ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 304

"ซุปอร่อย แต่รสชาติกับข้าวไม่ค่อยเท่าไหร่" เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : "เขาไม่มีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหาร แต่ก็ยังดันทุรังทำ"

ซูเจ๋อหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ขอแค่เขายินยอมที่จะฝึกฝน ความเคยชินคือบ่อเกิดของความชำนาญ หากภายภาคหน้าเขาเข้าครัวจริงจังขึ้นมา มีคนคอยทำอาหารร้อนๆ มาให้ท่านทาน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเสียหน่อย"

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "เกรงว่าข้าต้องทนทานอาหารรสจัดไปพักใหญ่ๆ น่ะสิ ข้ารู้สึกไม่ชินกับการที่ฉินหรูเหลียงทำอาหารให้ข้าทาน มือคู่นั้นเหมาะกับดาบมากกว่า ไม่เหมาะกับการจับตะหลิวเลย"

"เพราะเขาไม่ยอมเอง ไม่มีใครมาตัดสินใจแทนเขาได้หรอก"

"ซูเจ๋อ ท่านไม่สามารถบังคับเขาให้มารักษาแขนได้หรือ?"

ซูเจ๋อนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอด้วยสายตาที่ลุ่มลึก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "หากว่าข้าสามารถรักษามือคู่นั้นของเขาให้หายดี ให้เขาสามารถกลับไปเป็นแม่ทัพใหญ่ดังเดิมได้ มันก็เท่ากับการต้องผลักเขาให้ไปอยู่อีกฝั่ง ที่วันข้างหน้าก็จะกลายมาเป็นศัตรูของท่าน ท่านต้องการแบบนั้นหรือ?"

เฉินเสียนใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ที่แท้แล้วท่านรอให้เขาคิดพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อน มันคือเรื่องนี้หรอกหรือ มิน่าล่ะเขาถึงบอกว่าท่านเป็นคนซับซ้อนซ่อนเงื่อน"

"ข้าจะไม่ซ่อมแซมรอยแตกร้าวบนคมดาบนั่น แล้วยังยื่นดาบที่คมกริบนั่นให้กับมือผู้อื่น" ซูเจ๋อพูดขึ้น : "หากวันข้างหน้าเขาและท่านต้องกลายมาเป็นศัตรูต่อกัน สู้ให้เขาเป็นแบบเดิมอย่างที่เคยเป็นไม่ดีกว่าหรือ"

เรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเหมือนดั่งสายลม เมื่อใดที่พัดผ่านมาทุกอย่างก็จะสลายหายไป

ในช่วงนี้ ฉินหรูเหลียงทำให้เธอรู้สึกว่าเวลาเขาอยู่ใกล้ๆ เขาเองก็มีด้านที่อบอุ่นอยู่เหมือนกัน

สำหรับเฉินเสียนแล้ว เธอไม่ได้รักหรือเกลียดฉินหรูเหลียง และก็ไม่อยากให้การพบเจอกันคราวหน้า จะต้องกลายมาเป็นศัตรูต่อกัน

เธอไม่อาจจะตัดสินว่าสิ่งที่ซูเจ๋อทำนั้นผิด เพราะไม่ว่ายังไงฉินหรูเหลียงก็เคยเป็นแม่ทัพใหญ่ที่องค์จักรพรรดิพึ่งพา และในวันนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกันแล้ว แน่นอนว่าจะต้องวางแผนคิดเผื่อระยะยาว

เฉินเสียนพยักหน้า พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ให้เขาได้คิดพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนก็ดี ไม่ได้บอกให้เขามายืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับข้า อย่างน้อยๆ วันข้างหน้าอย่ามาเป็นศัตรูกับข้าก็พอ การต่อสู้กับเย่เหลียงในครั้งนี้ก็ฉวยโอกาสจากตอนที่เขาไม่ทันได้วางแผนเตรียมตัวดี คราวหน้าคงจะระวังมากกว่านี้อย่างแน่นอน บางทีการวางแผนในครั้งนี้อาจจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

