แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1127

แน่นอนว่าเฉินโม่ไม่ลืมอยู่แล้ว เพราะเป็นผู้บำเพ็ญ ถ้าตัวเองไม่เป็นฝ่ายลืมเรื่องนั้นเอง แต่ละเรื่องที่ผ่านมา เฉินโม่ไม่เคยลืมเลย

“พ่อหมายถึงการทดสอบประจำปีของตระกูลตอนอายุ 18 ปีเหรอ” เฉินโม่เอ่ยขึ้น

เฉินจิงเย่พยักหน้าจริงจัง “ใช่ การทดสอบของตระกูล ตอนนั้นนายไม่เอาแม้กระทั่งทุนตั้งต้นที่ตระกูลให้ นายแน่ใจเหรอว่าจะสละสิทธิ์”

“สละสิทธิ์เหรอ ทำไมต้องสละสิทธิ์ล่ะ” เฉินโม่ย้อนถามอย่างไร้เดียงสา

เฉินจิงเย่จ้องเฉินโม่ “ฉันจะพูดกฎการทดสอบของตระกูลให้นายฟังอีกรอบ นายฟังจบแล้วค่อยตอบคำถามเมื่อกี้ ไอ้เด็กดื้อ คราวนี้นายตั้งใจฟังให้ดี!”

“อื้ม” เฉินโม่ยังคงมีท่าทางไม่แยแสเหมือนเดิม เฉินจิงเย่โมโหจนถลึงตา

“การที่ตระกูลเฉินของเราสูงตระหง่านในหนานซูมาเป็นร้อยปีไม่ล้มลง เรียกได้ว่ากฎข้อนี้มีประโยชน์มาก ตระกูลจะทดสอบลูกหลานที่อายุครบ 18 ปี โดยมอบทุนเริ่มต้นให้คนละสิบล้าน มีเวลาหนึ่งปี ให้แต่ละคนพัฒนาตามอิสระ ดูว่าใครจะสร้างผลประโยชน์จากเงินสิบล้านได้มากที่สุด”

“การทดสอบนี้มีข้อดีหลายอย่าง สามารถทำให้ลูกหลานในตระกูล สัมผัสประสบการณ์ก่อตั้งธุรกิจด้วยตัวเอง และสามารถกระตุ้นความฮึกเหิมของลูกหลานในตระกูล”

“ตอนนั้นฉันเป็นอันดับหนึ่ง ในบรรดาสิบสามคนที่อยู่ในช่วงเดียวกัน แต่ทว่าต่อมา......” ความรู้สึกคะนึงหาฉายออกมาทางแววตาเฉินจิงเย่ เหมือนกำลังนึกถึงภาพในตอนนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินโม่ได้ยินเฉินจิงเย่พูดถึงเรื่องในอดีต ตั้งแต่เขาจำความได้ ก็ไม่เคยได้ยินเฉินจิงเย่พูดถึงเรื่องในอดีต หลังจากโตเฉินโม่เพิ่งรู้ ใช่ว่าเฉินจิงเย่ไม่อยากพูด แต่เมื่อคนคิดถึงเรื่องในอดีต มักจะเกิดความรู้สึกละเลยขึ้นมาได้ง่ายๆ

เฉินจิงเย่ไม่อยากให้ตัวเองเกิดความรู้สึกเช่นนี้ เขาต้องก้าวไปข้างหน้า หยุดพักไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ถึงจะทำให้จิตใจตัวเองรู้สึกดีขึ้นมาได้