อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 316

หยุนหว่านหนิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำว่า “หนิงเอ๋อร์” นางกล่าวคำพูดเมื่อครู่นี้ต่อจนจบ “ทำไมถึงกลายเป็นข้ายุแยงความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องของเจ้าได้ล่ะ?”

“ความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องของเจ้าเปราะบางขนาดนี้เลยหรือ?”

“คำพูดไม่กี่คำของข้า ก็สามารถยุแยงได้แล้วหรือ?”

หยุนหว่านหนิงถามด้วยมุมมองที่เข้าใจในคำถามอย่างลึกซึ้ง “ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ หูที่รับฟังมากมายขนาดนี้ด้วย!”

“เจ้าเป็นคนเรียกโม่เยว่ของข้าว่า ‘ท่านพี่เยว่’ ก่อนใช่ไหม?”

“ท่านพี่เยว่” ที่เพิ่งเดินเข้ามา ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

หรูอวี้เข้ามาใกล้ กล่าวกระซิบเสียงเบา “นายท่าน ดูท่าพระชายาสามก็ยังไม่หลาบจำ! พระชายาค่อนข้างแค้นเคืองท่าน ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล!”

“นายท่านต้องฉวยโอกาสนี้ ขจัดความเข้าใจผิดที่พระชายามีต่อท่านไปให้สิ้นเชิง!”

“ข้ารู้”

ฝ่ามือของโม่เยว่ปิดไปบนใบหน้าของหรูอวี้ ในดวงตามีความเย็นชาเล็กน้อยแวบผ่านไป

เห็นเขามาแล้ว บรรดาแขกเหรื่อต่างก็ลุกขึ้นมาน้อมทักทาย

นี่ทำให้โม่หุยเฟิงที่ยืนอยู่บนแท่น สีหน้าไม่ค่อยน่าดูขึ้นมาทันที

วันนี้คืองานมงคลสมรสของเขา!

เขาเป็นถึงท่านอ๋องสามผู้สง่างาม!

ที่นี่คือจวนอ๋องของเขา!

แขกเหรื่อพวกนี้ เห็นเขาไม่น้อมทักทายก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้พอเห็นโม่เยว่แล้ว ยังถึงกับคุกเข่าลงไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ต่อหน้าเขาอีก? !

ไอ้พวกกอบโกยประโยชน์จากฝ่ายตนแต่กลับทุ่มเทให้กับอีกฝ่าย!

คายอาหารของจวนอ๋องสามของเขาที่กินเข้าไปเมื่อครู่นี้ออกมาให้หมดเลย!

แต่ไม่ช้า โม่หุยเฟิงก็จัดการต่ออารมณ์ของตัวเองลงมา

หยุนหว่านหนิงยังอยู่ด้วย!

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเข้าข้างคนของตัวเอง หากเขาแตกหักกับโม่เยว่ นางจะต้องทำให้เขาอับอายเดี๋ยวนั้นแน่นอน......

โม่หุยเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง เข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเจ็ดมาแล้วหรือ? เราสองพี่น้องไม่ได้เจอกันนานพักใหญ่แล้ว เจ้าก็ยังคงเหมือนเดิมเลยนะ”

ไม่มีความก้าวหน้าเลยแม้แต่น้อย!

แค่มองก็เหมือนกับคนไร้ประโยชน์!

โม่หุยเฟิงพำพึมในใจ

“ขอบคุณพี่สามที่กล่าวชม”

เขาจะถือว่าเขาชมว่าเขาก็ยังหล่อเหลาเหมือนเดิมแล้วกัน!

โม่เยว่ไม่เปลี่ยนสีหน้า “ช่วงนี้พี่สามกลับดูอิดโรยไปไม่น้อย”

โม่หุยเฟิงเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหาง ใบหน้าบิดกันเป็นก้อน รอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นแห้งเหือดขึ้นมา “เชิญด้านใน”

โม่เยว่สีหน้าเป็นปกติ พยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณ”

ยกแรก โม่เยว่ชนะ!

ฉินซื่อเสวียเห็นโม่เยว่ ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องไปที่ร่างกายของเขา อย่างไรก็ไม่อาจละสายตา

หยุนหว่านหนิงเห็นดังนั้น ในใจรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

นางก้าวเข้าไปข้างหน้าครึ่งก้าว ขวางอยู่ตรงหน้าของโม่เยว่ ปิดสายตาที่ไม่อำพรางซ่อนเร้นของฉินซื่อเสวียเอาไว้ “พระชายาสาม ท่านอ๋องของเจ้ายังอยู่ที่นี่นะ!”

ฉินซื่อเสวียได้สติกลับมา รีบร้อนหันกลับไป สบตาเข้าสายตาที่ไม่พอใจของโม่หุยเฟิงเข้าพอดี……

“ท่านอ๋อง ข้า……”

นางพยายามอธิบาย

เสียดาย ถูกหยุนหว่านหนิงชิงหัวข้อสนทนาไปอีกครั้ง “พระชายาสามก็แค่เห็นว่าโม่เยว่ของข้า หล่อเหลาหาที่เปรียบมิได้ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เปล่งประกายสดใสงามล่มชาติล่มเมืองรูปโฉมงดงามมาแต่กำเนิด……”

นางใช้คำคุณศัพท์หลายคำติดต่อกัน

เพียงแต่ว่าคุณศัพท์พวกนี้ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่

โม่เยว่กระแอมไอเบาๆ ยื่นมือไปโอบรอบเอวของหยุนหว่านหนิงเอาไว้ “หนิงเอ๋อร์ ในสายตาของเจ้า ข้าดีเช่นนี้จริงหรือ?”

หยุนหว่านหนิงหันกลับมา ใบหน้าแฝงรอยยิ้ม ยื่นมือไปลูบใบหน้าของโม่เยว่ครู่หนึ่ง

ดูแล้ว สองสามีภรรยาคู่นี้รักใคร่สนิทสนมกันอย่างยิ่ง

แต่ว่า หยุนหว่านหนิงกระซิบลอดไรฟันเสียงเบา “คำพูดรักษาหน้าไปตามสถานการณ์ เข้าใจไหม!”

เสียงของนางเบามากๆ เบาจนโม่เยว่ต้องพุ่งสมาธิจดจ่อ ตั้งอกตั้งใจฟังถึงจะได้ยินอย่างชัดเจน

ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงฉินซื่อเสวียและคนอื่นๆ

นางเห็นแค่เพียง หยุนหว่านหนิงกำลังเช็ดแก้มให้กับโม่เยว่อย่างสนิทสนมใกล้ชิด ทั้งสองยิ้มกันอย่างมีความสุข......

อ๊า! !

บาดตาเหลือเกิน!

ในใจของฉินซื่อเสวียได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก อดกลั้นความขมขื่นในใจเอาไว้ ยิ้มแห้งๆพร้อมกล่าวว่า “ความสัมพันธ์ของอ๋องหมิงกับพระชายาหมิง ทำให้คนอิจฉาจริงๆ”

“สี่ปีก่อน ใครจะคิดว่าพวกท่านจะมีความสุขเช่นนี้?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์