ทาสรัก นิยาย บท 6
EP05
แกร๊ก...
“?”
“ไอ้เหนือ?” ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกสายตาคมกริบก็ไปสะดุดกับร่างของเกรียงไกรที่ยืนอยู่หน้าห้องของนิวาพอดี ข้างกายกันคือแพรพรรณที่มองร่างของนิวาสภาพยับเยิน คนถูกมองจึงรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่าง...
“นี่มันเรื่องอะไร...”
“ก็อย่างที่เห็น” ชายหนุ่มตอบไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะแทรกตัวเดินออกมาจากห้อง แต่มือหนากลับคว้าต้นแขนเอาไว้แล้วลากลูกชายตัวดีมาที่ลับตาคนแพรพรรณจึงเดินเข้าไปหานิวาในห้อง...
“แกทำบ้าอะไร?” เกรียงไกรเค้นเสียงลอดไรฟันออกไปอย่างเหลืออด เขาแค่ต้องมาดูอาการไข้ของนิวาเพียงเท่านั้นไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันแบบนี้..
“พ่อจะอะไรนักหนาก็แค่คนรับใช้”
“หนูนิเขาก็มีหัวใจเขาเป็นคน ดูหน้าก็รู้ว่าแกขืนใจหนูนิ ฉันถามแกจริงๆ เถอะนะ แกยังมีหัวใจอยู่รึเปล่า”
“ต้องแคร์?”
“แกทำแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว” เกรียงไกรพยายามควบคุมอารมณ์โกรธตัวเองเอาไว้ แววตาแข็งกระด้างจ้องมองใบหน้ายียวนกวนประสาทไม่สะทกสะท้านอะไรของทิศเหนือ
“พ่อจะเซ้าซี้ผมให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ฉันถาม!”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบ จบนะ”
“ไอ้เหนือ!!”
หมับ! เกรียงไกรกระชากร่างหนากลับมาสุดแรง มือกำหมัดแน่นเขาแทบเลือดขึ้นหน้า ลำพังเรื่องที่ทิศเหนือกำลังสร้างปัญหาอยู่ยังเคลียร์ไม่จบ ปัญหาใหม่ก็เพิ่มขึ้นมาให้ปวดหัวไม่หยุด
“แกจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง?!”
“ทำไมต้องรับผิดชอบ”
“ก็แกไปข่มขืนเขา!!”
“จะอะไรนักหนาว่ะ”
“หมั้นกับหนูนิซะ...ถือว่าเป็นคำสั่งของฉันแล้วแกก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
“ให้ตายยังไงผมก็ไม่มีวันหมั้นกับยัยนั้น แค่เอาเงินปิดปากแล้วไล่ออกจากบ้านก็จบไปดิ ทำไมแค่นี้พ่อต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ด้วย ผมไม่เข้าใจ?” ทิศเหนือตะคอกออกมาความอดทนขาดสะบั้นเมื่อได้ยินคำสั่งเด็ดขาดจากเกรียงไกร เรียวคิ้วขมวดพันกันยุ่ง เขารักชีวิตเสเพลเป็นอิสระแบบนี้ มันจะจบลงง่ายๆ แค่ผู้หญิงคนเดียวงั้นหรอ ไม่มีวัน…
เพี๊ยะ!
“ฉันไม่คิดว่าแกจะเลวได้ขนาดนี้”
“ผมเหี้ยได้พ่อไง ตอนแม่ตายพ่อเคยสนใจบ้างไหม เอาเวลาไปออกงานเลื่อนยศกับยัยกะหรี่จากซ่องนั้น ทั้งๆ ที่ผมนอนกอดศพแม่จนถึงวินาทีสุดท้าย..”
เพี๊ยะ!
เกรียงไกรฟาดมือลงบนแก้มอีกครั้งในตอนที่ทิศเหนือยังพูดไม่จบประโยคเขาขบกรามแน่นตัวสั่นระริกด้วยความโกรธไม่ต่างจากชายหนุ่มตรงหน้าที่เขาสวมชุดดำมางานวันนี้เพราะเป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของดวงเนตร..
