หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 287

หลังจากถึงบ้านแล้ว ธนพัตก็อุ้มสาริศาลงจากรถ อาจจะเพราะเหนื่อยเกินไปจริงๆ ระหว่างนั้นสาริศาไม่ได้ตื่นขึ้นมาเลย

อุ้มสาริศามาที่ห้องนอน ธนพัตวางเธอลงบนเตียงเบาๆ หลังจากห่มผ้าให้สาริศาแล้ว ธนพัตเองก็นอนลงข้างๆเธอ

แม้ว่าสาริศาจะนอนหลับลึกมาก แต่กลับนอนหลับไม่สนิท ไม่รู้ว่าฝันเห็นอะไร บางครั้งก็มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาที่ปิดอยู่

ธนพัตใช้หัวนิ้วโป้งปาดน้ำตาให้สาริศาเบาๆ เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างสงสาร

ช่วงที่ผ่านมานี้ สิ่งที่เขาเห็นบ่อยที่สุดก็คือน้ำตาของสาริศา ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขา เขาทำไม่ดีเอง จึงทำให้ภรรยาของตัวเองต้องร้องไห้เสมอ

ก้มหน้าจูบศีรษะสาริศา ธนพัตตบหลังสาริศาเบาๆเป็นการปลอบประโลมเหมือนกับเด็กน้อยอย่างนั้น หวังว่าจะทำให้เธอได้หลับฝันดีขึ้นมาบ้าง

ตอนที่สาริศาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าภายในห้องนอนมืดมิด สับสนอยู่ชั่วขณะ นี่อยู่ที่บ้านของตัวเองใช่มั้ย ตอนนี้เป็นเวลาอะไรแล้ว

ยื่นมือออกไปเปิดไฟ แสงสว่างที่ส่องมาจากเหนือศีรษะทำให้สาริศาได้สติค่อยๆตื่นตัวขึ้น นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเมื่อตอนบ่าย น้ำตาสาริศาก็ไหลออกมาอีก

ตอนที่ธนพัตเดินเข้ามาก็เห็นว่าสาริศากำลังกอดผ้าห่มร้องไห้ เขาถอนหายใจเบาๆ เดินไปกอดสาริศาที่ข้างเตียง “เป็นเด็กดี อย่าร้องเลยนะ คุณร้องไห้แบบดีนี้ตาคุณแย่เลย”

พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง สาริศาเงยหน้าธนพัต

เห็นดวงตาสองข้างของสาริศาบวมจนเหมือนลูกพีชอย่างนั้น ใจธนพัตรู้สึกเหมือนถูกใครบีบรัดเอาไว้ “ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว คุณลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อน พวกเราลงไปกินข้าวข้างล่างกันดีมั้ย”

“อืม” ส่งเสียงตอบรับเขา เสียงสาริศาแหบแห้งอย่างมาก

หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้ว สาริศาพบว่าธนพัตลงมือทำโจ๊กให้เธอด้วยตัวเอง เธอรู้สึกประทับใจมาก ธนพัตที่อ่อนโยนแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในตอนก่อนที่พชิรายังไม่ปรากฏตัว

หลายวันต่อมาธนพัตไม่ได้ไปทำงาน อยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนสาริศาตลอด นอกจากนี้ยังกระตือรือร้นที่จะติดต่อผู้เชี่ยวชาญที่เชื่อถือได้ในการวิจัยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวอีกด้วย

เห็นทุกอย่างที่ธนพัตทำให้เธอ สาริศาก็ไม่ได้สงสัยว่าธนพัตจะไม่รักตนเองแบบเมื่อก่อนนี้อีกแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็อบอุ่นขึ้นมาไม่น้อย

วันนี้ ในที่สุดสาริศาก็ได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลแล้ว แจ้งว่าผลการตรวจครั้งก่อนออกแล้ว ให้เธอไปรับผลตรวจที่โรงพยาบาล

“ได้ค่ะได้ ฉันจะไปตอนนี้เลย รอสักครู่นะคะ” วางสายแล้ว สาริศาก็รีบไปที่โรงพยาบาลอย่างกระวนกระวาย เพราะวันนี้ที่TNP Groupมีเรื่องนิดหน่อยธนพัตจำเป็นต้องรีบไปจัดการ ดังนั้นสาริศาจึงนั่งรถไปที่โรงพยาบาลเอง

ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาล สาริศานั่งกระสับส่ายอยู่บนเบาะตลอดเวลา ในหัวคิดถึงปัญหายุ่งเหยิงต่างๆนานา ถ้าไขกระดูกตนเองเข้ากับกันยาไม่ได้จะทำยังไงดี ธนพัตจะช่วยตนเองตามหาคนที่มีไขกระดูกเข้ากับแม่ได้หรือเปล่า ถ้าหากหาไม่เจอ หรือว่าตนเองจะต้องมองดูกันยาจากตนเองไปจริงๆเหรอ

คิดมาถึงตรงนี้ หางตาสาริศาเปียกชุ่มอีกแล้ว กะพริบตาสองครั้ง สาริศากะพริบตาไล่น้ำตาที่คลอเบ้ากลับเข้าไป ในขณะเดียวกันก็บอกตัวเองในใจ เวลานี้ต้องเข้มแข็ง ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าผลตรวจเป็นอย่างไร ต้องไม่ใช่ตัวเองที่ตกใจเสียเอง

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล สาริศาก็รีบไปหาคุณหมอที่ทำการตรวจให้เธอก่อนหน้านี้

พอได้เจอคุณหมอ สาริศาก็รีบถามอย่างตื่นเต้นว่า “เป็นยังไงคะคุณหมอ ฉันจะบริจาคไขกระดูกให้คุณแม่ได้หรือเปล่าคะ” สวรรค์ได้โปรดคุ้มครอง ไขกระดูกของเธอต้องเข้ากันได้กับของกันยาแน่นอน

“เชิญนั่งก่อนครับ” คุณหมอชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ “ผมจะค่อยๆบอกคุณช้าๆ”