หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 288

“อะไรนะ!” สาริศาเอามือคลำที่ท้องตัวเองโดยไม่รู้ตัว “คุณหมอ ฉัน……ฉันท้องแล้วจริงเหรอคะ”

“อืม หนึ่งเดือนแล้วครับ ยินดีด้วย คุณจะได้เป็นแม่คนแล้ว”

สาริศาตกใจอึ้งอยู่กับที่ ตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อยกับเรื่องราวที่ได้รับรู้มากมายขนาดนี้

“ตอนนี้สภาวะของเด็กยังไม่แข็งแรงมาก ช่วงนี้คุณอย่าพยายามใช้อารมณ์ขึ้นลงมากเกินไป ไม่เช่นนั้นจะมีผลเสียต่อเด็ก” คุณหมอกำชับสาริศา

“ฉันทราบแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะคุณหมอ” ฝืนยิ้มออกมาให้คุณหมอ สาริศาเดินออกจากสำนักงานด้วยท่าทีเหม่อลอย

เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงทางเดินระเบียงของโรงพยาบาล สาริศารู้สึกว่าสมองตัวเองเหมือนกับกาวเหนียวข้น คิดอะไรก็ไม่ชัดเจน สูดหายใจลึกสองสามครั้ง สาริศาหลับตาลง ค่อยเรียบเรียงความคิดตนเอง

ไขกระดูกของตนกับกันยาเข้ากันไม่ได้ ต้องหาคนบริจาคที่เข้ากันได้ใหม่ ตนเองอาจจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของกันยา แล้วก็ ตนเองตั้งท้องแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาก้มหน้ามองท้องของตนเอง ตอนนี้ยังแบนราบ มีชีวิตน้อยกำลังเกิดขึ้นมาข้างในนั้นจริงเหรอ

สองมือสอดประสานกันวางไว้ด้านหน้าท้อง ในใจสาริศาตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย ในที่สุดเธอกับธนพัตก็มีลูกแล้ว

นึกถึงที่คุณหมอบอกว่าเด็กอายุหนึ่งเดือนแล้ว สาริศาแอบนับวันอยู่ในใจ น่าจะตั้งท้องวันก่อนหน้าที่ตนเองจะถูกจับตัวไปหนึ่งวัน

สาริศาอดที่จะนึกกลัวไม่ได้ ตอนที่ตนเองถูกจับไปนั้นดิ้นรนขัดขืนอย่างรุนแรง อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล สิ่งเหล่านี้ไม่มีผลกระทบต่อลูกเลยเหรอ เมื่อครู่คุณหมอก็บอกอย่างชัดเจนว่าอย่าให้อารมณ์แปรปรวนมากเกินไป แต่ช่วงนี้ตนเองร้องไห้แทบจะทุกวัน แบบนี้จะดีต่อลูกเหรอ

สาริศาโทษตัวเองเล็กน้อย ตนตั้งท้องแล้วแม้แต่ตัวเองยังไม่รู้ ทำให้ลูกต้องมารับความลำบากขนาดนั้นกับตัวเองในตอนแรก

“ลูก ขอโทษนะ ที่แม่ไม่ได้ปกป้องลูกให้ดี แม่รับรองว่า ต่อไปจะไม่ให้ลูกได้รับอันตรายเลยแม้แต่นิดเดียว” สาริศาลูบท้องตัวเอง ขอโทษลูกน้อยในใจ

แม้จะดีใจที่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ในเมื่อตนเองกับธนพัตก็เคยเฝ้ารอการมาของลูก คิดไม่ถึงว่าเจ้าหนูน้อยจะมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้

แต่ใบหน้าสาริศากลับไม่อาจเผยให้เห็นรอยยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงว่าตนเองอาจไม่ใช่ลูกสาวของกันยา เธอรู้สึกว่าเหมือนมีใครเอาสำลีก้อนหนึ่งมายัดใส่ในใจอย่างนั้น อึดอัดจนเธอทรมาน

ไม่ได้ เรื่องนี้ตนต้องไปถามกันยาให้กระจ่าง

ลุกขึ้นยืนเดินไปทางห้องของกันยา ระหว่างทางสาริศาประหม่าและหงุดหงิดไม่สบายใจ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเอ่ยปากถามเรื่องนี้กับแม่อย่างไรดี

ยืนอยู่หน้าประตูห้อง สาริศาลังเลว่าจะเปิดประตูบานนี้ดีหรือไม่ ยืนอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง สาริศาหันหลังเดินกลับไป เธอตัดสินใจแล้ว เธอไม่อยากถามกันยาเรื่องนี้

คิดเสียว่าคุณหมอตรวจผิดพลาดไป เธอก็คือลูกสาวของกันยา กันยาก็คือแม่ของเธอ พวกเธอสองคนยังใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พึ่งพาอาศัยกันเพื่อความอยู่รอด

แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่กันยาป่วย นึกถึงที่หมอเคยบอกกับตนเองไว้ สาริศาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าของตน

ตอนนี้กันยาจำเป็นต้องทำการผ่าตัดอย่างเร็วที่สุด ถ้าตนเองไม่ใช่ลูกของเธอจริงๆ อย่างนั้นไม่แน่ว่าลูกสาวแท้ๆของเธออาจจะบริจาคไขกระดูกให้เธอได้ นี่อาจจะเป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว