เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 83

เฉิงเทียนหยวนลงไปชั้นล่าง

เซวียหลิงจัดการอารมณ์ ยกผ้าห่มออก แล้วสวมเสื้อโค้ต

เมื่อกี้โอวหยางเหมยบอกว่าตอนบ่ายเธอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่นี่ แสดงว่ารอยเท้าที่เดินมาจากปากซอยเลี้ยวมาก่อนหน้านี้คือรอยเท้าของเสี่ยวกูจื่อ

อากาศหนาวจัด เธอมาที่อำเภอเป็นครั้งแรก จะไปที่ไหนได้?

เมื่อวานเธอแอบได้ยินหล่อนขอเงินกับพี่ชาย บอกว่าที่ตัวหล่อนไม่มีเงินแล้ว

เฉิงเทียนหยวนทำหน้าสุขุมให้เธอไปห้าหยวน บอกเธอว่ายังหาเงินไม่ได้ก็ห้ามใช้จ่ายมั่วซั่ว และไม่ได้ถามเธออย่างละเอียดว่าไปทำอะไร

ไม่กี่วันก่อนเซวียหลิงเพิ่งให้เธอไปสามสิบหยวน วันต่อมาเธอก็ออกไปชอปปิ้งซื้อของกับโอวหยางเหมย

ตอนนี้ไม่มีเงินแล้ว แถมยังออกไปข้างนอกคนเดียว----มันแปลกมากๆ!

หลินชงไอ้หมอนั่นยังอยู่ที่อำเภอ อยู่ที่ซอยเถาหลินไม่ไกลจากปากซอยต้าหูถง

เดือนที่แล้วตอนเธอโทรกลับบ้าน แม่ยังถามเธอว่าได้ไปเยี่ยมน้าหรือเปล่า

เซวียหลิงไม่อยากพูดเยอะเกินไป แค่อธิบายไปว่าตอนนั้นเธอยังเด็ก อำเภอเปลี่ยนไปมาก หลายๆ ที่ก็จำไม่ได้แล้ว

แม่ฟังแล้วก็ไม่เก็บมาใส่ใจ บอกว่าตอนนั้นแค่เจอกันโดยบังเอิญ หาไม่เจอก็ช่างมัน

แต่พี่หยวนรู้จักอยู่บ้าง แอบบอกเธอว่าหลังจากหลินชงลาออกมาจากสหกรณ์หมู่บ้านตระกูลเฉิง ก็มาเป็นนักบัญชีที่สหกรณ์ในอำเภอ

ได้ยินว่าลางานเกือบทุกวัน ที่อยู่ไม่แน่นอน ประธานสหกรณ์มีอคติกับเขามาก

เฉิงเทียนหยวนอยู่ที่ตลาดสหกรณ์หลายปี รู้จักคนไม่น้อยในสายงานนี้ เคยแอบถามข้อมูลเกี่ยวกับหลินชง จึงรู้เรื่องพวกนี้

เซวียหลิงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นทำตัวเอ้อระเหยลอยชาย ตราบใดที่มีความรักและความสัมพันธ์ จะทำงานที่สหกรณ์หนึ่งเดือนได้เงินร้อยกว่าหยวนที่ไหนก็ได้

ช่วงนี้ที่เสี่ยวกูจื่อออกไปข้างนอกติดต่อกัน ส่วนมากก็ไปหามันนี่แหละ

เซวียหลิงต้องเตือนเฉิงเทียนหยวน ให้เขาดูแลน้องสาวคนนี้ให้ดี ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ให้รีบส่งเธอกลับหมู่บ้านตระกูลเฉิง ยังไงตอนนี้เส้นทางไม่สะดวก การสื่อสารยังไม่พัฒนา แยกจากกันก็ไม่เป็นไร

ชั้นล่างเงียบสงบ มีแค่เสียงเฉิงเทียนหยวนนวดแป้งเบาๆ

เซวียหลิงเดินลงไป พบว่าเสี่ยวกูจื่อกับโอวหยางเหมยไม่อยู่แล้ว มีแค่เฉิงเทียนหยวนกำลังทำบะหมี่ ในหม้อกำลังต้มซุปกระดูก กลิ่นหอมมาก

เฉิงเทียนหยวนดูเหมือนจะเดาความสงสัยเธอออก จึงอธิบายเสียงเรียบ "ฉันไล่พวกเธอไปบ้านข้างๆ แล้ว จะได้ไม่เห็นแล้วหงุดหงิดใจ"

เซวียหลิงพยักหน้า

นึกถึงคำพูดที่พวกเธอด่าตนเมื่อกี้ หัวใจเธอยังโกรธอยู่ มีพวกเธอสองคนอยู่ต้องไม่อยากอาหารแน่ๆ

เฉิงเทียนหยวนพูดขึ้น "ฉันบอกไปว่า ในเมื่อเธอมาทำงาน โอวหยางเหมยเป็นคนจ้างเธอมาเอง งั้นอาหารและที่พักก็ให้นายจ้างเธอจัดการ ในเมื่อเธอไม่เชื่อฟังคำพูดคนในครอบครัว อยากออกไปทำงานด้วยตัวเอง งั้นเธอก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ตัวคนเดียว ฉันในฐานะพี่ชาย จะรับผิดชอบอาหารสามมื้อเธอตลอดเวลาไม่ได้"

เซวียหลิงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ "งั้น......พวกเธอทำอาหารกันเองที่บ้านข้างๆ เหรอ?"

"อืม" เฉิงเทียนหยวนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "แค่รู้จักกันเฉยๆ จะมาเนียนกินฟรีที่บ้านเราตลอด----ไม่เข้าท่าเลย!"

เซวียหลิงดวงตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย แล้วพูดเสียงทุ้ม "เมื่อกี้ที่ฉันบอกเรื่องเสี่ยวกูจื่อกับพี่ พี่ต้องใส่ใจด้วยนะ"

เฉิงเทียนหยวนพยักหน้าตอบ "ข้างนอกหิมะตกอีกแล้ว ถนนยังไม่โล่งแน่เลย ฉันตั้งใจว่าจะไปหาเกวียนไม่ก็รถสามล้อไปส่งหล่อน รอหิมะหยุดตกจะออกเดินทางทันที"

เขาขมวดคิ้วพูดเสียงเข้ม "ฉันต้องทำงาน เธอก็ต้องทำงาน เป็นไปไม่ได้ที่จะดูหล่อนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หล่อนก็ไม่รู้จักรักตัวเอง เราก็ไม่มีทางเลือก วิธีเดียวคือส่งหล่อนกลับไป อย่าให้อยู่ในอำเภอ"

เซวียหลิงยิ้มขมขื่น "ก็ทำได้แค่นี้ล่ะนะ!"

เฉิงเทียนหยวนทำแป้งแล้ว ต้มมันสุกอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองดื่มซุปก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ แล้วพักผ่อนให้เร็วหน่อย