไหนอีก? ”

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น เสิ่นเฉียวก็รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปหาเขาทันที ท่าทางที่เหมือนเมียน้อยนั้น ทำให้หานชิงที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมามองอย่างอดไม่ได้ ดวงตาเย็นชามองไปที่เสิ่นเฉียว

หลังจากนั้น ก็มองเลยไปทางด้านหลังของเสิ่นเฉียว หานชิงก็ได้สบเข้ากับดวงตามืดครึ้มของเย่โม่เซิน

เย่โม่เซิน……

พอนึกถึงผลสำรวจครั้งนี้ ดวงตามืดครึ้มของหานชิงก็ปรากฏความคิดขึ้นทันที

ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นได้ ดวงตาของหานชิงถึงได้เพิ่มความพิจารณาขึ้นมา

ซูจิ่ว ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว: “ ประธานเย่ ถ้ารู้ว่าคุณมาด้วย ฉันคงจะ…… ”

สีหน้าของเย่โม่เซินเย็นชา: “ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก ผมแค่มาดูว่าผู้ช่วยของผมเจรจาเรื่องงานไปถึงไหนแล้ว ”

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งมาก ฟังไม่ออกถึงอารมณ์อื่น

ซูจิ่ว มองเสิ่นเฉียวอย่างเก้อเขิน เสิ่นเฉียวเดินไปด้านหน้าเย่โม่เซิน และพูดขึ้นเสียงเบา: “ นายมาได้ยังไง? ”

สีหน้าประหลาดใจที่อยู่บนใบหน้านั้นเหมือนเด็กน้อยเลยก็ว่าได้ เย่โม่เซินหรี่ตาคมลงเล็กน้อย ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันละ?

แต่ตอนนี้ ท่าทางและสายตาต่างๆของเธอทำให้เย่โม่เซินรู้สึกถูกตาต้องใจเป็นอย่างมาก

และยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกถูกชะตามากด้วยเช่นเดียวกัน

เวร!

หรือเป็นเพราะความสัมพันธ์บนเตียง? ไม่ควรนี่นา!

คิดไปคิดมา เย่โม่เซินก็โมโหอย่างน่าแปลกใจ และใช้น้ำเสียงที่สามารถได้ยินแค่สองคนพูดตอบเธอ: “ มาดูว่าลับหลังผม คุณได้ยั่วผู้ชายคนอื่นหรือเปล่าไง ”

เสิ่นเฉียว: “ …… ”

ผ่านไปชั่วขณะ สีหน้าของเธอก็แข็งทื่อไปทันที

และใบหน้าหล่อของเย่โม่เซินเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม เขาเข็นรถเข็นไปที่หน้าโต๊ะอาหาร: “ ถ้าไม่ถือสา ขอร่วมโต๊ะด้วยได้หรือเปล่า? ”

หานชิงวางซ้อมกับมีดที่อยู่ในมือลง ใบหน้าเคร่งขรึม

“ ประธานเย่ เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้เจอคุณ ”

เย่โม่เซินยกยิ้มมุมปาก: “ นานๆจะได้เจอ ”

และเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ตรงนั้นยังคงรักษาท่วงท่าเดิม ได้ยินพวกเขากำลังพูดคุยกันถึงจะตอบสนองกลับมา และหันหัวไปมองพวกเขาเล็กน้อย

เธอเดินไปนั่งลงที่ตำแหน่งเดิม ทุกคนนั่งลงอย่างเก้อเขิน สักพักเสิ่นเฉียวถึงจะตอบสนองกลับมา บนโต๊ะมีเพียงอาหารที่อยู่ตรงหน้าหานชิง แต่เธอดันลืมอาหารของเธอกับ ซูจิ่ว ไปสนิท

“ ขอโทษนะคะ ฉันขอไปเรียกพนักงานมาสั่งอาหารสักครู่! ”