เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 78

หลังจากทั้งสองกินข้าวเช้าร้อนๆ ในห้องครัวแล้ว เฉิงเทียนหยวนก็เตรียมออกไปข้างนอก

ข้างนอกยังมีหิมะปลิวมา บนหิมะมีกองหิมะไม่น้อย เซวียหลิงกำชับเขาว่าต้องระวังตัว ช่วยหยิบหมวกใส่ให้เขา และบังคับให้เขาสวมเสื้อโค้ตตัวใหม่ที่ตนซื้อให้เขาเมื่อวาน

เฉิงเทียนหยวนตอนแรกไม่ยอมใส่ พูดเสียงทุ้ม "เสื้อกันหนาวที่ซื้อมาใหม่สวมอยู่ด้านในก็อุ่นพอแล้ว ใส่เสื้อโค้ตตัวเก่าดีกว่า"

"ไม่ได้!" เซวียหลิงตอบ "เสื้อโค้ตตัวใหม่ข้างนอกกันน้ำได้ อย่าให้หิมะโดนนานๆ แล้วจะเปียก เราทำงานลำบากเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น ซื้อเสื้อโค้ตแต่ไม่ใส่ หรือพี่อยากวางไว้ดูเล่นในบ้านฮะ?"

เฉิงเทียนหยวนยิ้ม ทำอะไรเธอไม่ได้ บีบจมูกสวยของเธอ

"โอเค ฉันจะใส่"

เซวียหลิงหยิบเงินออกมาอีกสิบหยวนส่งให้เขา

เฉิงเทียนหยวนใบหน้าหล่อบูดบึ้งเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น "ใครบอกให้เลี้ยงฉัน? จักรยานเธอก็ซื้อ ฉันจะเลี้ยงเธอเอง เราตกลงกันตั้งนานแล้วนี่"

เซวียหลิงยิ้ม แล้วส่ายหน้า

"ไม่ใช่ ฉันอยากให้พี่เอาเงินนี่ไปซื้อเนื้อวัวกับเนื้อแกะ ซื้อกระดูกมาเพิ่ม ซื้อขนมอร่อยๆ พวกเม็ดแตงมาด้วย ให้น้องกิน เธอมาทั้งที ฉันขอเลี้ยงอะไรเธอหน่อย ความสัมพันธ์จะได้ดีขึ้นบ้าง"

เสี่ยวกูจื่อยังมีนิสัยเด็กอยู่ แค่ให้ประโยชน์นิดหน่อย เมื่อเธอได้ประโยชน์ บางทีอาจจะไม่พูดจาโผงผางกับตนขนาดนั้นก็ได้

เฉิงเทียนหยวนยิ้มนิดๆ แล้วรับเงินสิบหยวนนั้นมา

"รอฉันกลับมาก่อน ฉันจะบอกเรื่องนี้กับหล่อน"

เซวียหลิงมองส่งเขาออกจากประตูไป บอกให้เขาขี่รถช้าๆ ก่อนจะปิดประตูเหล็กเย็นเฉียบแล้วกลับเข้าบ้าน

ในห้องครัวมีเตาทั้งหมดสามเตา อุณหภูมิจะสูงกว่าชั้นบน

เธอขึ้นไปชั้นบนหยิบหนังสือภาษาอังกฤษ แล้วตั้งใจแปลงานบนโต๊ะห้องครัว

เวลาสิบโมงกว่า ข้างนอกก็มีเสียงตะโกน "พี่! พี่! เปิดประตูเร็ว! เราจะแข็งตายแล้ว!"

เซวียหลิงรีบปิดหนังสือ แล้วเดินออกไปเปิดประตู

เห็นแค่เฉิงเทียนฟางกับโอวหยางเหมยแต่งตัวจนกลมดิ๊กเป็นลูกชิ้น รออยู่นอกลานบ้าน ลมเหนือผสมกับเกล็ดหิมะพัดมาเสียงหวีดหวิว

เธอรีบเปิดประตู นำพวกเธอเข้ามาในห้องครัว

"ดื่มน้ำร้อนก่อน!"

เธอหันไปรินน้ำร้อนสองแก้ว

เฉิงเทียนฟางกับโอวหยางเหมยไม่เกรงใจสักนิด ยกขึ้นมาดื่ม ด้วยท่าทางที่คิดว่าสมเหตุสมผลแล้ว

เซวียหลิงก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเธอ ยกซาลาเปาออกมาจากเตา

"นี่อาหารเช้า ซาลาเปาไส้หมูแดงกับโจ๊กข้าวฟ่าง โจ๊กข้าวฟ่างยังอุ่นอยู่ในเตา พวกเธอกินซาลาเปาให้หมดก่อนค่อยไปตัก"

ทั้งสองไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องดูแลพวกเธอ

เฉิงเทียนฟางเปิดฝาหม้อขึ้น แค่เห็นก็ร้องว้าวเสียงดัง

"ซาลาเปาไส้หมูแดง! พระเจ้า! เนื้อหมู! ฉันชอบที่สุดเลย!"

โอวหยางเหมยก็ยิ้มชอบใจเช่นกัน หยิบมาหนึ่งชิ้น แล้วกินเอาๆ ใหญ่เลย

"ฝีมือการทำอาหารของอาหยวนดีมาก ทำซาลาเปาอร่อยกว่าที่ขายข้างนอกอีก! ฉันก็ชอบมากเหมือนกัน"

เฉิงเทียนฟางกัดแล้วพึมพำไปด้วย "เนื้อหมูในซาลาเปาเยอะมากจริง! เนื้อเยอะ! เยอะจุกๆ เลย! ตอนอยู่บ้าน ถึงจะเป็นช่วงปีใหม่ ซาลาเปาที่พี่ชายฉันทำก็ใส่แค่ไส้ผักดอง ตอนนี้มาอยู่บ้านหลังใหญ่ในเมือง ไม่คิดว่าจะได้กินซาลาเปาไส้หมูแดงเป็นอาหารเช้า!"

เซวียหลิงฟังแล้วขมวดคิ้ว อดทนไม่ปริปาก