ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 29

“เกือบไปแล้วยายพิตต้า...หลับให้ถึงเช้านะคะคุณธีร์” พิยะตาดึงผ้าห่มคลุมให้คนเมาก่อนจะลุกไปปิดไฟที่ข้างประตู เธอมองร่างที่นอนนิ่งอีกครั้งก่อนจะออกไป ประตูปิดสนิทแล้วคนที่เมามายเริ่มขยับตัวเขาถอนหายใจเช่นหญิงสาวแต่มันคงมากกว่าร้อยเท่า เพราะการพิสูจน์รสนิยมของตัวเองมันชัดเจนเขาไม่มีอารมณ์พิศวาสหญิงสาวแม้แต่น้อย เขาจึงแกล้งหลับนิ่งไปเฉยๆ ด้วยเกรงว่าหญิงสาวจะรับรู้ความผิดปกติของเขา

หลังจากหลุดพ้นการเป็นเหยื่ออารมณ์แล้ว พิยะตาก็เดินกลับห้องทันที เท้าเรียวชะงักเล็กน้อยตอนเข้าไปในห้องของตัวเอง กลิ่นไอแอลกอฮอล์คงจะติดตัวเธอมาจากห้องของเจ้าของบ้าน หญิงสาวรีบปิดล็อคประตูจนแน่นก่อนจะหันมาตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้า

“คุณธัญญ์”

“ดีนะที่ยังจำสามีได้” เท้าคู่เดิมถอยไปจนติดประตู ชายหนุ่มรีบคว้าตัวเธอไว้ก่อนจะหลุดรอดไป เขาออกแรงลากเธอไปยังที่นอนนุ่มร่างสาวถูกผลักล้มพร้อมแรงกดทับที่ชายหนุ่มกราดใส่ไม่ยั้ง ใบหน้าคมซุกไซร้ราวกับกระหายอดอยาก

“ปล่อยนะคนบ้า ปล่อยฉัน” มือเท้าทั้งถีบดันร่างคนลุกล้ำ

“ลืมรสสวาทของผมแล้วหรือไงจ๊ะที่รัก”

“อีตาบ้า ปล่อยๆ เดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณธีร์” ชื่อที่เธอเอ่ยยิ่งทำให้เรี่ยวแรงคนหนุ่มเพิ่มขึ้นมือหนาคว้าเสื้อตัวบางกระแทกอย่างแรงจนขาดวิ่น เนื้อนวลขาวเนียนที่เขาเคยสัมผัสตอนนี้รอเขาอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มรีบก้มขบเม้มแรงเสียจนหญิงสาวร้องกรี๊ด

“อ๊าย ปล่อยนะ เจ็บปล่อย คุณธัญญ์บ้าไปแล้วเหรอ ปล่อย”

“ฮึบ้าน่ะสิ”

“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ ฉันเป็นอาสะใภ้คุณนะ” คำพูดเธอยิ่งสร้างความโกรธให้คนโหดร้าย เขาไม่คิดปราณีเนื้อบางอีกมือหนาบีบเคล้นทรวงอกจนะมันแทบตายเป็นเสี่ยง เสียงร้อนที่เจ็บปวดเคล้าความเสียวซ่านของคนสาวดังกระตุ้นความป่าเถื่อนในตัวเขาเพิ่มขึ้น ปากหนาดูดเนินอกขาวจนเป็นรอยแดงคล้ำ

“อ๊าย ปล่อยคนบ้า คุณธัญญ์คุณบ้าไปแล้วเหรอ” ชายหนุ่มคว้าขาเรียวแยกออกเขาแทรกตัวเองระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ ชั้นในตัวจิ๋วถูกรูดออกมาแค่หน้าขา ร่างหนาก็กดมันลงด้วยตัวเขา อวัยวะด้านในกางเกงยีนส์พองนูนจนเขาต้องปลดซิบกางเกงออกให้มันได้โผล่ยืดตัว

“ไม่นะ พิตต้าไม่ต้องการแบบนี้”

