ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 35
สายลมที่พัดไหวพลิ้วต้องร่างกายของคนที่ยืนมองความสวยงามของธรรมชาติยามฟ้าสาง เกลียวผมดำขลับขยับตามแรงลมจนมือต้องคอยรวบเอาไว้ไม่ให้ปกปิดใบหน้า
“โด่ง” คนถูกเรียกหันไปมองเสียงที่คุ้นเคย ชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ไม่ห่างเท่าไรเขาส่งยิ้มให้หล่อนอย่างเป็นมิตร
“มาแต่เช้าเลยนะคะ”
“วันนี้ผมว่างเลยอยากจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
“โด่งไม่เคยบอกนี่คะว่าต้องการเพื่อน”
“คุณจะไล่ผมอีกแล้วเหรอ” น้ำเสียงผิดหวังทำให้ดนุพรต้องรีบปลอบใจ
“เปล่าค่ะ โด่งแค่เกรงใจ อีกอย่างนี่มันเช้ามากๆ เลยนะคะ”
“เมื่อคืนคุณก็กลับดึก แต่ยังตื่นแต่เช้าแค่นี้ผมก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มเดินเข้าไปเอื้อมแขนจะโอบกอด แต่เขาก็ต้องชะงักเพราะร่างระหงเบี่ยงหนี
“อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี”
“ใครที่คุณว่าเนี่ยคงไม่ได้มีอยู่ทุกทีบนโลกนี้หรอกมั้ง”
“คุณธีร์คะ...โด่งไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้นะคะ แค่คุณให้ที่พักใหม่ให้งานทำโด่งก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว”
“พอเถอะผมไม่อยากฟังคุณพร่ำถึงบุญคุณ เพราะสิ่งที่ผมอยากได้มันคือคุณไม่ใช่คำสรรเสริญบ้าๆนั่น”
“ขอโทษค่ะโด่งไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณโกรธ”
“เอาเถอะที่ผมมานี่ก็เพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษา” ดนุพรย่นคิ้วอย่างสงสัย เรื่องอะไรที่ทำให้เขาต้องมาหาหล่อนแต่เช้าอีกทั้งสีหน้าก็ดูกังวลกว่าทุกครั้งที่มาพบกัน
“งั้นนั่งลงก่อนค่ะ โด่งจะรินน้ำชาให้” ธีร์นั่งลงตามคำเชิญแก้วซารามิกเคลือบถูกเลื่อนมาอยู่ตรงหน้า เขายกแก้วขึ้นจิบอย่างเหนื่อยล้าไออุ่นจากความร้อนกระทบผิวหน้ามันคงทำให้เขารู้สึกสบายขึ้น ชายหนุ่มสูดกลิ่นน้ำชาเข้าเต็มปอด
“ขอบคุณมันช่วยให้สมองผมโล่งขึ้นเยอะ”
“งั้นว่าเรื่องของคุณมาเถอะค่ะ”
“ฮึ อยากจะรีบไล่ผมไปเร็วๆใช่ไหมล่ะ”
“คุณธีร์...โด่งแค่เห็นคุณไม่สบายใจเลยอยากจะช่วยรับฟังปัญหา ไม่ได้คิดอย่างที่คุณกล่าวหาเลยนะคะ” หล่อนจะคิดอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นคนเดียวที่ทำให้ต่อมความสาวของเธอทำงาน
“คุณว่าเจ้าธัญญ์กับหนูพิตต้าเนี่ยแปลกๆ ไหม”
“แปลกยังไงคะ โด่งก็เห็นทะเลาะกัดกันทุกวัน คู่นี้เหมือนเด็กไม่ถูกกัน”
“ถึงจะทะเลาะแต่เวลาที่มองผมเหมือนรู้สึกว่าทั้งคู่กำลังประชดกันอยู่”
“คิดมากไปหรือเปล่าค่ะ อีกไม่นานคุณก็จะแต่งงานกับพิตต้าแล้วระแวงแบบนี้เดี๋ยวยายพิตต้าก็เสียใจแย่”
“ผมไม่ได้ระแวง แต่”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ดนุพรรีบตัดบทหล่อนรู้ดีที่สุดว่าหลานสาวรู้สึกยังไงกับธัญญ์ แต่มันจะไม่มีทางเป็นไปได้เพราะสิ่งที่พิยะตาต้องทำคือแต่งงานกับผู้มีพระคุณ
“คุณแน่ใจนะ”
“หลานสาวโด่งทั้งคนทำไมโด่งจะไม่รู้ล่ะคะ...อย่ากังวลไปเลย”
“ยังมีอีกนะ...รู้สึกว่าจะมีหนุ่มๆมาเทียวขายขนมจีบหลานสาวคุณทุกวันนะ”
“ใครกันคะ”
“วราวุฒิ ลูกชายเพื่อนทางธุรกิจของผมเอง” ดนุพรเบนสายตาไปทางอื่นหล่อนไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย หลานสาวตัวแสบคงปกปิดไม่ให้รับรู้เป็นแน่
“เค้าทำอะไรคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทัณฑ์นางโลม