ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 350

“ฉันพบเถ้าแก่ฉีของเป่าเหอไจแล้ว นำหนึ่งในนั้นให้เขาแล้ว เพียงแค่เขาพบกำไลหยกนี้ เขายอมซื้อแน่นอน”

น้ำเสียงของอวี้เฟิ่งหยาไม่รีบร้อน

“เถ้าแก่ฉีเป็นเพื่อนของคุณเหรอ?”

อวี้เฟิ่งหยาส่ายหน้า“เป็นเพื่อนของฉีฮวา เคยเจอกับฉันสองสามครั้งเท่านั้นเอง เวลาที่แต่งงานฉันใส่กำไลหยกนี้ เขาเข้าร่วมงานก็เคยเห็น ยืมไปชมเล่น หลังจากนั้นก็พูดว่าไม่อยากได้แล้ว นอกจากว่าจะขายให้เขา”

หลังจากที่พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของอวี้เฟิ่งหยามีความโศกเศร้า

ใครจะรู้ว่าพูดถูกแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้?

เซิ่งอันหรานไม่ดีที่จะบ่ายเบี่ยง ก็นำกำไลหยกนั้นเก็บไว้ เพราะว่าเรื่องรีบหาเงิน ดังนั้นเธอจึงต้องรีบกลับไปเมืองจินหลิงในคืนเดียวกัน

อวี้เฟิ่งหยาบอกเธอ ทางด้านเผยหย่งจื้อโทรมาบอกว่ายี่สิบล้านจำเป็นต้องส่งไปสถานที่กำหนดภายในหนึ่งสัปดาห์ ขณะนี้ผ่านไปสามวันแล้ว เวลาที่เดินทางก็ไม่ได้ทำให้ล่าช้า

เวลาที่ถึงเมืองจินหลิงก็สว่างแล้ว

เซิ่งอันหรานอยู่ในห้องก็พลิกหาของ ดึงตู้เซฟที่ซ่อนอยู่ด้านในสุดบนที่เก็บของ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนปลุกความกล้า จึงกดรหัสเปิดออก

เสียงปลดล็อกดังขึ้น ชัดเจนเป็นพิเศษในแสงตะวันยามเช้า

นอกจากเงินฝากและใบรับรองอสังหาริมทรัพย์บางส่วนในตู้เซฟ ก็เป็นสร้อยคอที่อยู่วางบนของเหล่านี้

เซิ่งอันหรานนำสร้อยคอหยิบออกมา มองอยู่ท่ามกลางแสงยามเช้าตรู่ อัญมณีมรกตส่องแสงภายใต้ดวงอาทิตย์ เม็ดเพชรด้านข้างมีความโดด

เด่น สร้อยคอนี้มีค่ามากกว่ากำไลคู่ที่อวี้เฟิ่งหยามอบให้เธอ และสิ่งนี้ยังเป็นสัญญาณเดียวที่นำทางเธอให้พบอวี้หนานเฉิง

เหมือนกับของร้อนที่กำลังลวกอยู่ในมือของเซิ่งอันหราน

เดิมทีเธออยากนำเรื่องราวสารภาพก่อนแต่งงาน แต่ตอนนี้เธอต้องใช้สร้อยคอนี้เพื่อจุดประสงค์อื่น

เมืองจินหลิงเป่าเหอไจ ตั้งอยู่บนถนนอี๋เหอท่ามกลางอาคารสองแถวของจีนที่สร้างโดยประเทศจีนและตะวันตกในศตวรรษที่ผ่านมา เมื่อก่อนเป็นโรงรับจำนำที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลเจียงซูและเจ้อเจียง หลังจากนั้นเปลี่ยนเป็นโรงประมูลของเก่า

“คุณเซิ่ง กรุณารอสักครู่ ของที่คุณพามาฉันถ่ายรูปให้เถ้าแก่พวกเราดูแล้ว เถ้าแก่ของพวกเราพูดว่าอีกเดี๋ยวจะเข้ามา”

“ได้”

เซิ่งอันหรานพยักหน้า นั่งดื่มชา

รอไม่นาน หลังจากสิบนาที ผู้ชายผิวขาวผมหนาดกดำเดินเข้ามา อายุประมาณห้าสิบปี สวมเสื้อคลุมสีดำ รองเท้าผ้าสีดำ ท่วมตัวมีกลิ่นอายความโบราณ ใบหน้ามีรอยยิ้ม

“คุณเซิ่งใช่ไหม?เจ้าของกำไลหยกนี้กับคุณเกี่ยวข้องอะไรกัน?”เถ้าแก่ฉีนั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง พนักงานในร้านก็เสิร์ฟชาอย่างรวดเร็ว

เซิ่งอันหรานสีหน้าเรียบเฉย

“เป็นแม่ของคู่หมั้นของฉัน”

เถ้าแก่ฉีชะงักไปเล็กน้อย มองสังเกตเซิ่งอันหรานด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณคือคู่หมั้นของคุณชายใหญ่?”

ท่าทีโต้ตอบของเถ้าแก่ฉีทำให้เซิ่งอันหรานประหลาดใจ ความสัมพันธ์ระหว่างเซิ่งอันหรานและตระกูลอวี้เกือบจะแพร่กระจายไปทั่วเมืองจินหลิง คนในวงการไม่มีใครไม่รู้ และยังมีข่าวมากมายเกี่ยวกับเธอ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ในวงการธุรกิจ ก็ล้วนรู้จักเธอไม่น้อย

“อย่าตำหนิเลย”เถ้าแก่ฉีแทบจะอ่านความคิดของเซิ่งอันหรานออก ยิ้มเล็กน้อย

“ฉันชอบนั่งสมาธิ ปกติไม่ได้อยู่ในเมือง ที่นี่เกิดอะไรขึ้นฉันไม่ค่อยรู้ กลับคิดไม่ถึงว่าคุณชายใหญ่ของตระกูลอวี้จะแต่งงานแล้ว”

สมัยนี้คนรวยชอบบำเพ็ญตนตามหลักลัทธิเต๋า คนส่วนใหญ่มีหน้ามีตา พยายามจะล้างสิ่งสกปรกบนร่างกาย แต่ความจริงไม่สามารถยกเว้นได้ โลกมนุษย์สังคมที่เต็มไปด้วยเรื่องโลกีย์ ใครพูดว่าละทิ้งได้ก็จะละทิ้งได้กันล่ะ เพียงแค่หลีกเลี่ยงภูเขาลูกเดียวเท่านั้นเอง

เซิ่งอันหรานมองทะลุปรุโปร่งและพยักหน้า ถึงยังไงก็ต้องขอร้องให้คนช่วย

“กำไลหยกนี้ปีนั้นฉันชอบ ตอนนี้ราคาตลาดสูงมาก ปัจจุบันกับอดีตเปรียบเทียบกันไม่ได้ คุณเซิ่งอยากจะให้ราคาเท่าไหร่ ก็พูดเถอะ”