“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ผู้หญิงที่ยอมใช้ตัวเองแลกกับเงิน ไม่ควรร้องขออะไรทั้งสิ้น” น้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยกลั่นน้ำตาของพิยะตาออกมาหลายหยด เธอดิ้นขัดขืนฝืนร่างกายมากกว่าทุกครั้งแต่ดูจะไร้ผม ยิ่งเธอหนีร่างหนีก็รุนแรงกับเธอมากขึ้น

“โอ๊ยเจ็บนะ ฮือๆ” หญิงสาวแผดเสียงร้องเมื่อแก่นกายชายเข้าสู่ร่างกายอย่างไม่ยั้ง เอวแข็งแรงบดเบียดเนื้อบางราวกับกัดมัน เสียงครางของเขาร้อนแรงจนหญิงสาวเผลอคลอเสียงตามไปด้วย

“อืม” จังหวะที่ชายหนุ่มรุมเร้าเร่งแรงขึ้น หยดเหนื่อยที่กล้ามหน้าอกซึมหนาจนหยดถูกใบหน้าขาว แขนทั้งสองรั้งตัวคนสวยไม่ให้ขยับหนี

“อืม ซี้ด ไม่เลว เธอยังใช้ได้ อ๊า”

“คนเลว ฉันจะไม่ให้อภัยคุณแล้ว”

“จะสนใจทำไมในเมื่อเธอไม่มีค่าอะไร” แต่ละคำที่หลุดจากปากช่างเชือดเฉือนใจพิยะตานัก เขาไม่เหลือเยื่อใยอะไรแล้วจริง เรียวขาขาวเบี่ยงหนีชายหนุ่มจึงพลิกตัวเองลงจากร่างบางแล้วจับให้เธอตะแคงข้างหันหลังให้เขา ความแข็งแกร่งยังวนเวียนเข้าออกจากเส้นทางสวรรค์ ธัญญ์เอี้ยวตัวสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มเนียนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา มือหนาขย้ำบั้นท้ายกลมแรงจนเธอต้องยกมันขึ้น

“ฮือ สารเลว ปีศาจร้ายชัด”

“เหมาะกับนางมารอย่างเธอไง” เกมส์กามที่ร้อนแรงยังคงดำเนินไปเสียงหญิงสาวครางต่ำๆเล็ดลอดออกมาหลายครั้ง แต่คนใจร้ายก็ชะงักยั้งอารมณ์ราวกับแกล้งให้เธอทรมาน แขนเรียวถูกยกพาดลำคอหนาเพื่อให้คนหนุ่มเลื่อนสัมผัสดูดเม้มยอดอกอิ่มได้ถนัด เขาปลุกเร้าให้เธอร่วมสนุกด้วยปลายลิ้นสากลากวนรอบเม็ดทับทิมจนมันชูชันสู้ รอยยิ้มที่พึงพอใจผุดเด่นก่อนที่เขาจะเร่งแรงอัด

“อ๊าๆ ซี้ด” อึดใจหนึ่งร่างหนากระตกหนักจนลำตัวเกร็งแข็ง ธัญญ์จูบปากบางแลกรับลิ้นหวาน ร่างบางค่อยๆขยับออกแต่มือที่ไวก็รั้งตัวเธอแล้วช้อนให้คนสาวขึ้นนั่งอยู่บนลำตัวเขา

“ไม่แล้วนะ พิตต้าไม่ไหวแล้ว”

“จุจุอย่าเสียดังสิจ๊ะเดี๋ยวว่าที่สามีก็ตื่นมาเห็นกันพอดี”

“คุณธัญญ์” เอวบางถูกยกโดยมือชายเขาควบคุมจังหวะเสียวซ่านให้หญิงสาวขับเคลื่อนตาม ท่อนขาหนาเกร็งรับเนื้อขาวที่กระแทกทับ เสียงเนื้อที่ชุ่มเหงื่อสัมผัสดังเป็นจังหวะชัดเจน

