บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 567

เจี่ยงเส้าจัดเสื้อผ้า ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมาอยู่ต่อหน้าฉินเทียนด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณฉิน ท่านผู้นำ ! ”

“โปรดรับคำคารวะของเจี่ยงเส้าด้วย ! ”

ขณะที่พูด เขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าทุกคน

ฉินเทียนตกตะลึง รีบเข้าไปพยุงเขาและพูดว่า “เจ้าบ้านเจี่ยง คุณทำอะไร ? รีบลุกขึ้นเถอะ！”

เจี่ยงเส้าตื่นตระหนกและพูดว่า “เจี่ยงเส้าสมควรตาย ! ”

“แต่ก่อน ทำเรื่องที่ไม่ดีต่อท่านผู้นำไว้มากมาย ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าตัวเองผิด！”

“ขอบคุณผู้นำใหญ่ที่ปฏิบัติต่อเจี่ยงเส้าเหมือนเป็นหนึ่งเดียวในช่วงเวลาวิกฤต โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย และช่วยเหลือตระกูลเจี่ยง! ”

“ฉันเจี่ยงเส้าสาบานครั้งเดียวในวันนี้ จะช่วยท่านผู้นำอย่างสุดหัวใจในอนาคต เพื่อทำให้เจ็ดเมืองทางใต้เป็นไปด้วยดี ถ้าทำไม่ได้ขอให้ลงโทษอย่างแสนสาหัส ! ”

นี่คือคำพูดที่ออกมาจากใจจริง ๆ ทุกคนในที่นี้ ล้วนมองออก

ก่อนหน้านี้ ในตอนที่หยางหยวนชิ่ง และเฉินเถิง เลือกฉินเทียนเป็นผู้นำใหญ่ พวกเขายังคงลังเลอยู่บ้าง

ในแง่หนึ่งค่อนข้างไม่แน่ใจ นอกจากนี้ พวกเขายังกลัวว่าฉินเทียนจะแก้เผ็ดพวกเขา

ตอนนี้ พวกเขารู้แล้วว่าตัวเองได้ตัดสินความในใจของสุภาพบุรุษด้วยหัวใจของวายร้าย

พวกเขาประเมินคุณสมบัติและมุมมองชีวิตของฉินเทียนต่ำไป

พวกเขาก็เดินเข้ามา ขอโทษอย่างจริงใจ และบอกว่า ยินดีที่จะติดตามฉินเทียนอย่างสุดใจ

เพื่อเจี่ยงเส้า ฉินเทียนสามารถบังคับเกาะตงไห่ได้ ดังนั้นสำหรับเจ็ดเมืองทางใต้แล้ว เขาจะยังมีอะไรที่ไม่กล้าทำอีก ?

ไม่เพียงแต่ความกล้าหาญเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง แต่สิ่งนี้ทำให้ทุกคนได้เห็นความสามารถของฉินเทียนมากขึ้น

มีผู้นำแบบนี้ ใครจะไม่ตื่นเต้นบ้าล่ะ !

ทุกคนที่มีอารมณ์ตื่นเต้น และเชียร์ขึ้นมาอีกครั้ง

จี้ซิงวิ่งไปที่เนินเขาใกล้เคียงอย่างตื่นเต้น หยิบดอกไม้ป่าจำนวนมากมาสานเป็นตะกร้าดอกไม้ วิ่งเข้ามา และแขวนไว้ที่คอของฉินเทียน

“ใสหัวไป ! ”ฉินเทียนรีบถอยหลังก้าวหนึ่ง และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “อย่าทำให้ขนลุกแบบนี้ได้ไหม！”

“เอาล่ะ เรื่องก็จบลงแล้ว พวกเรากลับไปก่อนเถอะ”

“เอาละ จบกันแค่นี้ก่อน เรากลับกันเถอะ “

“สำหรับเรื่องของสมาคม เนื่องจากทุกคนกระตือรือร้นมาก เช่นนั้นฉันก็จะไม่ปฏิเสธแล้ว ”

“ส่วนรายละเอียดของเรื่องราว เราจะหารือกันคืนนี้”

“เจ้าบ้านเจี่ยง ฉันจะรบกวนคุณจัดการหน่อยนะ คืนนี้เรามาจัดงานเลี้ยงฉลองกันที่จวี้อี้ถังกันเถอะ”

เจี่ยงเส้ารีบตบหน้าอกของเขาและสัญญาว่า “ท่านผู้นำวางใจได้เลยครับ ! ”

“ฉันจะจัดการมันเอง ! ”

ทุกคนสนับสนุนฉินเทียน และรีบออกจากหุบเขาอย่างมีความสุข

เจี่ยงเส้าเปิดประตูรถของเขาด้วยตัวเอง และเชิญให้ฉินเทียนขึ้นรถ

ฉินเทียนเห็นลิฉุนผลักลิเว่ยจง และยืนอยู่ข้างกลุ่มคน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “คุณหนูลิ ฉันขอติดรถไปกับพวกคุณด้วยได้ไหม ? ”

เอ๊ะ ?

ลิฉุนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ฉินเทียนจะพูดขอติดรถไปกับเธอต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

สิ่งนี้หมายความว่า ?

เมื่อเห็นสายตาที่จริงใจของฉินเทียน เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

รอบข้าง ผู้คนเริ่มโห่ร้องหยอกล้อขึ้นมา

ลิฉุนยิ่งลุกลี้ลุกลนมากขึ้น และพูดกระซิบว่า “ทำไมถึงอยากจะนั่งรถของพวกเราล่ะ ?”

ฉินเทียนรู้ว่าลิฉุนเข้าใจผิดแล้ว จึงรีบพูดว่า “ฉันรู้ทักษะทางการแพทย์นิดหน่อย สามารถรักษาป่วยให้เจ้าบ้านลิได้”

รักษาอาการป่วยให้พ่อฉัน ?

แบบนี้ถือว่าทำดีหวังผลหรือเปล่า ? ลิฉุนมึนงง

ลิเว่ยจงทำลายความอึดอัด และพูดหัวเราะว่า “ผู้นำฉินต้องการเดินทางไปกับพวกเรา ถือเป็นเกียรติแก่พวกเราจริง ๆ ”

“ฉุนเอ๋อร์ ยังไม่รีบไปเชิญท่านผู้นำขึ้นรถอีก”

ลิฉุนชำเลืองมองฉินเทียนและพูดอย่างฉุนเฉียว “ถ้าคุณสามารถรักษาขาพ่อฉันได้ ไม่ว่าอะไรฉันก็ล้วนให้คุณได้หมด ”

“……ไปกันเถอะ ”

เธอหน้าแดง ผลักลิเว่ยจง และรีบเดินไปยังรถอยู่ที่ไกลออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเทียนยิ้มให้กลุ่มคนของจุยเฟิงข้างนอกแล้วพูดว่า “ไปด้วยกันเถอะ”