จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 906

ด้านหลังของจางเฮยหู่ ยังมีผู้อาวุโสคนหนึ่งเดินตามมาด้วย เพียงแต่ว่า ผู้อาวุโสคนนั้นยืนอยู่ด้าน

หลังในระยะไกลออกไป เหมือนกับว่าจงใจที่จะรักษาระยะห่างกับจางเฮยหู่

จางเฮยหู่มองไปที่หลินซื่อเฉิง ยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมกับแสดงใบหน้าที่เหยียดหยาม: “ฉันว่าคนแก่

อย่างนายนี้ ครั้งก่อนได้เคยไว้ชีวิตนายไปแล้วครั้งหนึ่ง นายยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ แต่กลับที่จะมา

รนหาที่ตาย หรือว่าเบื่อหน่ายกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? ”

หลินซื่อเฉิงส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “อย่าได้ทำเป็นพูดดีแบบนั้นเลย ครั้งก่อนฉันได้เคยบอกกับนาย

ไปแล้วว่า เพียงแค่มาประลองฝีมือ แต่นายกลับลงมือที่จะฆ่าฉัน ครั้งนี้ ฉันมาเพื่อแก้แค้นนาย

โดยเฉพาะ! ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ”

ได้ยินดังนั้น จางเฮยหู่ก็เงยหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งในเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

จากนั้น เขาก็หยุดหัวเราะลงทันที แล้วมองไปที่หลินซื่อเฉิงอย่างเหยียดหยาม ส่งเสียงฮึอย่าง

เย็นชาและพูดขึ้นว่า: “ความสามารถแค่นั้นของนาย ยังคิดที่จะมาแก้แค้นฉันอีก กลับไปฝึกฝน อีกสักสิบปีก่อนเถอะ! ”

หลินซื่อเฉิงเกิดความหงุดหงิดใจขึ้นบ้าง ครั้งก่อนตอนที่ต่อสู้กับจางเฮยหู่นั้น กำลังความสามารถ

ที่แข็งแกร่งของจางเฮยหู่ หลินซื่อเฉิงยังคงมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง

แม้ว่าครั้งนี้ความสามารถของเขาจะก้าวหน้าขึ้น แต่ว่า จากที่เขาคาดการณ์ ก็ยังคงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้

ของจางเฮยหู่อยู่ดี

อดใจไม่ไหว หลินซื่อเฉิงมองไปที่หลินหยุนที่อยู่ด้านข้าง สายตาแสดงท่าทางสอบถามขึ้น

หลินหยุนพยักหน้า ยิ้มและพูดว่า: “วางใจเถอะ ไปต่อสู้กับเขาตามที่ฉันได้สอนคุณ แล้วจะสามารถ

เอาชนะได้อย่างแน่นอน”

หลินซื่อเฉิงมีความมั่นใจต่อหลินหยุนอย่างที่สุด เมื่อได้ยินที่พูดแล้วก็พยักหน้า: “ตกลง ฉันจะ ลองดู”

หลินซื่อเฉิงยืดอกขึ้น แล้วเดินไปด้านหน้า

“มาเลย ครั้งนี้ ฉันจะลบล้างความอับอายที่เกิดขึ้นทั้งหมด! ”

จางเฮยหู่ยิ้มเยาะ: “ฉันว่านายกำลังรนหาที่ตาย! ”

“เตรียมรับมือ! ”

จางเฮยหู่ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลง ลงมือออกอาวุธทันที

หลังจากการต่อสู้กันในครั้งก่อน เขาไม่ได้เห็นหลินซื่อเฉิงอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

สำหรับหลินหยุน ก็เห็นว่าหลินหยุนยังคงเป็นเพียงเด็กหนุ่ม จางเฮยหู่จึงยิ่งไม่เห็นอยู่ในสายตา

เห็นจางเฮยหู่ปล่อยหมัดออกมาอย่างรวดเร็ว หลินซื่อเฉิงถึงกับตกใจขึ้นเล็กน้อย

เวลานี้ เสียงของหลินหยุนดังขึ้นมาจากด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงนั้นแล้ว ทำให้จิตใจของหลินซื่อเฉิง

สงบลงทันที

“สยบเขา! ”