“ฉันคุยกับแกเรื่องหนูนิ ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอย่าเอ่ยชื่อเธอให้ฉันได้ยินอีก..”
“พ่อเกลียดแม่มากแค่ไหน ผมก็อยากให้พ่อรู้เหมือนกันว่าผมเกลียดพ่อมากกว่านั้น..” ทิศเหนือสะบัดหน้าหันกลับมาด้วยแววตาแข็งกร้าวเขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากออกพร้อมกับเหยียดยิ้มสมเพช ก่อนจะก้าวเท้ามายืนอยู่ตรงหน้าเกรียงไกร
“…”
“แม้กระทั่งวันตาย ก็อย่าหวังว่าผมจะมาเหยียบงานศพของพ่อ” ทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นร่างหนาก็ชนไหล่ผู้เป็นพ่อแล้วเดินออกไปพร้อมหัวใจที่ปวดร้าว ในวันตายของดวงเนตรเขาอยู่เผาศพแค่ในวัดเพียงลำพังเหมือนกับคนไร้ญาติ มาวันนี้เหตุการณ์ทุกอย่างเขายังจำได้ดี...
ลับร่างทิศเหนือนิวาที่แอบฟังอยู่ก็ค่อยๆ แทรกตัวออกมา เธอค่อยๆ เดินมาหาเกรียงไกรที่ยืนแววตาสั่นระริกอยู่ ส่วนแพรพรรณก็แอบไปร้องไห้อยู่คนเดียวเธอโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด..
“หนูนิ..” เกรียงไกรที่รับรู้ถึงการมาของใครอีกคนเอ่ยเรียกชื่อนิวา เขาจ้องมองใบหน้าหวานที่แสดงถึงความเหนื่อยล้าอย่างชัดเจนดวงตากลมโตเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา เธอได้ยินมันทุกอย่าง ทุกถ้อยคำมันยังคงวกวนอยู่ในหัว.. “ได้ยินทุกอย่างแล้วใช่มั้ย..”
“ค่ะ..” นิวาพยักหน้าตอบแล้วฉีกยิ้มฝืนๆ กลับไปให้ ทวาคนมองกลับรู้สึกถึงความเศร้าโศกของรอยยิ้มนั้น ก่อนที่ร่างเล็กที่สวมเสื้อผ้าเพียงลวกๆ จะเดินเข้าไปหาเกรียงไกร..
“ฉันขอคุยอะไรกับหนูได้มั้ย”
“ถ้าเป็นเรื่องหมั่น นิไม่ต้องการให้คุณเหนือรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
“นานยัง ที่หนูต้องทนอยู่แบบนี้” เกรียงไกรเอ่ยถามด้วยความรู้สึกเห็นใจ แววตาของเธอมันฟ้องว่าทรมานแค่ไหนที่ได้ยินชื่อของทิศเหนือ คนที่เคยแสนดีกับเธอ แต่นอนนี้กลับกลายเป็นคนละคน...
“นานแล้วค่ะ...จนนิชิน”
“ทรมานมากมั้ย ฉันขอโทษแทนลูกชายฉันด้วยนะ..”
“หนูไม่ต้องการได้คำขอโทษ สิ่งเดียวที่หนูต้องการคือไปจากคนใจร้าย หนูไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว มันทรมาน มันเจ็บปวด แทบจะขาดใจ...หนูขอโทษนะคะที่ต้องพูดออกมาตรงๆ ..”
“ฉันเข้าใจ...แต่หนูช่วยอะไรฉันก่อนได้มั้ยครั้งสุดท้ายที่ฉันจะขอร้องหนู...”
“หนูจะยอมช่วย...ถ้าคุณไกรยอมรับเงื่อนไขของหนู”
See-k-no…
อึก อึก อึก...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก