ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5011

เวลานี้ หวูดแตรของเรือได้ส่งออกไปอย่างแสบแก้วหู ในขณะเดียวกันความเร็วของเรือก็ค่อยๆ ช้าลงอย่างมาก เย่เฉินจึงตระหนักได้ว่า เรือใกล้จะเข้าฝั่งแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงนำยาแก้พิษของต้วนลี่เย่โยนกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าทันที และสวมด้วยเสื้อคลุมสีดำของหนึ่งในนั้น หลังจากนั้นจึงกล่าวกับต้วนลี่เย่ว่า : "ฉันจะปลอมตัวเป็นผู้ช่วยของคุณ และจะไปเหมืองแร่ทองแดงด้วยกันกับคุณ คุณเคยส่งมอบกับพวกเขายังไง ครั้งนี้ก็ส่งมอบอย่างนั้น"

ต้วนลี่เย่พยักหน้าโดนไม่ต้องคิด : "น้อมรับคำสั่งครับ!"

พูดจบ เขาก็นำเสื้อคลุมสีดำมาหนึ่งตัว นำมันมาสวมอย่างชำนาญและคลุมศีรษะด้วยหมวกใบใหญ่

เย่เฉินเรียนรู้ที่จะทำเรียนแบบ ใช้หมวกของเสื้อคลุมสีดำนั้น นำมาคลุมศีรษะของตนเอง

เขาพบว่า หมวกของเสื้อคลุมสีดำนี้มีขนาดใหญ่มาก อีกทั้งเนื้อผ้าของหมวกยังเบาสบาย ถึงแม้ว่าหมวกจะปกคลุมใบหน้าทั้งหมด แต่ก็ไม่ปิดบังสายตาเลย

หลังจากนั้น เย่เฉินกับต้วนลี่เย่มาที่หน้าประตู เห็นนักบู๊คนนั้นยืนนิ่งราวกับไม้กระดาน จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "ฟังให้ดีนะ นอกจากเราสองคนแล้ว ถ้าคนอื่นกล้าเข้ามาในห้องนี้ ก็ฆ่าได้เลยโดยไม่ต้องปรานี!"

อีกฝ่ายถูกจุดสังเกตทางจิตวิทยาของเย่เฉินควบคุม จึงพยักหน้าอย่างเคารพทันทีและกล่าวว่า : "น้อมรับคำสั่งครับ!"

......

เมื่อสองคนเดินออกมาจากในห้อง ด้านนอกก็เริ่มยุ่งเหยิงขึ้นมา

ทหารม้ากล้าส่วนใหญ่กลับขึ้นไปบนสะพานเพื่อทำหน้าที่ระวังการโจมตีจากศัตรู หลังจากที่เรือจอดอย่างมั่นคงแล้ว พวกเขาก็พากะลาสีเรือทั้งหมดเข้าไปที่ห้องเครื่องยนต์ เพื่อที่กะลาสีเรือเหล่านี้จะได้ไม่สอดแนมเบาะแสใดๆ

แต่ว่าเรือในเวลานี้ ห่างจากท่าเรือเพียงหนึ่งถึงสองกิโลเมตรเท่านั้น

เย่เฉินกับต้วนลี่เย่เดินออกจากสะพานโดยตรง และขึ้นมาที่ดาดฟ้าของเรือ