เขาพูดขึ้นว่า : "ข้าไม่ร้องขอให้เขามายืนอยู่ฝ่ายเดียวกันกับเรา แต่ขอเพียงแค่เขายืนอยู่ฝั่งเดียวกับอาเสียนก็พอ" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แววตาลุ่มลึก แล้วจึงพูดต่อว่า : "ครั้งหนึ่งเคยเห็นเขาเป็นถึงท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ แต่มาวันนี้เขายอมเข้าครัวฝึกทำอาหารเพื่อท่าน แสดงว่าเหลืออีกไม่ไกลแล้ว ที่เขาจะสามารถบรรลุแจ่มแจ้ง"

เฉินเสียนวางมือบนโต๊ะแล้วเท้าคาง เธอเอียงคอยิ้มให้กับซูเจ๋อ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านรู้หรือเปล่า ว่าฉินหรูเหลียงไม่ชอบที่ท่านมองทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายไปหมด ทุกอย่างที่เป็นไปโดยธรรมชาติแบบนี้"

"สิ่งที่ข้าพูดเป็นข้อเท็จจริง ดูเหมือนว่าจะไม่มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสม" ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น : "นอกจากลึกลับซับซ้อนและเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย เขายังได้พูดอะไรกับท่านอีก?"

"ทำไม ท่านกลัวว่าเขาจะยุให้รำตำให้รั่วหรือไงกัน?"

"ข้าจะดูว่าเขาได้พูดจามั่วซั่วหรือเปล่า"

เฉินเสียนทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอหรี่ตาลงพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "เขาบอกว่าท่านเป็นคนลึกลับซ่อนเงื่อน แผนการเยอะ ทั้งเจ้าเล่ห์และตระหนี่ถี่เหนียว แล้วยังอยากจะมาควบคุมเขาด้วย เป็นคนที่น่ากลัวที่สุด เขาไม่อยากที่จะจำนนต่อความต้องการของท่าน แล้วบอกให้ข้าอย่าไปขอบค้าสมาคมกับท่าน"

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นบางๆ : "อันนี้เขาเป็นคนพูด หรือท่านเป็นคนพูดกันแน่?"

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นสูง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ยังไงเสียความหมายโดยรวมก็ประมาณนี้ ข้าก็แค่เพียงแต่แสดงออกให้เข้าใจได้ง่ายมากขึ้นก็เท่านั้น"

"แล้วท่านได้หวั่นไหวกับคำพูดของเขาหรือเปล่า?"

"มีอะไรให้น่าแปลกใจกันเชียว สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมด มีเรื่องไหนที่ข้าไม่รู้บ้าง" เฉินเสียนจ้องมองเขา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "แต่ข้ารักของข้า คนอื่นเข้ามายุ่งไม่ได้"

"แล้วเขาไม่ได้บอกว่าข้าเป็นคนจิตใจคับแคบหรือ? ท่านรักชอบข้าคนเดียวก็พอ เขาทำดีกับท่านได้ แต่หากท่านจะทำดีตอบก็ควรระวังตัวไว้ให้ดี"

ใบหน้าเฉินเสียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เธอพูดขึ้นว่า : "หากว่าข้าไม่ระวังตัว ท่านจะขวางกั้นประตูไม่ให้ข้าเข้าห้องหรือ?"

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "ไม่ ครั้งหน้าข้าจะให้ท่านออกจากประตูห้องไม่ได้เลย"

เฉินเสียน : "......"

ทันใดนั้นไส้เทียนก็ส่งเสียงขึ้นเล็กน้อย แสงเทียนสั่นไหวริบหรี่

แววตาของเฉินเสียนเต็มไปด้วยแสงประกาย ที่จู่ๆ ก็พูดอะไรไม่ออก

ช่วงนี้มัวยุ่งกับการระบายน้ำขังและการบรรเทาภัยพิบัติ ด้านหน้าด้านหลังล้วนแต่มีดวงตาคอยจับจ้องมองอยู่ตลอด จึงไม่สามารถสนิทชิดใกล้เกินควรได้

แต่ในใจของเธอชอบที่จะใกล้ชิดกับเขา ขอเพียงแค่ได้นั่งทานอาหารร่วมโต๊ะ ได้พูดคุยบ้าง ก็ถือว่าดีมากสำหรับเธอแล้ว