เซียวชูหรันกำลังเตรียมจะเลิกงาน เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็ตกใจจนหน้าถอดสี และอ้าปากถามว่า: “แม่ แม่เป็นอะไรคะ?! ขาหักได้ยังไงอีก?!”
หม่าหลันร้องไห้พูดว่า: “เลิกพูดเถอะ แม่ถูกคนในกลุ่มแชร์ลูกโซ่แก้แค้นแล้ว พวกเขาจับตัวแม่ไว้แล้วทำร้ายอย่างรุนแรง…ผมของแม่ก็ถูกดึงขาดแล้ว ขาก็ถูกทำร้ายจนหักแล้ว…”
“หา?!”เซียวชูหรันรีบถามว่า: “แม่แจ้งตำรวจหรือยัง?”
หม่าหลันร้องไปด้วยพูดไปด้วยว่า: “แจ้งแล้ว คุณตำรวจจับตัวพวกเขาไว้แล้ว ลูกรีบมาหาแม่เถอะ!”
เซียวชูหรันถามอีกว่า: “แม่อยู่โรงพยาบาลไหน หนูจะไปเดี๋ยวนี้!”
หม่าหลันพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “แม่อยู่สถาบันกระดูกและข้อจินหลิง ลูกรีบมาเถอะ…”
เซียวชูหรันอ้าปากพูดว่า: “ได้ค่ะ แม่ค่ะแม่รอสักครู่ หนูจะไปเดี๋ยวนี้!”
ในเวลานี้เซียวชูหรันวางสายโทรศัพท์ของหม่าหลัน ขณะที่รีบขับรถไปโรงพยาบาลไปด้วย ก็รีบโทรหาเย่เฉินไปด้วย
ในเวลานี้เย่เฉินกลับถึงบ้านแล้ว แกล้งทำเป็นเหมือนคนไม่มีอะไรทำดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น
เซียวฉางควนพ่อตาก็กลับมาแล้ว กำลังเตรียมจะชงชาที่จะดื่มกับเย่เฉินสองคนพ่อตากับลูกเขย
เมื่อเย่เฉินได้รับโทรศัพท์จากเซียวชูหรัน ในใจก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และเอ่ยปากถามว่า: “ภรรยา คุณเลิกงานแล้วเหรอ?”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า: “สามี นายอยู่ไหน?”
เย่เฉินพูดโดยไม่คิดว่า: “ฉันอยู่บ้าน”
เซียวชูหรันก็ถามว่า: “พ่อล่ะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน