แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 579

"กระบี่ฟ้าใช้กับฉันไม่ได้!"

โจนส์ยิ้มชั่วร้าย แขนที่ถูกตัดขาดงอกออกมาใหม่อย่างรวดเร็ว

"งั้นหรอ?" เฉินโม่ยิ้ม กระบี่สับสวรรค์ส่องแสงสีทองอีกครั้ง แขนของโจนส์ที่เพิ่งงอกออกมา ถูกเฉินโม่ตัดทิ้งอีกครั้ง

โจนส์สีหน้าเยาะเย้ย จ้องเฉินโม่แล้วพูดว่า "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันคือแวมไพร์อมตะ นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก!"

ทันใดนั้น แขนที่ขาดของโจนส์ก็งอกออกมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ชายวัยกลางคนรู้สึกตะลึง พูดอย่างกังวลว่า "ฉันเคยได้ยินมาว่าชนเผ่าแวมไพร์มีชีวิตที่แข็งแกร่งอย่างมาก นอกจากว่าจะแทงทะลุหัวใจ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางฆ่าตายได้!"

"ตอนนี้ดูแล้ว คำเล่าลือเป็นเรื่องสินะ!"

โจนส์ยิ้มเยาะ "หัวใจของแวมไพร์พวกเรา ไม่เหมือนกับมนุษย์อย่างพวกแก คิดอยากจะโจมตีหัวใจของฉัน แกต้องหามันให้เจอก่อน!"

เฉินโม่หัวเราะเยาะ "ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น ดูสิว่าความเร็วของการงอกเงยของมันเร็ว หรือว่ากระบี่ของฉันเร็ว!"

เฉินโม่หรี่ตา กระบี่สับสวรรค์ลุกขึ้นอีกครั้ง มีความเร็วกว่าเมื่อกี้อีกหลายเท่า เพียงชั่วพริบตาเดียว ก็ได้ทะลุร่างกายของโจนส์จนกลายเป็นรูใหญ่

โจนส์ส่งเสียงคำรามออกมา "ไม่ เป็นไปได้ยังไง!"

ร่างกายของโจนส์ แหลกละเอียดเป็นหลายสิบท่อน ถึงแม้จะไม่ได้โจมตีโดนหัวใจ แต่เขาก็ไม่สามารถแปลงกลับเป็นเหมือนเดิมได้

เฉินโม่พูดนิ่งๆว่า "ชนเผ่าแวมไพร์ไม่ได้มีร่างกายอมตะ จุดอ่อนของพวกเขาก็ไม่ใช่หัวใจ เพียงแค่ทำร้ายพวกเขาเกินกว่ากำหนดที่ร่างกายพวกเขาจะรับได้ ก็สามารถฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายดาย"

"ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะครับ!" ชายวัยกลางคนโค้งตัวคำนับ นับถือเฉินโม่จากใจจริง

เฉินโม่หยิบเอาตราเทพอินทรีดวงนั้นออกมา ยื่นให้กับชายวัยกลางคน "ของสิ่งนี้นายนำไปมอบให้กับหยางติ่งเทียนเองแล้วกัน!"