“โอ๊ยๆ อ๊า” ความคับแน่นตอดรัดอาวุธชายจนเขาส่งเสียงมีความสุข คนสวยควบคุมจังหวะได้เองโดยไม่ต้องให้มือหนาส่งรับแล้ว เสียงกระสันเย้ายวนให้คนโหยหาความรักพลิกร่างตัวเองทาบทับร่างที่หอมรัญจวนใจ สายตาที่เว้าวอนขออะไรซักอย่างจับจ้องใบหน้าสวยทุกจังหวะการเข้าออกแต่เมื่อขึ้นจุดที่จะต้องปลดปล่อยเขากลับหลับตาไม่มองหน้าเธอ ธัญญ์ได้ความสุขสมใจร่างกายที่อ่อนแรงนอนเหยียดยาวมีเพียงผ้าห่มหนาปกท่อนล่างเท่านั้นส่วนร่างเจ้าของห้องเธอนอนคุดคู้ตัวสะอื้นเบาๆ อยู่ข้างชายหนุ่ม พิยะตาอัปยศใจตัวเองเธอพ่ายแพ้แรงเล้าโลมที่เย้ายวนของเขาทุกครั้งไป

“ฮือ...คนชั่วใจร้าย” เธอพึมพำเบาเสียงที่สุด

“จุ๊บ มีความสุขด้วยกันแบบนี้ยังจะมาด่าว่าผมอีกเหรอ”

“ฮือๆ คนเลว คนบ้า ออกไปจากห้องพิตต้านะ”

“ไม่ไปจนกว่าคุณจะหยุดด่าว่าสามีตัวเอง”

“คุณไม่ใช่สามีพิตต้า คุณมันก็แค่...อุ๊บ” เสียงบ่นอุบนิ่งหายเข้าไปในปากหนา เขาจูบบดเบียนเรียวปากแดงชุ่มฉ่ำให้หญิงสาวสงบการอาละวาดลง

“อืม” ร่างบางอ่อนยวบลง เธอนอนขดตัวนิ่งข้างร่างหนากำยำ แขนแข็งแรงทำหน้าที่เป็นหมอนให้เธอหนุน หญิงสาวหลับตาพริ้ม ตักตวงไออุ่นที่เขาปลดปล่อยออกมาให้มากที่สุด เสียงลมหายใจเหนื่อยล้าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าตลอดเวลาที่เขาไม่กลับบ้าน คงไปหมกตัวทำหน้าที่ตกแต่งบาร์เหล้าอยู่แน่นอน

ห้องนั่งเล่นสีขาวสะอาดมีเสียงเพลงโรแมนตกเปิดเบาๆ เสียงคนที่นั่งพักผ่อนอารมณ์หัวเราะครื้นเครง ความสดใสของเสียงทำให้คนที่เดินบางต้องชะงักเท้าหันมอง หญิงสาวยิ้มร่าเริงมีความสุขอย่างมาก เธอหัวเราะขบขันกับใครอีกคนที่ชายหนุ่มไม่อยากจะรับรู้ แต่อารมณ์พุ่งพล่านร้อนรนกลับพาเขาเดินเข้าไปมองหน้าคนสนุกสนาน

“ไม่ใช่ค่ะ ต้องเดินตัวนี้สิคะ คุณธีร์แพ้แล้วนะ”

“ฉันยอมแพ้จริง...พิตต้าเล่นหมากรุกเก่งกว่าฉันอีก”

“คิคิ พิตต้าเป็นเซียนเลยนะคะ”

“อะ อ้าว ธัญญ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ธัญญ์ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยความโง่เขลาของตัวเอง

“ก็นานพอที่จะเห็นคู่รักคู่ใหม่สวีตกัน”

“อะไรของแก...อยู่ๆ ก็มาแซว”

“ช่างเค้าเถอะค่ะคุณธีร์ อย่าไปสนใจเลยสงสัยจะเพิ่งส่างเมา” พิยะตาขยับตัวเข้าไปนั่งแนบชิดว่าที่สามี เขาเองก็หันมองเธออย่างเอ็นดูก่อนจะโอบไหล่เล็กเอาไว้ เรียกความดุดันในสายตาของชายอีกคนทันที

“มีความสุขกันขนาดนี้ผมคงต้องตกกระป๋องแน่ครับอา”

“เหลวไหลน่า แกก็หลานฉัน อีกอย่างพิตต้าเค้าไม่ต้องการสมบัติแกหรอก”

“ว่าได้เหรอครับ ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็กระหายเงินทั้งนั้น” เรียวปากบางเม้มแน่น