ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1853

นายหญิงใหญ่เซียวคาดไม่ถึงว่า เฉียนหงเย่นที่ถูกตัวเองกดขี่อยู่มาโดยตลอด กลับกล้าที่จะท้าทายตัวเอง!

ในขณะนี้ ในใจของเธอโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีที่พึ่งพา ก็สูญเสียความมั่นใจไปในทันที และไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา

ถ้าตัวเองปฏิบัติต่อจางกุ้ยเฟินดีสักเล็กน้อยตั้งแต่แรก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเธอทั้งสามคนก็เป็นคนขี้ประจบซื่อสัตย์ของตัวเอง เฉียนหงเย่นก็ย่อมไม่กล้าแผลงฤทธิ์เป็นธรรมดา

เพียงแต่น่าเสียดาย ตอนนี้ตัวเองได้สร้างศัตรูกับจางกุ้ยเฟินพวกเธอทั้งสามคน ในเวลานี้ถ้าหากทำให้เฉียนหงเย่นขุ่นเคืองใจอีก ตัวเองก็ไม่สามารถหาผู้ช่วยได้แล้วจริงๆ

ดังนั้นเธอทำได้เพียงพูดด้วยความแค้นใจ: “ฉันไม่อยากทะเลาะกับแก พวกเรารีบส่งฉางเฉียนกลับไปในห้อง ต่อจากนั้นค่อยส่งไห่หลงเข้าไป!”

เซียวฉางเฉียนก็รีบร้องไห้แล้ว และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “แม่ แม่ยังจำผมได้อยู่เหรอ ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว…”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า: “เวยเวยหงเย่น พวกแกรีบพาฉางเฉียนกลับไปที่ห้อง ให้เขาพักผ่อนอย่างเต็มที่”

ทั้งสองคนก็หามเซียวฉางเฉียนไปขึ้นลิฟต์อย่างใช้แรงมาก เซียวเวยเวยออกแรงไม่ไหวจริงๆ และพูดกับจางกุ้ยเฟินว่า: “พวกเธอสามคนก็มาช่วยไม่ได้เลยเหรอ? ยืนดูอยู่เฉยๆแบบนี้เลยเหรอ?”

จางกุ้ยเฟินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ตอนที่พวกเราสามคนมา จะมาเป็นวัวเป็นม้าให้พวกเธอทั้งครอบครัวจริงๆ แต่ย่าของเธอไม่ยินยอม ตอนนี้ พวกเราสามคนก็อยู่ในความสัมพันธ์เพื่อนร่วมเช่ากัน ช่วยเธอคือไมตรีจิตความรักใคร่ต่อกัน ไม่ช่วยเธอคือภาระหน้าที่อันพึงกระทำ!”

เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “งั้นก็ยื่นมือมาช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ?”

จางกุ้ยเฟินส่ายหน้า: “ขอโทษด้วย ไม่มีไมตรีจิตความรักใคร่ต่อกันแล้ว!”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็พูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า: “ห้องที่ใหญ่ที่สุดบนชั้นสาม นับจากนี้ไปจะของฉันแล้ว!”

นายหญิงใหญ่ยืมอยู่ที่เดิม ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา กลับกล้าที่จะโกรธในใจแต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

เนื่องจากเป็นความกวนโมโหที่ตัวเองทำให้มันปะทุออกมา และทำได้เพียงกล้ำกลืนความโกรธไว้