ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 17

เฉินจื่อคังคงจะรู้สึกร้อนตัว เห็นจ้าวซื่อตะโกนแบบนี้ เขาก็หน้าแดงระเรื่อทันที

เขาไม่ใช่คนที่ขาวมาก แต่เพราะไม่ได้ทำงานไร่นามานานหลายปี ดังนั้นเลยดูขาวกว่าคนอื่นๆมาก พอเวลาหน้าแดงจึงเห็นได้ชัด

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ มารยาทปลอมๆของเขาก็ทำได้ดีมาก

ตอนนี้ เขารีบก้าวเดินออกไปแล้วโค้งคำนับจ้าวซื่อ

“ที่บ้านยากจนยากที่จะส่งข้าเรียนหนังสือ ต้องให้พี่สะใภ้มาลำบากด้วย ข้าผิดเอง ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้ จะไม่รบกวนพี่สะใภ้อีก”

เขาพูดแบบนี้ ผู้คนที่ตอนแรกเข้าข้างจ้าวซื่อ ต่างก็รู้สึกว่าจ้าวซื่อบีบคั้นคนอื่นเกินไป

เฉินหลี่ซื่อรีบวิ่งออกมาจากห้อง กอดแขนของเฉินจื่อคังเอาไว้ “จื่อคัง พี่สะใภ้เจ้าไม่ดี นี่ไม่ใช่ความผิดเจ้านะ จะโทษก็โทษที่พ่อแม่ของเจ้าไร้ความสามารถ……”

ตาแก่เฉินได้ยินเฉินหลี่ซื่อพูดแบบนี้ ในใจก็อดไม่ได้รู้สึกผิดขึ้นมา

ตอนนั้นเฉินจื่อคังกับเฉินหลิ่วเอ๋อเกิดมา เพราะเป็นฝาแฝด แถมยังราบรื่นอีกด้วย ดังนั้นจึงมีนักทำนายพยากรณ์ว่า มีโชคจะได้เป็นเศรษฐี ในอนาคต ผู้ชายจะได้เป็นขุนนาง และลูกสาวอย่างน้อยก็จะได้เป็นภรรยาของเศรษฐี

ดังนั้น ทั้งสองจึงรักลูกสองคนนี้มาตั้งแต่เด็ก ลูกชายสามคนก็ใช้งานอย่างกับทาสมาตลอด มีเพียงฝาแฝดคู่นี้ที่พวกเขารักและหวงแหนอย่างกับอะไรดี

แต่ลูกชายที่พวกเขารักขนาดนี้ ตอนนี้กลับถูกจ้าวซื่อทำให้เสียหน้าต่อหน้าเพื่อนบ้านมากมายขนาดนี้ พวกเขาแทบอยากจะเข้าไปซ้อมจ้าวซื่อให้ตายทั้งเป็นเลย

แต่ว่า มีคนมากมายขนาดนี้ พวกเขาจะทำแบบนี้ก็ไม่ได้ ตาแก่เฉินก็นวดขมับแล้วนั่งลง “ข้าไร้ความสามารถเอง!”

เฉินจื่อฉายอึ้ง เขาที่ให้ความสำคัญกับพ่อแม่มาตลอด ตอนนี้เห็นน้องชายกับพ่อแม่ถูกรังแกขนาดนี้ ก็โกรธจนเข้าไปกระชากตัวจ้าวซื่อมา “นังบ้า ยังไม่รีบขอโทษพ่อกับแม่อีก!”

จ้าวซื่อไม่ยอมง่ายๆ เฉินจื่อฉายกำลังจะลงมือ ในที่สุดเฉินจื่ออานก็ทนดูไม่ไหวรีบเดินเข้าไป “พี่ใหญ่ ช่างเถอะ เรื่องนี้ พวกเรามาคุยกันอีกทีเถอะ”