ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2339

วินาทีที่เสียงสั่นสะเทือนดังมาจากอุโมงค์ เย่เฉินก็ตัวแข็งค้างไปพักใหญ่

แรงสั่นสะเทือนมหาศาล ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าแรงชนมีมากแค่ไหน

ต่อให้เป็นรถโรลด์รอยซ์ เกรงว่าก็คงต้านแรงมหาศาลขนาดนี้ไม่ได้ คนข้างในรถก็คงรอดยาก！

วินาทีนี้ เย่เฉินรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

แม้ว่าเขากับซือจือหยูไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันมากมาย แต่พูดตามตรงแล้วเขาก็ไม่ได้มีความบาดหมางกับเธอเลย เด็กสาววัยยี่สิบต้นๆ กำลังอยู่ในช่วงผลิบาน แต่กลับต้องมาถูกคนในครอบครัวทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้ ไม่ว่าใครได้มาเห็น ต้องรู้สึกสะเทือนใจกันทั้งนั้นแหละ

นอกจากนี้แล้ว เย่เฉินก็สงสารตู้ไห่ชิงด้วยเช่นกัน

พูดมาแล้ว เขากับตู้ไห่ชิงแทบจะไม่รู้จักอะไรกันเลย ไม่เหมือนซูจือหยู อย่างน้อยเขาก็เคยช่วยเธอกับพี่ชายตอนที่อยู่ญี่ปุ่น

แต่ว่า เนื่องจากตู้ไห่ชิงรักพ่อของเขามาตั้งหลายปี ความหายนะที่เกิดขึ้นในคราวนี้ ก็มาจากการที่เธอยังไม่ลืมเลือนพ่อของเขา

ดังนั้นภาพจำของตู้ไห่ชิงในสายตาของเย่เฉิน จึงเป็นเหมือนโศกนาฏกรรมที่น่าหดหู่

ผู้ชายที่รักไม่เลือกเธอ ซ้ำยังมาถูกผู้ชายที่เธอเลือกหักหลังมาหลายปี

และเธอก็ไม่เคยลืมเลือนคนที่อยู่ในใจของเธอ ถึงขั้นซื้อบ้านหลังเก่าที่คนในใจเคยอยู่โดยไม่สนราคา

แต่ว่า ก็เป็นเพราะการกระทำของเธอในครั้งนี้ ก่อให้เกิดทุกอย่างตรงหน้า

ดังนั้น ใครบ้างจะไม่สงสารผู้หญิงคนนี้

เย่เฉินทอดถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันน่าจะลงมือกับหลิวจ้านตั้งแต่อยู่ที่หอเพชรนิลจินดาแล้ว！”

“แบบนั้น ตู้ไห่ชิงและซูจือหยูก็คงไม่ต้องมาเจอกับความโชคร้ายแบบนี้！”

“แต่ว่า ถ้าพูดกลับกัน ในเมื่อตระกูลซูต้องการชีวิตของพวกเธอ ต่อให้ฉันฆ่าหลิวจ้านตั้งแต่อยู่หอเพชรนิลจินดา ช่วยพวกเธอได้แล้วยังไงต่อ? ในเมื่อตระกูลซูซ่อนตัวอยู่เบื้องหลัง ยังไงก็ต้องหาวิธีอื่นฆ่าพวกเธอ หลิวจ้าน แล้วก็จางจ้าน หลี่จ้านอยู่แล้ว”