ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2311

ในเวลานี้ ที่เมืองจินหลิง

มีผู้ชายสวมแมสคนหนึ่ง ปรากฏตัวที่หน้าประตูทางออกของรถไฟฟ้าใต้ดิน

หน้าประตูทางออกของรถไฟฟ้าใต้ดินมีกล้องวงจรปิดจำนวนมาก ส่วนหนึ่งเป็นกล้องวงจรปิดของรถไฟฟ้าใต้ดิน อีกส่วนหนึ่งเป็นกล้องวงจรปิดของกรมตำรวจในเมืองจินหลิง และมีกล้องวงจรปิดคุณภาพสูง มีฟังก์ชันจดจำใบหน้าด้วย

หลายปีมานี้ เทคโนโลยีพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว เทคโนโลยีจดจำใบหน้าไม่ได้มีเพียงแค่ในภาพยนตร์ เพราะตอนนี้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเทคโนโลยีในชีวิตของคนธรรมดาทั่วไปแล้ว

ไม่เพียงแค่โทรศัพท์มือถือที่รองรับระบบจดจำใบหน้า สิ่งสำคัญที่สุดคือกรมตำรวจก็ใช้ระบบจดจำใบหน้านี้เชื่อมโยงเข้ากับระบบฐานข้อมูล

ความสามารถสูงสุดของระบบนี้ก็คือ สามารถคัดกรองใบหน้าของผู้คนจากฐานข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว

อย่างเช่น คนหลายร้อยคนที่เดินผ่านมา ถ้าในกลุ่มคนจำนวนนี้มีนักโทษอาชญากรปะปนอยู่ ถ้าต้องพึ่งพาเจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อตรวจสอบทีละคน ประสิทธิภาพที่ได้จะน้อยมากๆ และมีแนวโน้มจะหาตัวอาชญากรไม่เจอ

แต่ตอนนี้มีระบบจดจำใบหน้า เมื่อมีคนหลายร้อยเดินผ่านอย่างรวดเร็ว ระบบจะสามารถระบุตัวตนของคนหลายร้อยคนได้โดยผ่านระบบจดจำใบหน้า

ในเวลาเดียวกัน ระบบจะตรวจสอบตัวตนของคนหลายร้อยคนทันที ถ้าในนี้มีนักโทษหนีคดี ผู้ต้องสงสัย ทางกรมตำรวจก็จะได้ข้อมูลแจ้งเตือนจากระบบนี้อย่างรวดเร็ว

ตัวอย่างที่พบบ่อยที่สุดคือ นักร้องชาวฮ่องกงที่มีชื่อเสียงมาจัดคอนเสิร์ตที่จีนแผ่นดินใหญ่ การจัดคอนเสิร์ตในแต่ละครั้ง ทางตำรวจสามารถจับนักโทษหนีคดีได้หลายคนจากจำนวนผู้ชมหลายหมื่นคน

ทำไมถึงมีประสิทธิภาพสูงเช่นนี้?

ทั้งหมดเพราะอาศัยระบบจดจำใบหน้าที่มีประสิทธิภาพ!

ดังนั้น เมื่อเทคโนโลยีในปัจจุบันพัฒนามากขึ้น อาชญากรที่ทำผิดกฎหมายและต้องการหลบหนีจากการโดนดำเนินคดี หลบหนีได้น้อยลงเรื่อยๆ

ในเวลานี้ ผู้ชายที่สวมแมสคนนี้ มองไปรอบๆ จากนั้นก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบซองบุหรี่ที่แบนๆและยู่ยี่ออกมา

เขาเปิดซองบุหรี่ออก พบว่าด้านในไม่มีบุหรี่เลยสักม้วน ดังนั้นเขาก็เลยเดินไปที่ตู้กระจกขายบุหรี่แบบเคลื่อนที่ตรงทางเข้าสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน พูดด้วยน้ำเสียงต่ำกับคนขายบุหรี่:"เถ้าแก่ ขอบุหรี่จงฮั๋วซองหนึ่ง"

เถ้าแก่รีบถามทันที:"เอาแบบอ่อนหรือแบบเข้ม?"