หลินซื่อเฉิงสีหน้าท่าทางหนักแน่น ตะโกนเสียงดัง แล้วก็ชกหมัดออกไปอย่างรวดเร็ว

พลังหมัดนั้น ดุดันทรงพลัง พุ่งทะลวงไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ก็เหมือนกับยักษ์ผู้บุกเบิกโลกที่ได้ สาบานไว้ว่า จะทำลายกวาดล้างทุกสิ่งกีดขวางที่อยู่เบื้องหน้า

นี่คือวิชาต่อสู้ที่หลินหยุนได้สอนให้กับหลินซื่อเฉิงในชั่วข้ามคืน โดยได้ผ่านการดัดแปลงมาจากวิชา

สิบแปดท่าต้าเต๋า จากเดิมที่ซับซ้อนให้ง่ายดายลง เพื่อง่ายสำหรับผู้บำเพ็ญเซียนหน้าใหม่ฝึกฝน

วิชาสิบแปดท่าต้าเต๋าที่ผ่านการดัดแปลงให้ง่ายลงนั้น แม้ว่าพลังอานุภาพจะลดลงไปอย่างมาก แต่ว่าเมื่อเทียบกับวิชาต่อสู้เหล่านั้นในโลกบู๊แล้ว ก็ยังคงมีความแข็งแกร่งกว่าหลายร้อยเท่า

ครั้งก่อนที่หลินซื่อเฉิงพ่ายแพ้ให้กับจางเฮยหู่นั้น อย่างแรกก็เป็นเพราะระดับขั้นของจางเฮยหู่

เหนือกว่าหลินซื่อเฉิง

อีกด้านหนึ่ง ก็เป็นเพราะหลินซื่อเฉิงไม่มีวิชาต่อสู้ มีเพียงแค่พลังการบำเพ็ญ

แบบนี้ พลังความสามารถที่หลินซื่อเฉิงได้แสดงออกมานั้น ก็ลดอานุภาพลงไปมากเลยทีเดียว ซึ่งก็

ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจางเฮยหู่อย่างแน่นอน

แต่ว่า ตอนนี้หลังจากที่หลินหยุนได้สอนวิชาต่อสู้ให้กับหลินซื่อเฉิงแล้ว ก็สามารถที่จะทำให้ระดับ

พลังบำเพ็ญในร่างกายของหลินซื่อเฉิง ปลดปล่อยออกมามากขึ้นเป็นสองร้อยเท่าเลย

บวกกับการที่หลินซื่อเฉิงหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว พลังความสามารถก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ดังนั้น หลินซื่อเฉิงในเวลานี้ เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ตอนที่ประลองกับจางเฮยหู่แล้ว แข็งแกร่ง

ทรงพลังมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

เห็นอานุภาพพลังหมัดที่หลินซื่อเฉิงปล่อยออกมานั้น จางเฮยหู่ก็แอบสะพรึงกลัวอยูในใจ

แต่ จางเฮยหู่ไม่เชื่อว่า ผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน พลังความสามารถของหลินซื่อเฉิงจะพัฒนา

ก้าวกระโดดขึ้นได้อย่างมาก

“ฉันไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด! ”

จางเฮยหู่กัดฟัน ปลดปล่อยพลังบำเพ็ญออกมาทั้งหมด เพื่อพุ่งปะทะเข้าใส่ รับมือกับพลังหมัด

นั้นของหลินซื่อเฉิง

โครม!

สองพลังหมัดปะทะกัน จากนั้น เรื่องที่ทำให้ลูกศิษย์ของสำนักพยัคฆ์ต้องตกตะลึงก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

เดิมทีพวกลูกศิษย์ที่คิดว่าพลังหมัดเดียวก็สามารถชกหลินซื่อเฉิงให้กระเด็นลอยไปไกลได้นั้น กลับพากันอ้าปากค้างขึ้น

พวกเขาพบว่า จางเฮยหู่เจ้าสำนักของตน กลับกลายเป็นเหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ พุ่งกระเด็น

ออกไปอย่างรุนแรง

ส่วนหลินซื่อเฉิงเพียงแค่ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว แล้วก็ยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง

“เป็นไปได้อย่างไรกัน! ”