องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 308

ฉีเฟยอวิ๋นอยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และอยากไปดูที่จวนอ๋องเซี่ยวจวิ้น ทว่าด้วยฐานะและเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ นางก็ไม่สะดวกไป

วันนี้ฉีเฟยอวิ๋นเห็นมู่เหมียนอารมณ์เป็นพิเศษ นางเห็นใครในลานบ้านก็จะส่งยิ้มให้อย่างเบิกบานใจ ถึงแม้เห็นหนานกงเย่นางก็ไม่ได้ทำหน้าบูดเบี้ยวแต่อย่างใด

ตอนฉีเฟยอวิ๋นเห็นนางก็เวลาพลบค่ำแล้ว

บัดนี้จวนอ๋องเย่มีคนว่างงานมาพักอาศัยกันเยอะ บางครั้งบางทีฉีเฟยอวิ๋นก็จำใจต้องดูแลเสียบ้าง ต้องถามว่าจะไปเมื่อใด

เพราะจวนอ๋องไม่ได้มีอาหารเหลือเฟือ

"วันนี้เจ้าอารมณ์ดีมากหรือ?" ฉีเฟยอวิ๋นถาม มู่เหมียนหันมาเห็นหน้าฉีเฟยอวิ๋น ใบหน้าพลันแดงก่ำ ไม่ได้ส่งเสียงอีก

ฉีเฟยอวิ๋นมองอาอวี่กับหงเถาที่อยู่ด้านหลังตน พลางโบกมือให้พวกเขาถอยออกไป

ในลานบ้านไม่มีผู้คนแล้ว มู่เหมียนรู้สึกทำตัวสบายขึ้น จึงพูดขึ้นมาว่า "ข้าเชื่อว่าตอนนี้ซู่ซู่ยังมีชีวิต นางต้องถูกสามีอาจารย์กับบุตรชายของอาจารย์ลุงพาตัวไปแน่

ซึ่งพวกเขาทำไปเพราะแก้แค้น คนยุทธภพนั้นโอ่อ่าทรงพลัง ไม่ปล่อยอ๋องเซี่ยวจวิ้นแน่

เขาวิปลาสจนทุบตีอนุภรรยาตาย ที่เขาหั่นของตัวเองทิ้ง แสดงว่าคนของซู่ซู่มา แสดงว่าซู่ซู่ยังมีชีวิตอยู่ หาไม่แล้ว พวกเขาจะรู้เรื่องซู่ซู่โดนกลั่นแกล้งได้เยี่ยงใด?"

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามู่เหมียนพูดมีเหตุผล

มองมู่เหมียนนานขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเอ่ยขึ้นมาว่า "เจ้าก็เป็นคนฉลาด เห็นจุดจบของซู่ซู่แล้ว หรือเจ้ายังไม่เข้าใจ สตรีต้องหาบุรุษที่แสนดี หาบุรุษที่ดีกับตัวเอง เช่นนี้ถึงจะมีชีวิตที่ดีได้"

"ตอนแรกเจ้าก็ไม่ได้ดีไปกว่าซู่ซู่เลย ซู่ซู่โดนอ๋องเซี่ยวจวิ้นหลอกแต่งงาน ส่วนเจ้าคือหน้าด้านหน้าทนจะแต่งงานกับหนานกงเย่ให้ได้

ตอนนี้เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้าอีก เจ้าไม่รู้สึกระดากปากหน่อยหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นเกือบสบถกลับไป มู่เหมียนพูดจาตรงเกินไปแล้ว

เมื่อตรึกตรองดูแล้ว พวกเธอมีบุญคุณความแค้นต่อกัน จึงไม่ถือสานาง

ฉีเฟยอวิ๋นคิดจะเดินจากไป หนานกงเย่ที่ตามหาฉีเฟยอวิ๋นมาเจอพอดี เมื่อหนานกงเย่เห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ดึงตัวเข้ามาสวมกอดทันที

"พูดกับนางก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ รอให้กั๋วจิ้วให้นางเป็นพระชายารองกับคนประเภทเดียวกันอย่างอ๋องเซี่ยวจวิ้น นางก็จะรู้เอง"

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าหงึกๆ เดินตามเขาไป

มู่เหมียนเห็นพวกเขาจากไป กล่าวเสียงเย็นเยียบ "ข้าไม่อยากได้หรอก"

ฉีเฟยอวิ๋นกลับเข้าห้องแล้วเอ่ยว่า "ข้ารู้สึกว่ามู่เหมียนพูดถูก ต้องเป็นคนของหุบเขายามาหาอ๋องเซี่ยวจวิ้นแน่ ดังนั้นท่านอ๋องต้องระวังด้วยนะเพคะ ท่านอย่าพึ่งรีบไปทำคดีนี้

จวนอ๋องหกมีขันทีเพิ่มขึ้นหนึ่งคน แพร่ออกไปก็ขายหน้ากันแย่ ท่านว่าจริงไหมเพคะ?"

"ความหมายของอวิ๋นอวิ๋นก็คือกลัวพวกหุบเขายาจะทำร้ายข้า?" หนางกงเย่นั่งลง เริ่มรู้สึกให้ความสำคัญต่อเรื่องนี้แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นถาม "ไม่ใช่ท่านอ๋องไม่ได้รับงานราชการแล้วหรือเพคะ เหตุใดพอเกิดเรื่องในเมืองหลวงจึงมาหาท่านได้?"

"ทังเหอมาหาข้าไม่ใช่เพราะจะให้ข้ารับคดีมาทำ

จวนอ๋องเซี่ยวจวิ้นเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ทังเหอรู้แล้วมาบอกข้า ข้าไม่ไปดูก็ไม่งาม"

"เช่นนี้ท่านอ๋องไปเพื่อดูความครื้นเครงเฉยๆ ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรือเพคะ?"

"อืม"

"เช่นนั้นหม่อมฉันก็วางใจแล้วเพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นไม่กังวลใจแล้วก็ไม่สนใจเรื่องจวนอ๋องเซี่ยวจวิ้นอีก

พักผ่อนมาหนึ่งคืน วันถัดไป ทั้งสองก็ไปเดินเล่นตามท้องถนน และเห็นหน้าประตูจวนอ๋องหกเงียบงันมาก

ตอนนี้เรื่องของอ๋องเซี่ยวจวิ้นลือกระฉ่อนจนครึกโครมทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว ต่างรู้กันดีว่าอ๋องเซี่ยวจวิ้นตัดน้องชายตัวเองทิ้ง คนในจวนเซี่ยวจวิ้นอ๋องจึงไม่กล้าออกไปไหนสักคน

เวลานี้จึงไม่เหมาะแก่การเข้าเยี่ยมเยียน

ด้านนอกมีคนลือกันว่าเป็นฝีมือภูตผีปีศาจ ทั้งยังมีคนบอกว่าไป๋ซู่ซู่กลับมาแล้ว