เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 131

บทที่ 130 เธอโดนแกล้ง

หานเส่โยวพูดขนาดนี้แล้ว ซูจิ่ว ก็ควรจะรับคำได้แล้ว เธอจึงหันไปพูดกับเสิ่นเฉียวยิ้มๆ: “ คุณเสิ่นคะ งั้นก็รบกวนคุณด้วยนะคะ รบกวนคุณช่วยดูแลคุณหนูเส่โยวของเราด้วยค่ะ ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้าให้เธอ: “ ยินดีค่ะ ”

ซูจิ่ว เดินกลับไป เหลือแค่พวกเธอสองคนที่อยู่ข้างนอก

“ เธอขับรถมาใช่ไหม? งั้นฉันพาเธอไปโรงพยาบาลเอง ”

หลังจากที่เสิ่นเฉียวพยุงหานเส่โยวขึ้นรถแล้ว ก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาโรงพยาบาลที่อยู่บริเวณใกล้เคียง หลังจากที่รู้แห่งแล้ว เธอก็รับกุญแจรถของหานเส่โยวมา และขับพาเธอออกไปจากที่นี่

รถแล่นอยู่บนถนน หานเส่โยวนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ อารมณ์บนใบหน้ากลับแปลกไป

“ เฉียวเฉียว…… ”

เสิ่นเฉียวกำลังตั้งใจมองถนน ได้ยินเธอเรียกตัวเอง จึงหันหัวไปมองเธอ: “ มีอะไร? เจ็บหรอ? ”

“ เธอทนหน่อยนะ ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว ”

หานเส่โยวกลับคิดไม่เหมือนเสิ่นเฉียว เธอมองหน้าด้านข้างของเสิ่นเฉียวด้วยสีหน้ากลุ้มใจ นึกถึงภาพเหตุการณ์ในร้านอาหารเมื่อสักครู่ จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้: “ ต่อไปเธอ…… ”

“ ว่าไงนะ? ”

“ ช่างเถอะ ไม่มีอะไร ” หานเส่โยวก้มหน้าลง เจอหน้ากันครั้งนี้คงเป็นแค่เหตุบังเอิญ เธอแก้ปมแล้ว ครั้งหน้าถ้าพวกเขาเจอกันก็คงไม่ยากแล้ว

เพียงแค่พวกเขาไม่มาเจอกัน หานเส่โยวก็ไม่ได้ถือสาอะไร เธอพูดปลอบใจตัวเองแบบนี้อยู่ในใจ

เสิ่นเฉียวคิดว่าหานเส่โยวเจ็บมาก ตอนที่รอไฟแดง เธอตั้งใจยื่นมือออกไปจับมือของหานเส่โยวไว้ และพูดปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน: “ ไม่ต้องกลัว ฉันจะรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ให้หมอรักษาแผลของเธอให้หาย ”

หานเส่โยวมองมือที่กำลังจับเธอไว้อยู่ ก็รู้สึกเสียใจ

หล่อนไม่รู้เลยว่าเธอได้แย่งสถานะของเธอไป ยังมาทำดีกับเธออีก อยู่ๆความห่วงใยที่จริงใจนั้น ก็ทำให้หานเส่โยวรู้สึกรังเกียจขึ้นมา ตอนที่เธอยังไม่ได้สติ เธอได้สะบัดมือของเสิ่นเฉียวออกอย่างรวดเร็ว

“ เธอพูดอะไรน่ะ? เธอไม่รู้อะไรเลย! ”

ความโมโหอย่างกะทันหันทำให้เสิ่นเฉียวตะลึง เธอมองหานเส่โยวที่อยู่ตรงหน้างงๆ และไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หานเส่โยวเบ้าตาแดง น้ำตาค่อยๆไหลลงมา เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างรุนแรง และพูดซ้ำอีกครั้ง: “เธอไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด! ”

“ ……ขอโทษนะเส่โยว ที่เรื่องครั้งนี้ฉันไม่ได้ประสบไปกับเธอด้วย แต่ฉันรู้ว่าการถูกน้ำร้อนลวกจะต้องเจ็บปวดมากอย่างแน่นอน เธออย่าเสียใจเลยนะ รอให้จัดการแผลเสร็จแล้ว ฉันจะไปกินขนมที่ร้านของหวานเมื่อครั้งที่แล้วเป็นเพื่อนเธอ เป็นไง? ”

ในใจของหานเส่โยวยิ่งโมโห เธอมีความรู้สึกละอายใจอยู่แล้ว และยิ่งเสิ่นเฉียวดีต่อเธอมากขนาดไหน ในใจของหานเส่โยวก็ยิ่งเกิดการต่อต้าน

เช่นตอนนี้ เธอมองใบหน้าของเสิ่นเฉียว ก็รู้สึกเกลียดมากๆ!

เห็นอยู่ว่าเธอทำเรื่องที่มันเกินไป แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะยังมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงอยู่อีก ทำให้ความเกลียดของเธอยิ่งฝังลึกขึ้นเรื่อยๆ

เสิ่นเฉียวเห็นเธอไม่สนใจ และไฟแดงก็เปลี่ยนเป็นไฟเขียวพอดี เธอทำได้เพียงไปส่งเธอที่โรงพยาบาลก่อน เป็นเพื่อนเธอไปจัดการเรื่องแผล เสร็จแล้วค่อยไปส่งเธอกลับบ้าน

ก่อนจากกัน อยู่ๆหานเส่โยวก็พูดขึ้นมา: “ เฉียวเฉียว เมื่อครู่ฉันเจ็บมาก จึงใช้อารมณ์ใส่เธอ ขอโทษนะ เธอไม่โกรธฉันใช่ไหม? ”

“ ไม่หรอก เธอรีบเข้าบ้านเถอะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่เป็นไร ”

เสิ่นเฉียวไม่โกรธเธอหรอก ถึงอย่างไรเธอก็ช่วยตัวเธอมาเยอะแล้ว

หานเส่โยวพยักหน้า: “ อือ พี่ของฉันกลับมาแล้ว ตอนกลางคืนฉันค่อยถามเขาให้ว่าสืบไปถึงไหนแล้ว แล้วพรุ่งนี้ฉันค่อยติดต่อเธอไปนะ ”

พูดถึงเรื่องนี้ เสิ่นเฉียวก็ชะงักเล็กน้อย ผ่านไปไม่นาน เธอก็พูดออกมานิ่งๆ: “ ไม่รีบหรอก เธอพักผ่อนก่อน แล้วค่อยว่ากัน ”

หลังจากนั้น เสิ่นเฉียวก็ขับรถกลับบริษัท

หลังจากที่คืนรถให้เซียวซู่แล้ว เธอก็นึกเรื่องอะไรที่มันสำคัญออก หลังจากนั้น เธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของเย่โม่เซินอย่างรวดเร็ว