หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 249

บทที่ 249 ค่ำคืนที่มืดมิด เหมาะสำหรับการฆ่าใครบางคน!

ด้วยมีดสั้นอันแหลมคมของหญิงสาว ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกได้ในทันที ลมหายใจอันเย็นยะเยือกพัดเข้าใส่ที่ร่างกายของเขา

เขารู้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นวิกฤตอันร้ายแรงที่กำลังเข้าใกล้เขา

ศีรษะของเขาหันไปด้านข้างด้วยสัญชาตญาณในการต่อสู้

สึบ!

ลมหนาวพัดผ่าน และมีดที่แหลมคมเลื่อนผ่านใบหูของเขา

“อยากตายใช่ไหม!” ลู่เสี้ยงหยางสายตาเย็นชา เขาเกลียดการที่ถูกลอบกัดอย่างที่สุด

เขายกมือสองข้างขึ้นแล้วจับแขนที่ถือมีดของคนร้าย

ฮึบ!

เขาตะโกนเสียงดังแล้วใช้สองมือเหวี่ยงผู้หญิงคนนั้นลอยขึ้น

เมื่อเธอลอยขึ้นเหนือหัวแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็กระโดดเตะไปที่หน้าท้องของเธอด้วยความแรง

พรึ่บ!

ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ผู้หญิงคนนั้นลอยออกไปกระแทกกับกำแพงอย่างจัง

อั่ก!

จากนั้นเธอฟาดลงกับพื้นแล้วมีเลือดพ่นออกมาจากปากของเธอและเธอก็สลบไปในทันที

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางจัดการกับคู่หูแบบง่ายดาย ชายคนร้ายก็รู้สึกตื่นตระหนก

“บ้าเอ้ย ให้ตายเหอะ” เขาตะโกนอย่างพลุ่งพล่าน จากนั้นดึงกระบองคู่ออกมาแล้วกระโจนเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเฉยเมย เขามองไปที่ชายคนร้ายแล้วถามเขาว่า “เราเคยเป็นศัตรูกันมาก่อนเหรอ?”

จากการโจมตีของหญิงสาวเมื่อครู่นี้ ลู่เสี้ยงหยางสามารถเดาได้ว่าทั้งสองต้องเป็นนักฆ่าอย่างแน่นอน

ชายคนร้ายไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับพูดด้วยความเหี้ยมโหด “เจ้าหนู เก็บคำถามของนายไปถามยมบาลในนรกซะ”

ทันทีที่พูดคำนี้ กระบองคู่ในมือของเขาก็เหวี่ยงเข้าใส่ศีรษะของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

แต่ลู่เสี้ยงหยางหูตาไว เขายกมือขวาขึ้นและคว้ากระบองที่คนร้ายเหวี่ยงมาหาเขา

ให้ตายเหอะ!

เป็นไปได้ไง

ชายคนนั้นรู้สึกตกใจ เขาเคยทดลองมากก่อนแล้ว กระบองคู่ของเขาที่เหวี่ยงออกไปนั้นมีน้ำหนักมากกว่า 300 กิโลกรัม ต่อให้เป็นวัวตัวใหญ่ก็ต้องสลบคาที่ แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับใช้มือเปล่าคว้ามันไว้ได้อย่างง่ายดาย

“แย่แล้วสิ มันต้องเป็นยอดฝีมือแน่” ชายคนนั้นคิดในใจ

ในขณะเดียวกัน หมัดของลู่เสี้ยงหยางก็เหวี่ยงเข้ามา

ชายคนร้ายไม่ทันได้หลบก็ถูกหมัดของเขาอัดเข้ากลางใบหน้า

ผัวะ!

เป็นการโจมตีที่ทรงพลังมาก เหมือนถูกก้อนหินกระแทกเข้าที่กลางศีรษะของเขา

ไม่มีช่องว่างให้เขาได้ตั้งตัว สติสัมปชัญญะของชายคนร้ายก็หมดลงทันใด ดวงตาของเขามืดมิดและล้มลงกับพื้นในทันที

ด้วยช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ลู่เสี้ยงหยางได้จัดการกับนักฆ่าทั้งสองคนนี้เรียบร้อย แต่เขาไม่กล้าประมาทอีกต่อไป จากนั้นเขามองเข้าไปในสุดซอยอย่างระมัดระวัง

ในสุดซอยนั้น เขาได้เห็นรถตู้คันหนึ่งจอดอยู่ ถึงแม้รถตู้คันดังกล่าวจะจอดสนิท แต่ด้านในเหมือนมีคนอยู่ เพราะเขาเห็นประกายไฟในรถ และเหมือนมีคนกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างใน

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหารถตู้

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เข้ามาใกล้รถตู้และหยุดห่างจากรถตู้ไปสองเมตร

เขารู้สึกถึงอันตรายที่กระเพื่อมออกมาจากรถตู้ได้อย่างชัดเจน

ลู่เสี้ยงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ เขารู้ว่าฆาตกรตัวจริงยังไม่ปรากฏ และชายหญิงที่เขาเพิ่งจัดการเมื่อครู่นี้เป็นแค่น้ำจิ้มเท่านั้น

พรึ่บ!

ทันใดนั้น ประกายไฟในรถตู้ก็ดับไป

ในเวลาเดียวกัน ออร่าแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งได้ทะลักออกมาจากในรถราวกับหายนะที่พุ่งชนลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางสัมผัสถึงความเลือดเย็นนั้นได้ เขาจึงขยับขาและเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

พรึ่บ!