อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 315
สายตาของทุกคน ทำเอาหยุนหว่านหนิงหนีไม่ได้
ขนาดโม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวีย ยังกัดฟันจ้องมองนาง……
ฉินซื่อเสวียข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พระชายาหมิงออกความเห็นให้พระชายารองหยุนเหรอ! ทำไมไปไหนก็มีแต่เจ้า! งานในจวนอ๋องสามของเรา เจ้าก็จะยุ่งงั้นเหรอ?!”
“พระยายาหมิงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆเลยนะ?!”
โดนนางพูดแบบนี้ หยุนหว่านหนิงก็ทำท่าเหมือนผู้บริสุทธิ์
โจวหยิงหยิงอึ้ง “หนิงเอ๋อร์ หยุนธิงหลานสมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือไงนะ?”
หยุนธิงธิงจับมือหยุนหว่านหนิงอย่างตื่นเต้น “พี่ใหญ่อย่าไปเลยนะ!”
“ท่านอ๋องสามกับพระชายาสาม ดูจะเกลียดพี่มาก! ถ้าพี่ไปตอนนี้ พวกเขาจะต้องเขมือบพี่ทั้งเป็นแน่!”
“ตอนนี้ เจ้าเชื่อที่ข้าพูดหรือยังล่ะ?”
หยุนหว่านหนิงตบมือหยุนธิงธิงเบาๆ “พี่รองของเจ้าโง่จริงๆ!”
นางชักมือกลับมา ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
นางว่าจะดูละครเงียบๆ
แต่ใครจะรู้ว่าจะโดนเรียกชื่อกะทันหัน
ฉินซื่อเสวียพูดท้าทายก่อน ถ้านางทำเป็นไม่ได้ยิน……งั้นก็เท่ากับว่ายอมรับแล้วว่า: นางกลัวฉินซื่อเสวีย?
ถ้าเป็นแบบนี้ จวนอ๋องหมิงก็ได้อับอายขายขี้หน้ากันพอดี
เดี๋ยวโม่เยว่ก็จะพลอยเสียชื่อเสียงไปด้วย
นางโดนคนชี้หน้าด่าไม่เป็นไร ยังไงนางก็จะด่ากลับไปอยู่ดี……
แต่ถ้าโม่เยว่โดนด่า นางทนไม่ได้หรอกนะ!
หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผย ไม่สนใจการยื้อห้ามของหยุนธิงธิง “น้องรองเรียกข้าออกมากะทันหัน จะคุกเข่าคารวะให้ข้าดื่มน้ำชาเหรอ?”
“อ้อ ข้าเรียกผิด? ตอนนี้ควรเรียกเจ้าว่า พระชายารองหยุนใช่ไหม?”
หยุนธิงหลานทำนางหมดอารมณ์ นางขอพูดหน่อยเถอะ!
เห็นสายตาไม่พอใจของนาง หยุนธิงหลานก็ลดสายตาลงอย่างหวาดกลัว “พี่ใหญ่ นางใส่ร้ายข้าก่อน……”
“นางใส่ร้ายเจ้า เจ้าใส่ร้ายกลับไม่เป็นหรือไง?”
หยุนหว่านหนิงมองค้อนนางอย่างไม่พอใจ “ไร้ประโยชน์จริงๆ! ต่อไปโดนคนรังแก ก็คงจะไม่กล้าตอบโต้สินะ!”
ฉินซื่อเสวียที่อยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้วเป็นปม “พระชายาหมิง ท่านกำลังประชดข้าอยู่เหรอ?”
“พระชายาสามดูจะไม่ค่อยฉลาดนะ! ข้าประชดเจ้าเหรอ? ข้าเรียกชื่อเลยต่างหาก!”
หยุนธิงหลานสู้ฉินซื่อเสวียไม่ได้ นางไม่กลัวหรอกนะ!
เห็นฉินซื่อเสวียพูดไม่ออก โม่หุยเฟิงก็รีบพูดว่า “พระชายาหมิง วันนี้เป็นวันมงคลของข้า เจ้า……”
ไว้หน้าหน่อยไหม?
“วันมงคลของเจ้าแล้วยังไง? ท่านอ๋องสาม หลังเรือนของท่านไม่สงบสุข ท่านไม่ดูแลดีๆ จะมาว่าข้าทำไม?”
หยุนหว่านหนิงทำหน้ารำคาญ “ข้าไม่ไว้หน้าท่านเหรอ?”
“ตั้งแต่ที่ข้าเข้ามา ก็นั่งจิบชาเงียบๆตลอด ใครใช้ให้พวกนางทะเลาะมาถึงหัวข้ากันล่ะ?”
วันนี้นางอารมณ์ไม่ดี!
ใครหน้าไหนที่มาว่านาง นางจะโต้กลับไปให้หมดเลย!
โม่หุยเฟิงรู้ว่านางปากดี ไม่มีใครสู้ฝีปากนางได้
อยู่ต่อหน้านาง เขาก็ไม่เย็นชาและหยิ่งยโสเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนี้ กลับหวาดระแวง ไม่กล้าปะทะกับหยุนหว่านหนิงซึ่งๆหน้า
“เรื่องนี้ข้าไม่ได้จัดการให้ดี! วันนี้คนที่มาล้วนแต่เป็นแขกทั้งหมด พระชายาหมิงลงไปก่อนไหม กินอาหารในงานก่อน มีอะไรค่อยคุยกันทีหลัง?”
โม่หุยเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม
ฉินซื่อเสวียมองเขาอย่างตกตะลึง
นี่ยังเป็นโม่หุยเฟิงอยู่ไหม?!
ต่อหน้าหยุนหว่านหนิง กลับพูดเสียงเบางั้นเหรอ?!
ฉินซื่อเสวียรู้สึกว่า โม่หุยเฟิงยอมอ่อนข้อให้หยุนหว่านหนิง เจ็บปวดกว่าการตบหน้านางเสียอีก!
“ไม่ได้”
หยุนหว่านหนิงปฏิเสธอย่างจัง “ถ้าเรื่องนี้ยังพูดไม่ชัดเจน ข้าก็จะไม่ยอมเด็ดขาด”
“ในเมื่อพวกเจ้าพูดถึงเรื่องชุดแต่งงาน งั้นพวกเราก็มาพูดให้ชัดเจนไปเลย!”
นางดึงหยุนธิงหลานลุกขึ้น เดินไปที่หน้าฉินซื่อเสวีย “พวกเรามาคุยกันหน่อย พระชายาสามอยากจะซักถามเรื่องอะไรกันแน่?”
“เมื่อกี้ข้าก็บอกชัดเจนไปแล้วไง?”
ฉินซื่อเสวียกัดฟันพูด “นางกำลังใส่ชุดแต่งงานของข้าอยู่!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์